Η γιαγιά Μαρία, μια παλιά Καριωτίνα από εκείνες με τη γλύκα στο πρόσωπο και τις εκφράσεις, πριν μερικά χρόνια, τότε που η Ελλάδα ζούσε ξέφρενη μια δήθεν πρόοδο και καλοπέραση, μου είχε πει πως μάς λυπάται.

-Τι λες ρε γιαγιά. Εσύ που πέρασες πολέμους και κατοχές; Εμάς λυπάσαι;
-Ναι βρε συ! Εσάς λυπάμαι! Σας βλέπω όπως ζείτε και σας λυπάμαι. Δεν είστε ευτυχισμένοι και αυτό το βλέπω στα μάτια σας. Στα μάτια των παιδιών μου. Έχετε τόσα πια και πάλι δεν είστε ευτυχισμένοι! Επειδή έχετε τόσα! Το ξέρεις; Το ξέρεις ότι εμείς δεν είχαμε δεύτερο παπούτσι να βάλουμε, και υπήρχαν μέρες που τρώγαμε χόρτα βραστά τη μιά, χόρτα τηγανιτά την άλλη και την τρίτη χόρτα στο λάδι και αν το χαμε και αυτό... και όμως γελάγαμε; Tο ξέρεις;  Και δώστου τα πειράγματα και τα καλαμπούρια! Παρά τα δύσκολα χρόνια. Αμ' εκείνα τα γλέντια... μερόνυχτα χορεύαμε! Εσείς;

Εμείς; Τι γίναμε εμείς; Εμείς φτιάξαμε μπέους παράγοντες, γλείψαμε κομματικά βολέματα, αποθεώσαμε χρεοκοπημένες ζωές. Βρεθήκαμε με επιθυμίες ασήκωτες στη πλάτη, πεινασμένοι και λυγισμένοι από το βάρος ψεύτικων αναγκών, φορτωμένοι ανασφάλειες και τώρα ξυπνήσαμε απότομα, στη μαύρη πια, κοινή μιζέρια μας, με πατερίτσες στη ψυχή.

Όχι δε σου λέω να γυρίσουμε πίσω, δε σου λέω καν να κατέβεις από την κορυφή που σίγουρα αξίζεις. Ούτε από την άνεση που αναζητούσες. Σου λέω απλώς να μετακινηθείς λίγο. Να δεις και άλλες αλήθειες. Γιατί αυτές που ήξερες, αυτές που μας είχαν πει ότι θα μας κάνουν ευτυχισμένους, μας έκρυψαν το χαμόγελο.

Ξέρεις μάλλον τι ήθελε να πει η γιαγιά; Ότι η ευτυχία είναι αλλού. Σε άλλα πράγματα. Στους φίλους, στις παρέες μας, στα αγαπημένα μας πρόσωπα. Στην χαμένη μας ανθρώπινη επαφή. Σε ένα καλό ποτήρι κρασί, σε ένα καριώτικο ρε συ, στη σαχλαμάρα. Στα ερωτευμένα ζευγάρια. Ναι ρε κι όμως, κάποιος κάπου, παρά τα εφιαλτικά σενάρια, τα υψηλά σπρεντ και τα δομημένα ομόλογα, χτες ερωτεύτηκε....και μια μαμά, όσο και αν φώναζε ο Πρετεντέρης, έπαιζε το πρωί με την κόρη της και γελούσαν δυνατά ενώ κατρακυλούσαν αγκαλιασμένες στην κατηφορική και παχιά πράσινη χλόη....

σσσσ άκου...μόλις τώρα, ένα μωρό γεννήθηκε...

Έλα. Χαμογέλασε. Στάσου απέναντι στην τρομοκρατία της κρίσης και πάμε πάλι απ' την αρχή. Σωστά αυτή τη φορά.

Μενέλαος Μανώλης
menelaos@ikariamag.gr

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις του Μενέλαου Μανώλη.