φωτογραφία 13/02/11

Η συνήθεια είναι το πιο καταλυτικό και αμφιλεγόμενο πράγμα στη ζωή του ανθρώπου. Δεν εκτιμάμε τα καλά πράγματα και δεν αντιδράμε στα κακά. Από την άλλη, λειτουργεί και «αναισθητικά» καθώς συνηθίζουμε τις απώλειες  ή ακόμα και τον σωματικό πόνο. Τι γίνεται όμως όταν δεν πρέπει να συνηθίσουμε μια κατάσταση; 

Οι σκέψεις αυτές γεννιούνται καθώς κατέφθασαν περισσότερες εικόνες από το Καρκινάγρι, μετά τις πρόσφατες πλημμύρες. Όλον αυτό τον καιρό προσπαθούμε να μείνει στην επικαιρότητα (με ψυχραιμία) αλλά κυρίως να γίνει αντιληπτό τι ακριβώς έχει συμβεί στη Νοτιοδυτική Ικαρία. Δε σας κρύβω όμως, ότι πολύ φοβάμαι μήπως και όλη αυτή η προσπάθεια καταντήσει κάτι σαν το Κυπριακό και το Μακεδονικό.  Μια κουβέντα δηλαδή για την τιμή των όπλων, την ίδια στιγμή που οι δικοί μας άνθρωποι περνάνε ζόρικα:

Απομακρυσμένα χωριά με ανύπαρκτο οδικό δίκτυο –χρόνια τώρα- αντιμετωπίζουν μια κατάσταση άκρως επικίνδυνη. Ακόμα πιο δύσκολες μετακινήσεις. Επιπλέον το καλοκαίρι πλησιάζει και ο τουρισμός πάει... για βολβούς. Η πιάτσα είναι κατεστραμμένη, βρωμάει σκατό και η ζωή του χωριού κλεισμένη στα σπίτια της, το πλευρό των οποίων γλύφουν ρυάκια! Οι ψαράδες κοιτούν το έμπα της Λειβάδας να μετατρέπεται με τον καιρό σε γήπεδο ποδοσφαίρου και κάθε φορά που βρέχει, όλοι τρέμουν. Πάνω από αυτό το σκηνικό αιωρούνται τεράστιοι βράχοι και βουνά,  ό,τι δε ξεκόλλησε τον Οκτώβρη, με πολύ λιγότερο χώμα. Αυτό δε θέλω ούτε να το σκέφτομαι.

Όλα τα υπόλοιπα όμως τα σκέφτομαι και ώρες ώρες πανικοβάλλομαι. Είναι γιατί το χωριό σε κρατάει όρθιο ακόμα και αν είσαι μακριά του. Ζεις και υπάρχεις μέσα στη ρουτίνα της πόλης γιατί ξέρεις πως αυτό είναι εκεί. Έτσι όπως το ξέρεις και το αγαπάς. Είναι το σημείο αναφοράς σου, η συντεταγμένη του καταφυγίου σου. Η αρχή και το τέλος. Και αν στην προηγούμενη παράγραφο μιλούσαμε για τον κίνδυνο που διατρέχουν οι ζωές των ανθρώπων μας και η λειτουργία των χωριών, εδώ μιλάμε για τη σωτηρία της μνήμης μας, των πληγών στα παιχνιδιάρικα και ατίθασα γόνατα μας, της αλμύρας και του ήλιου που έκαψαν τα κάποτε παιδικά κορμιά μας. Δεν είναι λίγο και αυτό.

Ευτυχώς οι σύλλογοι είναι πάντα ενεργείς, τώρα πια και συντονισμένοι. Ευλογία είναι αυτό! Αρκεί φυσικά να έχουμε  ξεμπερδέψει ως (κοινός) δήμος πια με τα νταβατζιλίκια: τους εργολάβους-παράγοντες, τους κολλητούς τους, τις τεχνικές μαϊμουδιές τα τσάτρα-πάτρα έργα και αρκεί να δοθούν λεφτά. Α, και να μη ξαναβρέξει πολύ!

Κωνσταντίνος Βατούγιος
konstantinos@ikariamag.gr

ΥΓ1. Τα χωριά είναι οι άνθρωποι τους. Γι’ αυτό και πρέπει να ξαναπάρουν ζωή. Οι υποδομές ξαναφτιάχνονται, οι άνθρωποι φεύγουν. Η πτήση αυτή αφιερώνεται σ’ έναν σπάνιο Καριώτη που τον αντάμωνες και γλύκαινε η ψυχή σου. Στον Σωτήρη Βατούγιο που σήμερα αποχαιρετάμε. 

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις του Κωνσταντίνου Βατούγιου. Ακολουθήστε τον στο twitter