Ιστορίες Ζεν νεοελληνικής τρέλας, επεισόδιο 2

Κατά τη διάρκεια της πολιορκίας - οικονομικής κρίσης των Αθηνών,  δύο αναρχούμενοι - εποχούμενοι, διασταυρώθηκαν κατά την ανάπαυλα της μάχης ενάντια στον ΔΝΤ κατακτητή. Ο ένας, απότομα ανερχόμενος συνδικαλιστής του πρώην ΟΣΕ και ο άλλος αδιόριστος του ΑΣΕΠ. Ο πρώτος κρατούσε ένα φανταστικό κοκτέιλ φλαμπέ και ένα κιτρινισμένο φύλλο του VETΟ, σαν να το είχε μόλις αρπάξει από τα πυρπολημένα ράφια της Εθνικής Βιβλιοθήκης. Ο άλλος, βλέποντάς μία από τις πολλές εφημερίδες του σωρού της εποχής της παρακμής, θυμήθηκε τα μεγαλεία του πρόσφατου παρελθόντος κι ένιωσε τα δοντάκια της ζήλιας να μπήγονται στην καρδιά. Έτσι ζαλισμένος κι απ' τα χημικά, ενστικτωδώς πήρε τον συνδικαλιστή στο κατόπι. Ο κάτοχός τους εναπόθεσε και τα δύο αυτά εργαλεία κοινωνικής ανάλυσης στη γωνία έξω από τα Μακντόναλντς του Συντάγματος. Αναπάντεχα, γύρισε και είπε στον άλλον, «αυτά τα αντικείμενα  απλώς συμβολίζουν στην πίστη για ένα καλύτερο αύριο.  Δεν υπάρχει κανένας λόγος να σκοτωθούμε για δαύτα. Αν τα επιθυμείς, πάρ’ τα τώρα.»

Όταν ο αδιόριστος διστακτικά πήγε να περιεργαστεί το φανταστικό κοκτέιλ και την ιστορική, μέσα από  μια ντουζίνα άλλες, εφημερίδα της παρακμής, ήταν τόσο βαριά όσο δέκα γεμάτες αστυνομικές κλούβες. Δεν μπορούσε ούτε στο ελάχιστο να τα σπρώξει. Τρέμοντας από φόβο αλλά και οργή για τη τεράστια αδικία της μη πρόσληψής του στο Δημόσιο, είπε: «Κατέβηκα στο δρόμο προσδοκώντας ένα καλύτερο μέλλον - όχι να λαφυραγωγήσω τον πολιτιστικό πλούτο της χώρας. Σε παρακαλώ δείξε μου τον τρόπο». Ο ταχεία ανερχόμενος συνδικαλιστής, με ύφος παλιάς καραβάνας, είπε: «Όταν δεν σκέφτεσαι το Δημόσιο και όταν δεν σκέφτεσαι τα ΜΑΤ, πού βρίσκεται ο αληθινός σου εαυτός;» Με αυτά τα λόγια ο συμβασιούχος φωτίστηκε. Κρύος ιδρώτας έλουσε όλο του το κορμί, ούρλιαξε και έβγαλε εντελώς την κουκούλα λέγοντας: «Υπάρχει κάτι που είναι ακόμα βαθύτερο σ' αυτό;» Ο συνδικαλιστής απάντησε:  «Ό,τι σου είπα δεν είναι δα και κανένα μυστικό. Όταν βρεις τον αληθινό σου εαυτό, κάθε πρόβλημα θα σου ανήκει.»

Ο συμβασιούχος είπε: «Ήμουν για χρόνια υπό την επιρροή του βολέματος στο  Δημόσιο. Μέχρι  σήμερα δεν μπορούσα να βρω τον αληθινό μου εαυτό. Μέσα από τα λόγια σου ανακάλυψα την πηγή. Ο καθένας πίνει μια μπόμπα και ξέρει πότε είναι λίγο ή πολύ νοθευμένη. Τώρα θέλω να κάψω όλα τα παλιά! Μπορώ να σε φωνάζω κολλητό;» Τότε ο απότομα ανερχόμενος συνδικαλιστής αποκρίθηκε: «Πήγαμε στα ίδια σχολεία, με τους ίδιους καθηγητές που πια γέρασαν. Αυτούς να φωνάξεις κολλητούς σου, μετά το θάνατο της μεταπολίτευσης, γεύσου μόνο αυτό που μόλις γεννήθηκε.» Δώσαν τα χέρια και λίγο πριν την αναζωπύρωση της απογευματινής  προγραμματισμένης σύγκρουσης, πήγαν  για μακ-μπέρκγερ.

Πικρό σχόλιο: Ο ανερχόμενος συνδικαλιστής ήταν κατά κάποιο τρόπο πιεσμένος να δράσει έτσι. Ήταν σαν να καθάριζε ένα νεράντζι που βρήκε χάμο στο Κολωνάκι, για να το δώσει για πορτοκάλι  να το φάει ο μαθητής.

Δεν μπορείς να τον περιγράψεις
 Δεν μπορείς να τον εικονίσεις
 Δεν μπορείς να τον θαυμάσεις
 Δεν μπορείς να τον αισθανθείς
 Είναι ο αληθινός σου εαυτός
 Δεν έχει πουθενά να κρυφτεί.
 Όταν η Αθήνα θα καεί
 Αυτός θα μείνει αναλλοίωτος.

Sunnybites
apt_art_99@yahoo.com

Κολάζ: Sunnybites