"Πρωτόγνωρες οι εξελίξεις, με άγνωστη την κατάληξη. Καλούμαστε να εμπιστευτούμε τη νέα κυβέρνηση. Βέβαια δεν έχουμε μια κυβέρνηση που στόχο έχει να διαλύσει έναν πολιτικό χώρο για τον λεηλατήσουμε. Αν είχαμε, θα ψάχναμε έναν σύγχρονο Τζανετάκη."

Μέσα από τα λεγόμενα ενός απλού άνθρωπου, εκείνο που ακούγεται τον τελευταίο καιρό είναι μια πρόταση που πρέπει να μας βάλει σε μεγάλη σκέψη: «Όλοι ίδιοι είναι».  Αλήθεια, έχει βάση αυτό; Βέβαια η φράση αυτή πηγάζει από μια προσπάθεια που γίνεται τα  τελευταία χρόνια για την απαξίωση της πολίτικης ζωής του τόπου μας. Ποιοι όμως ευθύνονται γι’ αυτό και ποιες είναι οι ευθύνες της αριστεράς;  Πολύ εύκολα θα πει κάποιος ότι η αντίδραση και η κρατούσα καπιταλιστική τάξη  θέλοντας να μηδενίσει την αναγκαιότητα της πολιτικής , περνά τέτοιες αντιλήψεις μέσα σ’ όλους τους χώρους με κύριο όργανο της τα ΜΜΕ.  Εντάξει, αυτοί κάνουν τη δουλειά τους. Με αυτό τον τρόπο απομονώνουν τον κάθε πολίτη, τον κάνουν μονάδα, και έτσι αδύνατο να αντιμετωπίσει οποιαδήποτε αρνητική συνέπεια.

Ο πολίτης όμως  είναι κατά κύριο λόγο κοινωνικό ον, έτσι βλέπουμε την ανάπτυξη διαφόρων κινημάτων έξω από πολιτικούς χώρους , με αυτοοργανωση και με έντονες δραστηριότητες . Τα κινήματα αυτά κατά κύριο λόγο έχουν χαρακτηριστικά προοδευτικότητας, καλυτέρευσης με λίγα λόγια της ζωής μας. Ίσως σε αρκετές περιπτώσεις η δημιουργία αυτών των κινημάτων να περιορίζουν το λόγο ύπαρξης τους σε χώρους  με τοπικό ενδιαφέρον (Κερατέα, Ελληνικό, Θεσσαλονίκη, Λάρισα , γενικά τοπική αυτοδιοίκηση   κλπ) , άλλα όμως εκτείνουν την δράση τους σε Πανελλήνιο χώρο (Δεν Πληρώνω διόδια – εισιτήρια, οικολογικά κλπ).

Παρολαυτά, η συμμετοχή του πολίτη  σε πολιτικούς χώρους εξαρτάται από το κατά ποσό θα εξυπηρετηθεί σε προσωπικό επίπεδο, με εξαίρεση (κατά πλειοψηφία )τους χώρους της αριστεράς. Εδώ βεβαία, θα τονίσουμε ότι μεγάλο μέρος των επαγγελματικών στελεχών της αριστεράς γίνονται καρεκλοκένταυροι και ορισμένοι πιστεύουν ότι έχουν το αλάθητο του Πάπα. Και αυτό ισχύει για όλα τα σχήματα της αριστεράς , ακόμα και στην κάθε μικρή οργάνωση. Αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα.

Τι θα ’πρεπε, κατά τη γνώμη του γράφοντος, να είναι η Καθημερινή; Η έκφραση της έλλογης ελληνικής αστικής τάξης, και ιδίως της «πεφωτισμένης» μερίδας της: της ανοιχτόμυαλης, κοσμοπολίτικης (…τέλος πάντων) και μετριοπαθούς• της ευεπίφορης στο καινοτόμο, της φίλιας προς τη διανόηση και τις τέχνες•

Οι νίκες Καμίνη - Μπουτάρη, η αξιοπρόσεκτη προσπάθεια Αμυρά, αλλά και δεκάδων άλλων ανεξάρτητων υποψηφίων, κόντρα στα κομματικά χρίσματα, σε πολλές πόλεις, είναι η απόδειξη ότι, επιτέλους, η κοινωνία θέλει να περιοριστεί η εξουσία των κομμάτων, τουλάχιστον σε τοπικό επίπεδο.