Σε τι κόσμο ζούμε; Βαρέθηκα να μην αναρωτιέμαι! Θέλω να απορήσω, να σκεφτω τι να κάνω, να αντιδράσω, να πράξω. Πώς να πολεμήσεις το έγκλημα με φιλοσοφίες; Πώς να πολεμήσεις τη βία με ανεμελιά και χαμόγελα;

Έχω κι εγώ κι άλλοι πολλοί έχουμε μέσα μας το dna ανθρώπων που υπέφεραν για τις ιδέες τους. Που κυνηγήθηκαν γιατί ονειρεύτηκαν κόσμους άλλους, με κοινωνική δικαιοσύνη, αλληλεγγύη κι άλλα τέτοια σενάρια επιστημονικής φαντασίας. Πώς μένουμε βουβοί και μουδιασμένοι μπροστά στο σοκ και το αίμα; Πότε ακριβώς αγαπήσαμε το Μεσαίωνα και τα βάλαμε με όποιον διαφέρει; Πότε σταμάτησε η γη να γυρίζει; Πόσα επεισόδια csi μας έκαναν την καρδιά μια πέτρα στον πάτο της θάλασσας; Πότε ακριβώς η αδιαφορία μας για τις κυβερνήσεις που ανεβοκατέβαιναν και την ασυδοσία τους, έγινε όπλο γεμάτο σφαίρες; Πότε έγινε ο καιάδας το εθνικό μας σύμβολο;

Λατρεύω τους προγόνους μου. Ένας θείος μου μπηκε κρυφα σε ένα καράβι στα δεκαεπτά για να πάει στην Αμερική. Σε δύσκολα χρόνια, σε πέτρινα χρόνια. Φοράω το cameo που έστειλε ανάμεσα στα δώρα του και καμαρώνω. Δουλευε σκληρα, το απογευμα όμως πήγαινε στην εκκλησία του στο Σικάγο και άναβε ένα κερί για τη μάνα του. Στο σπίτι του βοηθούσε όπως μπορούσε τα παιδιά του να γράψουν τα μαθήματα τους για το ελληνικό σχολείο. Μαζί με αυτά, τα ανίψια του στο νησί φόρεσαν παπούτσια στα πόδια και φυλαχτηκαν από τις πέτρες που τους πλήγιαζαν τα πέλματα.

Ένας γείτονας ανέβηκε βουνά και διέσχησε ερήμους, στα αυτιά του μάτωναν οι φωνές των παιδιών του. Μπήκε σε μια τρύπια βάρκα, όχι για να ενοχλήσει την ήσυχη μικροαστική μας καθημερινότητα, αλλά για να σωθεί. Για να φάει, να ντυθεί, να αναπνεύσει. Για να γίνει ο σάκος του μποξ σε μια κοινωνία που μισεί τον εαυτό της. Για να γίνει η αφορμή να δείξουμε το χειρότερό μας εαυτό.

Οι ειδήσεις έχουν γίνει επεισόδιο Βόριοι και Νότιοι. Ο επιστάτης David Carradine μαστιγώνει έναν σκλάβο γιατί κούνησε το φρύδι του. Δε θέλω να ζω έτσι, ντρέπομαι. Δε θέλω να βλέπω τίτλους "μακελειο" στην οθόνη μου, τρώγοντας πάστα φλώρα με σπιτική μαρμελάδα. Όχι οτι μου φταίει το χειροποίητο γλυκο δηλαδή, αλλά ξαφνικά η μαρμελάδα βερύκοκο πήρε αλμυρή γεύση αίματος κι εγω νιώθω πως κάποιος μου κρατάει τα χέρια δεμένα πισθάγκωνα. Και λέω να πούμε οχι. Όχι στην αδιαφορία μπροστά στη βία, όχι στην εκμετάλλευση, όχι στο μίσος, όχι στην αδικία. Με όποιο τρόπο μπορούμε -αν ψάξουμε ίσως να βρούμε ένα τρόπο- και σ'αυτό λέω να πούμε ναι.

Δωροθέα Τεμπέλη

doratempeli@yahoo.gr

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις της Δώρας Τεμπέλη.