Βαρέθηκα να ακούω τα ίδια και τα ίδια. Όπου και με όποιον και αν μιλούσες το καλοκαίρι, σου έλεγε ότι οι καιροί είναι δύσκολοι και με απόγνωση αναρωτιόντουσαν τι άλλο μπορούμε να κάνουμε με «αυτούς» που μπλέξαμε. Καθισμένοι στην ξαπλώστρα που μόλις είχαν πληρώσει 5 ευρώ, κρατώντας ένα ελεεινό πλαστικό ποτήρι φραπέ των 2 ευρώ, φορώντας μαγιό, γυαλιά, σανδάλια, μπλουζάκι μάρκα και θάβοντας τη γόπα στην άμμο, κατηγορούσαν το σύστημα, τους Γερμανούς και την κρίση για όλα τα δεινά που περνάνε…

Είναι οι ίδιοι άνθρωποι, όταν πριν κάποια χρόνια, σε καιρούς θεωρητικά εύκολους, πάλι κατηγορούσαν το κράτος και την πολιτεία, ότι δεν τους βοηθάει να πετύχουν τα όνειρά τους. Είναι αυτοί που βολεύτηκαν από τις αιώνιες σπουδές, τα κονέ με τους καθηγητές, τις δουλειές με φακελάκι, τα γρηγορόσημα, τα μαύρα και άλλα μυστήρια της σύγχρονης εποχής μας. “Έτσι δουλεύει η Ελλάδα» σου έλεγαν παίρνοντας τις ευρωπαϊκές επιχορηγήσεις για να κάαααθονται.

Αντιλαμβάνομαι ότι ζούμε σε δύσκολες εποχές. Όλοι μας το έχουμε βιώσει σε κάποιο βαθμό. Αλλά επίσης αναρωτιέμαι το πότε ήταν ή πότε θα είναι η ζωή μας εύκολη και βολική. Δηλαδή οι γονείς και οι παππούδες μας δεν πέρασαν δύσκολα χρόνια; Άνθρωποι που έζησαν πολέμους, φτώχιες και κατοχές ήταν σε καλύτερη μοίρα από ό,τι εμείς; Μήπως τελικά πίσω από τη συγκεκριμένη φράση κρύβονται όλες οι φοβίες μας να δουλέψουμε και ας φάμε τα μούτρα μας;

Θαυμάζω αυτούς που δεν το έχουν βάλει κάτω. Νέοι επιχειρηματίες που κόντρα στον καιρό ψάχνουν να βρουν την άκρη και να πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους. Δεν φοβούνται να χαράξουν ρότα μέσα στην τρικυμία και επενδύουν τα λιγοστά τους χρήματα σε μία ελπίδα. Δουλεύουν σκληρά και είμαι βέβαιος ότι θα πετύχουν ό,τι έχουν σχεδιάσει. Και αν δεν το πετύχουν, τουλάχιστον το προσπάθησαν…

Σταύρος Παπακωνσταντινίδης
stapap@gmail.com

υγ: Συγχαρητήρια στο νέο ikariamag που ακόμα και με κόντρα άνεμο ξέρει να πετάει ψηλά.

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις του Σταύρου Παπακωνσταντινίδη.