Δυστυχώς η θαλάσσια οδός για τους νησιώτες και για όσους τους αρέσουν τα νησιά είναι πολύ δύσβατη, λόγω, ίσως, των μποφόρ που πνέουν στα γραφεία-τσέπες των εφοπλιστών και εν συνεχεία των αρμοδίων υπουργείων (εμείς δεν έχουμε καράβια, άλλοι τα έχουν, μας λένε, βέβαια το ερώτημα είναι, «καλά, κι εσείς τι κάνετε εδώ;» δεν είχε ποτέ απάντηση).

Παρά τις προηγούμενες προσπάθειες (εδώ και χρόνων) από τοπική αυτοδιοίκηση, κοινωνία, παροικία, πάμε όλο και χειρότερα. Υπήρξε μια ποιοτική εξέλιξη με το νήσος Μύκονος στην γραμμή αλλά και αυτό μας έβγαζε την ψυχή (φεύγω - έρχομαι, αφίξεις στις 3 και 4 τα ξημερώματα, ακριβό εισιτήριο, τις περιόδους αιχμής πολλοί από αυτούς που ήθελαν να έρθουν έμεναν εκτός, κλπ κλπ). Γκρινιάζω ε; Το ξέρω, ελληνικές ρίζες, βλέπετε!

Αυτές οι ρίζες δε μας επέτρεψαν να κρατήσουμε τις εταιρίες λαϊκής βάσης για να ΄χουμε τουλάχιστον αξιοπρεπή συγκοινωνία στα χρόνια των κρίσεων. Την στιγμή που ξεφύγαμε από την αυτάρκεια και ολιγάρκεια των περασμένων χρόνων και βρεθήκαμε στην «χλίδα» (τρομάρα μας) του 80΄ και μετά, βρεθήκαμε εξαρτημένοι από τον «έξω» κόσμο (τουρισμός, φαγητό, μαναβική όλα σχεδόν έρχονται απ’ «έξω»), να φτιάχναμε κάτι και εμείς να το στέλναμε «έξω», πάει στο καλό, αλλά ούτε τα σκουπίδια μας δεν μπορούμε να στείλουμε!

Τέλος πάντων, δεν είμαστε άμοιροι ευθυνών, αλλά μου κάνει εντύπωση 327.000.000 ευρώ έχει δώσει το κράτος (δηλαδή εμείς) για επιδοτήσεις εφοπλιστών την τελευταία 10ετία και αναρωτιέμαι, δεν μπόρεσε η μητέρα πατρίδα να κάνει έστω μια φορά τον εφοπλιστή; Να αγοράσει, να φτιάξει καράβια (έστω όχι επιπέδου Μύκονος) για να εξυπηρετήσει τουλάχιστον τους ανθρώπους που μένουν στις άγονες γραμμές, παρά να κρέμεται κάθε φορά από τα καρύδια του κάθε επιχειρηματία που ναι μεν δε βγαίνει οικονομικά αλλά κρατάει…τη γραμμή-ες;

Έχω ταξιδέψει σε όλη σχεδόν την Ελλάδα, οι νησιώτες είναι ριγμένοι, πολύ ριγμένοι. Τι μεταφορικό ισοζύγιο; (17 ευρώ πληρώνει ο στεριανός κάτοικος της Ελλάδας και σχεδόν 50 ο Ικαριώτης για να διανύσει την ίδια απόσταση στην θάλασσα), τι παραμεθόριος, τι ακρίτες, τι το ‘να, τι τ’ άλλο; Κουραφέξαλα και πράσινα άλογα σαν την πράσινη ανάπτυξη, σαν την δημοκρατία, σαν το σύνταγμα, σαν την λαοκρατία, σαν την ελευθερία, σαν την Παιδεία, σαν σαν σαν σαν always the sun ….

Στον καθρέφτη μου τα λέω αυτά εδώ και πολλά χρόνια… αλλά δε με ακούω… γιατί βγαίνω όξω, γροικώ τον ήλιο, μυρίζω την καθαρή θάλασσα (παντού λειτουργούν οι βιολογικοί), γεύομαι τα δάση (τα αιγοπρόβατα βρίσκονται υπό έλεγχο, παράνομη υλοτομία δεν υπάρχει, οι δεκάδες αναδασώσεις έχουν φέρει θετικά αποτελέσματα), θαυμάζω το δομημένο τοπίο (η Ικαριώτικη αρχιτεκτονική έχει αποκατασταθεί, κανείς δεν κτίζει όπου θέλει ότι θέλει), θαυμάζω τις λευκές ανεμογεννήτριες (τις 10, όχι τις 110) και ξεχνιέμαι, γίνομαι και εγώ «ο από Δευτέρας» όπως έλεγε και ο καθηγητής Τσαρνάς για τους Ικάριους.

Γιώργος Θαλάσσης των πτήσεων
giwrgos.thalassis.fl@gmail.com

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις του Γιώργου Θαλάσση των πτήσεων.

υγ1 Αν δεν ξεμπλέξουμε από το την λογική των κομμάτων (μεγάλο θέμα), δεν πρόκειται να φτάσουμε ούλοι μαζί στην πηγή και αυτό δεν πρόκειται να γίνει, τουλάχιστον σε αυτόν τον πλανήτη, με ηγέτες τα δίποδα (λογικά) ζώα.
υγ2. Αφιερωμένο, αυτό.