Είναι μια μπέμπα που έχει μπει στη ζωή μου τώρα τελευταία... Μια μπέμπα με μακριά δάχτυλα, σκιστά μάτια, χείλη πλούσια κι αυτό το διακριτικό παράπονο που με τρελαίνει... Δεν την προσκάλεσα στη ζωή μου, ήρθε όμως. Βασικά σε άλλων τη ζωή ήρθε, απλώς έτυχε να είμαι πολύ κοντά. Υπερβολικά θα έλεγα.

Δεν είχα ποτέ κάποια ιδιαίτερη αδυναμία στα παιδιά, ήξερα μοναχά ότι κάποτε θα θελήσω να κάνω κι εγώ, όπως έκαναν ο πατέρας κι η μητέρα μου. «Ακόμα κι αν ήταν το μοναδικό ζευγάρι στον κόσμο που αγαπήθηκε τόσο πολύ, και πάλι θα ήταν φυσιολογικό να θες αυτό που έχουν» μου είχε πει κάποτε ένας πολύ δικός μου άνθρωπος. «Αυτό είδα, αυτό θέλω», λέω κι εγώ από τότε που το κατάλαβα. Και μετά, πολύ μετά, ήρθε η μπέμπα του αδερφού.

Και σαν κάτι να έχει μπει μέσα μου από τότε που την είδα για πρώτη φορά εκείνη την πρώτη Μαρτίου. Όχι, δε θέλω ξαφνικά να γίνω μάνα. Δεν ψάχνω στα καλά καθούμενα να βρω τον πατέρα των παιδιών μου, ούτε σκανάρω κάθε άνδρα που βλέπω μπροστά μου για να δω αν μου κάνει για σύντροφος.

Μόνο σκέφτομαι και σκέφτομαι και σκέφτομαι...

Τι προτεραιότητες έχουμε εμείς οι νέοι στο εδώ και το τώρα μας; «Περνάω καλά, ζω για τη στιγμή, ψάχνω κάποιον να με στηρίξει οικονομικά, δεν θέλω παιδιά, ούτε να το σκέφτομαι για γάμο, μια ζωή την έχουμε, αύριο ποιος ξέρει τι μας ξημερώνει, δεν υπάρχει ελπίδα, ας ζήσουμε σα να μην υπάρχει αύριο, θέλω σύζυγο» και άλλα τέτοια αντιφατικά, λογικά και παράλογα ακούω παντού γύρω μου. Και μερικά τα λέω κι εγώ μη νομίζετε...

Εσύ; Αν αύριο ήταν η τελευταία σου μέρα εδώ πάνω, τι θά ‘θελες να είχες κάνει; Να είχες γυρίσει τον κόσμο όλο; Να είχες σώσει τον κόσμο όλο; Να είχες γίνει βαθύπλουτος; Να είχες πάει με 584 γυναίκες; Να είχες κάνει μια μεγάλη, ευτυχισμένη  οικογένεια; Να είχες βρει τη θεραπεία για τον καρκίνο; Να είχες ερωτευτεί επιτέλους ή μήπως να ήσουν μόνος, ανεξάρτητος και παντοδύναμος;

Πόσο τελευταία είναι η ανάγκη μας γι’ αγάπη; Πόσο μηδενική σημασία δίνουμε στο μοναδικό πράγμα που έχει προβλέψει η φύση;  Γιατί η φύση δεν προέβλεψε ποτέ την καριέρα, τα πλούτη και το τσιμέντο. Δικά μας δημιουργήματα είναι. Θα μου πείτε, αφού μας έδωσε λογική, έπρεπε να το περιμένει...

Δεν θέλω να κάνω παιδιά. Τουλάχιστον όχι ακόμα. Γιατί αυτή την ανάγκη περιμένω να τη φυτέψει μέσα μου ένας άλλος άνθρωπος, που μάλλον δεν έχω γνωρίσει ακόμα. Φαίνεται πως δε μπορεί να βγει από μόνη της, έτσι στα καλά καθούμενα, μέσα από μία…φτερωμένη.

Mother is the name for God on
the lips and hearts of all children

Αλεξία Παλαιστή
alexpalester@yahoo.gr

Φωτογραφία: Σάββας Παλαιστής