photo: JamesDavidRobertson

Ήταν  ένα ζεστό απόγευμα και ο Σωκράτης έκανε το συνηθισμένο του περίπατο. Πλάι του βάδιζαν ο Λύσις και ο Κτήσιππος με τους οποίους την προηγούμενη μέρα είχε μια συζήτηση έξω από το γυμναστήριο για τη φιλία. Μόλις πέρασαν την περιοχή του Ολυμπείου κατέβηκαν στην κοίτη του Ιλισού ποταμού για να καθίσουν στη σκιά. Ο φιλόσοφος έγειρε κάτω από ένα μεγάλο πλάτανο γιατί είχε φάει δύο πιάτα φάβα κι ένα μπουτάκι με μέλι οπότε δυσκολευόταν στη χώνεψη.

Ο Λύσις κάτι είχε καταλάβει και η μαιευτική μέθοδος είχε περάσει ήδη σε ανώτερο επίπεδο ενώ ο Κτήσιππος ως νεότερος και πιο επιπόλαιος δεν είχε πάρει χαμπάρι και έψαχνε ακόμα την άκρη του νήματος. Ο Σωκράτης δυσαρεστήθηκε αλλά δεν το έδειξε. Του ξέφυγε ένα μακρόσυρτο ρέψιμο, επιτέλους το στομάχι του είχε πάρει βόλτα.

Ρώτησε το παλικάρι ποιους θα χαρακτήριζε ως φίλους κι εκείνο απάντησε ότι δύο υπάρξεις που περνούν πολύ χρόνο μαζί είναι φίλοι. «Μόνο αυτό;» ξαναρώτησε ενώ με το χέρι έκανε κυκλικές κινήσεις  πάνω στο στομάχι του. «Να σκεφτώ», είπε ο Κτήσιππος, «μάλλον στον έναν αρέσει πολύ η συντροφιά του άλλου». «Νομίζω επίσης ότι έχουν τα ίδια ενδιαφέροντα.» Ο νέος νόμισε ότι κατάφερε επιτέλους να βρει το βαθύτερο νόημα, την πραγματική ουσία του θέματος και ήταν πολύ χαρούμενος. «Πραγματικός φίλος είναι αυτός που μένει πάντα στο πλευρό σου.» Μ’ αυτό το τελευταίο πίστεψε ότι ικανοποίησε το μεγάλο δάσκαλο και κορδώθηκε λίγο. «Είναι αυτός που τον κοιτάζεις και νομίζεις ότι βλέπεις τον εαυτό σου», συμπλήρωσε και ήταν σίγουρος ότι είχε σκιαγραφήσει επαρκώς το ζητούμενο. Απέδωσε την ξαφνική του διαύγεια στο αεράκι που κατέβαινε από τον Υμηττό και του καθάριζε τη σκέψη.

Ο Σωκράτης επιτέλους άλλαξε θέση κι αποφάσισε να μιλήσει. «Πολύ ωραία», απάντησε, «δηλαδή δύο γάιδαροι που περνούν όλη τους τη ζωή βόσκοντας καθημερινά στο ίδιο λιβάδι είναι οι καλύτεροι φίλοι;»

Δυστυχώς ο άνθρωπος που συνέλαβε την έννοια του ορισμού, την ακριβή και σαφή περιγραφή μιας λέξης, δεν είναι πια ανάμεσά μας. Δυστυχώς ο Ιλισός έχει χαθεί κάτω από τις οδούς Β. Κωνσταντίνου, Αρδήττου και Καλλιρρόης. Δυστυχώς οι ξένοι γάιδαροι που βόσκουν στο λιβάδι μας, από τη Γαύδο μέχρι τον Προμαχώνα, είναι καλεσμένοι των δικών μας γαϊδάρων. Ήρθαν να φάνε μαζί γιατί μια ενδεχόμενη πτώχευση δε θα τους βόλευε, θα τους άφηνε όλους νηστικούς. Ήρθαν λοιπόν και δεν ενδιαφέρει καμία πλευρά το αν κάποτε θα γίνουν φίλοι. Τα κίνητρα πλέον έχουν αποκλειστικά ιδιοτελή χαρακτήρα. Για την ώρα υπάρχει πολύ χορτάρι κι αυτό τους είναι αρκετό.

Γιάννης Κέφαλος
jianniskefalos@yahoo.gr