Λένε ότι τη δεύτερη φορά η ιστορία επαναλαμβάνεται ως κωμωδία, αλλά εδώ το αστειάκι είχε ξεκινήσει από την πρώτη. Ή τουλάχιστον αυτό θα πίστευε όποιος τους έβλεπε στην αφετηρία. Άλλος με βερμουδίτσα, άλλος με τζηνάκι, άλλος με σορτσάκι. Ένας πήγε να βγάλει το σορτσάκι και να μείνει με το μαγιώ, αλλά τον κράξανε οι υπόλοιποι και το ξανάβαλε. Το συζητάγανε κάμποση ώρα πριν, καθώς αγωνίζονταν στην κολύμβηση τα παιδιά τους, στους 81ους Πανικάριους Αγώνες. Πλάκα-πλάκα το πράγμα κάποια στιγμή σοβάρεψε, και παρά τις απώλειες της τελευταίας στιγμής (ένας που χώθηκε μια στιγμή στο πρακτορείο «να πάρει εφημερίδα» και δεν ξαναβγήκε παρά αφότου είχε διαβάσει όλες τις κυριακάτικες εκδόσεις μαζί με τα ένθετα, κι άλλος ένας που είπε «ναι, έρχομαι τώρα αμέσως» και έκτοτε αναζητείται από τον Ερυθρό Σταυρό) πέντε έφτασαν ως το βατήρα της αφετηρίας. Δηλαδή βατήρα ο Θεός να τον κάνει, το λιμανάκι του Ευδήλου δεν είναι ακριβώς κολυμβητήριο. Με κοιλίτσες και προγούλια μερικοί, με μαλλιά αραιά και κάπως γκρίζα κάποιοι, (ένας-δυο ήτανε ξανθοί βέβαια και μπερδευότανε το πράγμα), άλλοι πιο καλά διατηρημένοι, αλλά όλοι πατημένα σαράντα. Κάποια στιγμή ακούστηκε ένα «πλατς» και πέντε κορμιά έπεσαν στο νερό. Καμιά πενηνταριά μέτρα πιο πέρα, στην απέναντι προκυμαία, η ελλανόδικος επιτροπή περίμενε να τερματίσουν.

Οι τρεις έφτασαν σχεδόν μαζί – οι δυο ξανθοί δευτερότριτοι κι ο άλλος που ανακηρύχθηκε νικητής. Ανεπιβεβαίωτες φήμες που κυκλοφόρησαν αργότερα ισχυρίζοντο ότι δεν ήταν απολύτως σαφές ποιος τερμάτισε πρώτος, αλλά βάρυνε το ότι η ελλανόδικος επιτροπή ήταν κατά βάση η σύζυγος και η αδελφή του ανακηρυχθέντος. Πιο πίσω είχαμε ένα άλλο μεγάλο ντέρμπυ, καθώς ο πέμπτος δήλωνε ότι έφαγε μια υποβρύχια κλωτσιά στα μούτρα σε ανύποπτο χρόνο και αποπροσανατολίστηκε με αποτέλεσμα να τερματίσει τελευταίος. Ο τέταρτος ισχυριζόταν ότι δεν υπήρξε καμμία κλωτσιά. Απλώς κάποια στιγμή προσευχήθηκε στον καλό θεούλη να μην έρθει τελευταίος, οπότε η υποτιθέμενη κλωτσιά μάλλον ήταν θεϊκή παρέμβαση.

- Ρε εγώ έφαγα κλωτσιά, γκρίνιαζε ο πέμπτος.
- Μη βλασφημείς, τέκνον μου, τον αποστόμωνε ο τέταρτος δείχνοντας κατά τον ουρανό.

Βέβαια όλο και κάποιο θαύμα θα υπήρχε, καθότι αν και ισοϋψείς, ο τέταρτος ήταν είκοσι-τριάντα κιλά παχύτερος. Φιλική τιμή.

- Ρε μπας και του ‘χωσες καμιά μουλωχτή στ’ αλήθεια;
- Συκοφαντίες του κιτρίνου τύπου. Εγώ έχω μυική μάζα, έχω αντοχή. Αυτός ρέταρε μετά τα είκοσι μέτρα και προσπαθεί να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα.

Μέχρι να τελεσιδικήσει το ζήτημα το βράδι στο πανηγύρι, είχε μεσολαβήσει και η απονομή στους νικητές (καθότι είχαν περισσέψει κάτι μετάλλια στους απογευματινούς αγώνες στίβου), από το Δήμαρχο Ικαρίας αυτοπροσώπως παρακαλώ. Κανονική απονομή, με βάθρο και ανακοίνωση των ονομάτων και χειροκροτήματα. Κατηγορία «βετεράνων», λέει. Όχι και εντελώς βετεράνων βέβαια, καθώς ο τερματίσας δεύτερος πρόλαβε κι έτρεξε και στα πέντε χιλιάδες μέτρα. Όχι τίποτα βετεράνων, τα κανονικά πέντε χιλιάδες μέτρα. Και πήρε και το ασημένιο μετάλλιο· όχι παίζουμε. 

Κατόπιν εορτής βέβαια ήθελαν κι άλλοι να παίξουν.

- Ρε γαμώτο, να μην προλάβω να κατέβω...
- Ε, καλά, του χρόνου.
- Σιγά μην επαναληφθεί τέτοιο σκηνικό του χρόνου.

Αυτό το «του χρόνου» έφτασε κάποτε και ξαναμαζεύτηκαν στην Ικαρία το καλοκαίρι που μόλις πέρασε, συν γυναιξί και τέκνοις (όσοι είχανε). Μεταξύ ποικιλίας και ούζου έπεφτε και καμμιά παραίνεση «με φειδώ παιδιά, έχουμε και αγώνες». Τζίφος βέβαια, αφειδώς πήγαιναν κάτω τα ούζα. Με μια πιθανή εξαίρεση, καθώς ο περσινός δευτεραθλητής, φέτος έκανε υγιεινή ζωή. Οι άλλοι οδηγούσαν από και προς τις παραλίες, κουβαλώντας κουτσούβελα και ομπρέλες και ψάθες, ενώ αυτός πηγαινοερχόταν με ποδήλατο. Και στον ανήφορο. Όταν δεν ποδηλατούσε, έκανε τζόγκιγκ· τον πέτυχα ένα σούρουπο στον Κάμπο.

- Να σε πάω με τ’ αμάξι;
- Άσε μωρέ, πάω με τα πόδια.
- Μιλάμε, εσύ κάνεις φουλ προπόνηση για το χρυσό μετάλλιο, έτσι;
- Ποιο μετάλλιο, πλάκα κάνεις; Έτσι για τη φάση τρέχω.

Φάση στη φάση, οι μέρες περνούσαν και πλησίαζε η μεγάλη μέρα για τους 82ους Πανικάριους Αγώνες. Άρχισα να μαζεύω συμμετοχές: Ο περσινός πρώτος δήλωνε έτοιμος για όλα. Ο δεύτερος όπως είπαμε ποδηλατούσε ακατάπαυστα. Ο τρίτος δεν έκανε δηλώσεις, έκανε ψαροτούφεκο. Ο τέταρτος συνέχιζε τα ούζα δηλώνοντας άμετρη εμπιστοσύνη στα θαύματα του καλού θεούλη. Ο πέμπτος δήλωσε ότι αρνείται να πέσει αν είναι δίπλα στον τέταρτο. Ο «ρε-γαμώτο-να-μην-προλάβω» φέτος θα προλάβαινε. Ο «κρύφτηκα-στο-πρακτορείο», ξεμύτισε πίσω από μια εφημερίδα και δήλωσε έτοιμος να ξεπλύνει τη ντροπή. Ο «σε-λίγο-έρχομαι» ακόμα αγνοείται – φήμες λέγουν ότι πήρε τα βουνά και εθεάθη τελευταία φορά σε ένα καφενείο στην Αρέθουσα.

- Πάντως κι αυτός αδυνατισμένος είναι, σχολίασε ο περσινός πρώτος. Ίσαμε δέκα κιλά έχει χάσει. Λες να κάνει προετοιμασία κρυφά;
- Δεν έχει μυική μάζα, επέμεινε ο τέταρτος τσιμπολογώντας κάτι καλαμαράκια. Άκου με εμένα που ξέρω από μάζα.
- Εγώ δεν τα βλέπω καλά τα πράγματα, είπε ο πρώην-κρυμμένος-και-άρτι-εμφανισθείς κατεβάζοντας την εφημερίδα του. Το πανηγύρι είναι Σάββατο βράδι φέτος, πώς θα πάμε στους αγώνες Κυριακή πρωί; Όλοι σουρωμένοι θα είμαστε.
- Έλα μωρέ, εδώ είμαστε σουρωμένοι τις καθημερινές, στις Κυριακές θα κολλήσουμε; είπε ένας άλλος, άρτι αφιχθείς από το Νεπάλ. Άντε εβίβα!

Σάββατο βράδι, εν μέσω πανηγύρεως, τους τσέκαρα έναν προς έναν. Έτρωγαν, έπιναν, χόρευαν μέχρι τις έξι το πρωί. Ξημέρωσε και χόρευαν ακόμα. «Αποκλείεται να γίνουν αγώνες», σκέφτηκα, «βετεράνων, τουλάχιστον», και πήγα ήσυχος για ύπνο.

Στις δώδεκα το μεσημέρι, χτύπησε το τηλέφωνο του περσινού πρώτου.

- Τι έγινε, πού είσαι; Αργείς; Οι άλλοι περιμένουν.
- Σε πέντε λεπτά είμαι εκεί, είπε κι έφυγε τρέχοντας.

Ήταν επτά αυτή τη φορά. Ο περσινός τρίτος δεν συμμετείχε, ενώ ο περσινός πέμπτος παρέμεινε πιστός στη δήλωση ότι δεν πέφτει στην ίδια κούρσα με τον τέταρτο. Ήρθε όμως ο «ρε-γαμώτο-να-μην-προλάβω», ο «κρύφτηκα-στο-πρακτορείο», ο «άρτι-αφιχθείς-από-το-Νεπάλ» κι ένας από τις Ράχες που είναι άγνωστο αν είχε ειδοποιηθεί επιτούτου ή αν είδε φως και μπήκε, πάντως έσπασε το Ευδηλιώτικο καρτέλ. Και ο αγώνας είχε τις συγκινήσεις του, παρά το ότι ο προπονημένος ποδηλάτης τους άφησε όλους ένα σώμα πίσω και κέρδισε καθαρά. Πίσω του ο περσινός πρώτος τώρα έμεινε δεύτερος, ενώ ο «πέρσι-δεν-πρόλαβα» φέτος πρόλαβε να βγει τρίτος. Ακολούθησε ο «κρύφτηκα-στο-πρακτορείο» που μετά τον αγώνα μετονομάστηκε σε «ξέπλυνα-τη-ντροπή». Ο από-τις-Ράχες ήρθε πέμπτος, ενώ ο περσινός τέταρτος (με τη μυική μάζα) τώρα ήρθε έκτος, πλην όμως (θαύμα! θαύμα!) πάλι δεν ήταν τελευταίος, θέση που κατέλαβε ο αφιχθείς-απ-το-Νεπάλ, ο οποίος μάλλον ξεμέθυσε άξαφνα λίγη ώρα αφότου έπεσε στο νερό, σταμάτησε να κολυμπάει κι άρχισε να αναρωτιέται τι διάολο γυρεύει μέσα στη θάλασσα και γιατί άραγε κολυμπάνε του σκοτωμού όλοι αυτοί οι σαρανταφευγάτοι τύποι. Σε πιάνει μια αυτογνωσία στο Νεπάλ, όσο να ‘ναι.

Όσο για τα φετινά μεθεόρτια, εγώ ήμουνα στο βαπόρι για Πειραιά και δεν είδα την απονομή και τους απογευματινούς αγώνες, αλλά οι πληροφορίες λένε ότι ο «έτσι-για-τη-φάση-τρεχω» έτρεξε και φέτος στο πεντάρι του στίβου και πήρε πάλι το ασημένιο μετάλλιο. Φημολογείται επίσης ότι στον ακοντισμό υπήρξε ειδική κατηγορία «βετεράνων και εφήβων» όπου αγωνίστηκαν πατεράδες και παιδιά αντάμα, με σημαντικότερη είδηση ότι ο κριτής του αγωνίσματος κατάφερε να επιβιώσει αρτιμελής, χωρίς να του βγάλουν οι αθλητές κάνα μάτι (παρότι προσπάθησαν φιλότιμα).

Αν όλα πάνε καλά και δεν έχουμε καμμιά φύρα (είμαστε και σε κρίσιμη ηλικία οι βετεράνοι, μην ξεχνιόμαστε...) του χρόνου οι συμμετοχές αναμένεται αυξηθούν κι άλλο· μη σας πω ότι θα έχουμε και προκριματικές σειρές στην κατηγορία 40+ (κι όποιος αντέξει...). Στα πλαίσια του ευ αγωνίζεσθαι φημολογείται ότι θα αναζητηθούν εν δυνάμει αθλητές που προς το παρόν βρίσκονται αποκλεισμένοι σε ορεινά καφενεία, καθώς και ότι θα γίνει ειδική πρόσκληση και σε βετεράνους αποσταβέντου, ώστε να συμβάλλουν όλοι να ξαναζήσει ο ικαριακός αθλητισμός τις ιστορικές στιγμές του παρελθόντος.

Πάντως οι φήμες ότι ο περσινός πρώτος (και νυν δεύτερος) αγόρασε ήδη ποδήλατο και ξεκινάει προετοιμασία για του χρόνου, ελέγχονται ως ανακριβείς.

Βασίλης Δουρής
akamatra@gmail.com

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις του Βασίλη Δουρή.