Οι υποσχέσεις (για ισότητα, δικαιοσύνη, δημοκρατία, ποιότητα ζωής, ευτυχία, υγεία, κ.λπ.)  δόθηκαν για να μην τηρηθούν και φυσικά η υποκρισία, εκτός από δεδομένη, δεν είναι προσωπική (του καθενός μας) αλλά κοινωνική, συλλογική, ομαδική. Διάφορα σπουδαία που ο άνθρωπος οραματίστηκε απέτυχαν με τον ίδιο τρόπο που απέτυχε και η καλημέρα που είπαμε στον γείτονα σήμερα το πρωί.

Και τώρα, για ν’ αντιμετωπίσουμε την υποκρισία και την αποτυχία μας, ως λαός και ως άνθρωπος, ψάχνουμε διέξοδο, οι περισσότεροι μέσα μας. Επαναπροσδιοριζόμαστε, θυμόμαστε από πού ξεκινήσαμε και πού βρεθήκαμε, αναρωτιόμαστε τι πήγε λάθος. Όμως, ο γόρδιος δεσμός μας δε λύνεται. Η ιστορική αναδρομή και οι προσπάθειες για μια καλύτερη ζωή μοιάζουν με ψυχανάλυση που κρατάει χρόνια, κοστίζει και τ’ αποτελέσματα της είναι εφήμερα.

Μόνο η ενέργεια έχει μόνιμα αποτελέσματα. Είναι αυτή που πριν να τη δώσουμε σε κάποιον, μας την πέρασε σκυτάλη κάποιος άλλος, ο οποίος  την παρέλαβε από κάπου αλλού και πάει λέγοντας. Η ενέργεια μεταδίδεται ζωντανή, φρέσκια, καυτή, αυθόρμητη, πριν σιτέψει και χάσει την αλήθεια της.

Η ενέργεια δε μεταδίδεται ότι λέμε «σ’ ακούω» και δεν το εννοούμε, όταν ρωτάμε «τι κάνεις;» και δεν περιμένουμε απάντηση, όταν το «καλημέρα» το πρωί βγαίνει δυσκοίλια, όταν ο ήχος του κουδουνιού στο σπίτι τρομάζει, όταν οι φωνές των παιδιών στο δρόμο εκνευρίζουν, όταν η φάτσα του γείτονα στη δίνει, όταν το αίσθημα του ανταγωνισμού δένει κόμπο την καρδιά σου.

Έτσι, η ενέργεια στην ανάγκη της να κυκλώσει τον κόσμο, βρίσκει παντού εμπόδια -τα δικά μας εμπόδια- και εγκλωβίζεται. Μαζί μ’  αυτήν και εμείς. Μετά το ρίχνουμε στις προσευχές αλλά ξέρουμε καλά πως δε μπορούν αυτές ν’ αλλάξουν τον κόσμο μας.

Αφροδίτη Τσαμουδάκη
afroditi@ikariamag.gr