Όταν ήμουν μικρός (μικρότερος  : Ρ ) και συμμετείχα σε μια συζήτηση με ανθρώπους που είχα την αίσθηση από πριν ότι το παιχνίδι της επικοινωνίας μαζί τους ήταν χαμένο, μετάνιωνα συχνά που μιλούσα. Όχι συχνά, πάντα! Και πάντα παρακαλούσα το θεό μετά, να μου επιβάλλει αφωνία. Κάτι να γίνει και να μη μπορώ να ξαναμιλήσω. Ποτέ!

Δε συνέβη όμως κάτι τέτοιο και αναγκάστηκα να εφεύρω ένα δικό μου σύστημα αφωνίας. Με τον καιρό δηλαδή, και βρισκόμενος σε μια συζήτηση από αυτές που χαρακτηρίζουμε «τσάμπα κόπος», δεν συμμετείχα παρά μόνο αν άκουγα κάποιες βασικές λέξεις, που θα λειτουργούσαν ως κλειδί γι’ αυτό το σύστημα μου. Και φυσικά δεν εννοώ ξερές λέξεις (γιατί στα λόγια είμαστε όλοι καλοί), αλλά έστω, μια μικρή ένδειξη ότι ακούει ο ένας τον άλλον και καταλαβαινόμαστε. Έτσι, σαν ένα λανθάνον μήνυμα!

Τώρα πια έχω γίνει ακόμα χειρότερος: Προτιμώ να βρίσκομαι μόνο με όσους τα βρίσκουμε! Αλλιώς γίνονται πολύ κουραστικά τα πράγματα και δεν υπάρχει λόγος. Δεν θέλω να πείσω κανέναν, δεν με νοιάζει αν δε συμφωνεί ο καθείς μαζί μου (δεν είναι και απαραίτητο), μπορεί να πιστεύει ό,τι θέλει αρκεί να μη με πιέζει να πιστέψω κι εγώ το ίδιο, μπορεί επίσης κάλλιστα, να πάει να γαμηθεί. Όπως το ίδιο μπορώ και εγώ!

Κι αν είμαι μέσα σε αυτό το πείραμα του ikariamag και των «ελεύθερων πτήσεων», είναι γιατί στις προσπάθειες που κάναμε τόσο καιρό για το νησί, ακούγαμε διαρκώς τα σωστά «συνθηματικά». Βλέπαμε πως άνθρωποι να συνεννοηθούμε και να δημιουργήσουμε πράγματα, δόξα τω θεώ υπάρχουν, αρκεί κάποιες φορές να τους δώσεις πρώτος εσύ τον κωδικό σου. Και είναι έτοιμοι να σου δώσουν κι εκείνοι το σύνθημα που περιμένεις. Κι έτσι, θα συναντηθείτε, θα μοιράσετε και θα μοιραστείτε.

Πολλές φορές μάλιστα, ο απαιτούμενος κωδικός είναι κοινός. Στην κυριολεξία. Σαν το password του e-mail όλων των φίλων μου από το Καρκινάγρι, που είμαι σίγουρος πως με την προσθήκη της ημερομηνίας γέννησης (με παραλλαγές) του καθενός στο τέλος, έχουμε βάλει όλοι, την ίδια λέξη ……!

Κωνσταντίνος Βατούγιος
konstantinos@ikariamag.gr