Όταν το 2002 επισκεπτόμουν τις σκανδιναβικές χώρες με έκπληξη διαπίστωνα ότι στα σούπερ μάρκετ πουλούσαν φέτες καρπούζια και όχι ολόκληρα καρπούζια! Όταν το 2009 επισκεπτόμουν το Βερολίνο με επίσης μεγάλη μου έκπληξη διαπίστωνα ότι υπάρχουν στον κόσμο άνθρωποι που τοποθετούν στη ζυγαριά -για να το αγοράσουν- ένα μόνο πορτοκάλι ή ένα μήλο. Ένας τέτοιος καταναλωτής στην Ελλάδα δε θα γλίτωνε τον χαρακτηρισμό του τσιγκούνη.

Από την άλλη μεριά, πάντα σκεφτόμουν πως ο πατέρας μου πρέπει να έχει κατοχικό σύνδρομο γιατί αν τον έστελνες στη λαϊκή να σου φέρει λίγες πατάτες, το πιθανότερο ήταν να γύρναγε με ένα τσουβάλι. Το άλλο άκρο. Είναι άραγε που οι Ευρωπαίοι δεν στερήθηκαν την τροφή εν αντιθέσει με τους  Έλληνες; Είναι άραγε το «παν μέτρον άριστο» μια παιδεία που ποτέ δεν έφτασε στα δικά μας σχολεία και στις δικές μας οικογένειες και έτσι απλά γίναμε άθελα μας ο νούμερο 1 υποστηρικτής της κοινωνίας της αφθονίας;

Όπως και να έχουν τα πράγματα, τώρα πια αναγκαστικά γινόμαστε Ευρωπαίοι. Όχι μέσω της παιδείας ή της οικογένειας αλλά μέσω της ανάγκης. Η ανάγκη λοιπόν μάς κάνει πλέον ν’ αγοράζουμε  με «μέτρο» και να φροντίζουμε οι ποσότητες που θα μπουν στο ψυγείο μας να είναι τόσες ώστε να μη πετάξουμε τίποτα.

Η φαινομενικά καταναγκαστική αυτή πρακτική δεν είναι απαραίτητα αρνητική. Καθόλου θα έλεγα. Ίσως τελικά αυτή η κρίση μάς κάνει καλύτερους, τόσο καλύτερους που θα νιώθουμε μια χαρά και με τα τρία ζευγάρια παπούτσια, που τα παιδιά μας θα νιώθουν και αυτά μεγαλύτερη χαρά με τα 10 αντί τα 100 παιχνίδια, που ακόμη και αν τελικά αγοράσουμε παραπάνω τροφή δε θα αναγκαστούμε να την πετάξουμε γιατί θα την προσφέρουμε σε κάποιον που δεν του περισεύει. Αυτή η πρακτική δεν μου μοιάζει καθόλου καταπιεστική. Αντιθέτως, θα έλεγα, είναι πολύ ανθρώπινη.

Αφροδίτη Τσαμουδάκη
afroditi@ikariamag.gr