Διάβασα την ελεύθερη πτήση της Δώρας μετά τα γεγονότα στη Μανωλάδα και δεν μπορούσα να το πιστέψω πόσο πολύ συμφωνούσα μαζί της…

Με χέρι σκάρτο από την τενοντίτιδα, σφίγγω τα δόντια και γράφω –κυριολεκτικά και μεταφορικά- με πόνο, τις πέντε αράδες που δεν μπορώ να κρατήσω μέσα μου άλλο.

Έλεγα πως δεν πρόκειται να φύγω απ΄ την Ελλάδα. Πως δε θα την εγκαταλείψω, δε θα το βάλω στα πόδια, δε θα την αφήσω έρμαιο των σιχαμένων αυτών υποκειμένων που την έφεραν σ’ αυτή την κατάσταση. Θα μείνω εδώ, να πολεμήσω, να ζω όπως μπορώ, να μην τους αφήσω να μου πάρουν τη χώρα μου, να κερδίσω και να φτιάξω μια νέα χώρα, πιο όμορφη, πιο δυνατή, με αξιοκρατία, αγάπη και αλληλεγγύη. Έλεγα, μάλιστα, πως δε μπορούσα να φανταστώ τι θα με έκανε να μη μπορώ πια να ζω εδώ, πως είναι ο τόπος μου, πως εδώ αισθάνομαι οικεία και πως δεν μου ταιριάζει άλλη χώρα όσο αυτή.

Guess What: Ντρέπομαι.

Δεν θέλω πια να ζω εδώ. Νιώθω αποστροφή. Αισθάνομαι ξένη. Ανεπιθύμητη. Ενοχλητική. Απροσάρμοστη. Μισητή. Αλλοδαπή.

Πώς θ’ αντικρίσω τον Tom, το Nir, τη Nila, τη Wan Ting, τον Andreas και τόσους άλλους φίλους από διάφορες χώρες του κόσμου που διάβασαν με απογοήτευση στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων τους την πιο σιχαμένη επίδειξη δύναμης που θα μπορούσε να πραγματοποιήσει ένας κομπλεξικός ρατσιστής επιστάτης από τη «φιλόξενη» Ελλάδα;

Δεν είμαι περήφανη που είμαι Ελληνίδα και δεν θέλω σχόλια του τύπου «οι αρχαίοι Έλληνες το ένα, τα φώτα του πολιτισμού το άλλο» και λοιπές βλακείες. Το αίσθημα της οικειότητας έφυγε. Η υπομονή απέναντι στον κομπλεξικό ρατσιστή εξαντλήθηκε. Η διάθεση για συζήτηση και διαπραγμάτευση τέλεψε. Είμαι περικυκλωμένη από αμόρφωτα, απαίδευτα εκδικητικά και βίαια γομάρια που πυροβολούν αδιακρίτως τους συνανθρώπους μου από όπου κι αν προέρχονται – γιατί δεν πιστεύω να νομίζεις ότι αύριο δεν θα έρθει και η δική σου σειρά, έτσι δεν είναι; Τώρα μιλάνε τα όπλα.

Για να μην πάρω λοιπόν κι εγώ την κουμπούρα και κατευθυνθώ σε έξαλλη κατάσταση προς πάσα κατεύθυνση ανοίγοντας πυρ σε καραφλά γουρούνια, καλύτερα να πάρω ένα εισιτηριάκι και τα μπογαλάκια μου γιατί ο λόγος που θα μπορούσε να με διώξει απ’ την πατρίδα μου βρέθηκε. Και λέγεται ντροπή. 

Do Love

Αλεξία Παλαιστή

alexpalester@yahoo.gr

ΥΓ: Μόνο το μικρό χεράκι της Δέσποινας με κρατάει σφιχτά εδώ.

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις της Αλεξίας Παλαιστή.