photo: Eric Lafforgue

Η αγοραστική μας δύναμη μεγάλωσε τις τελευταίες δεκαετίες, μας έκανε να γίνουμε περισσότερο καταναλωτές και να νιώθουμε πιο δυνατό το αίσθημα της ιδιοκτησίας. Ο καθένας δε βλέπει πια την ανάγκη να ζητήσει την υποστήριξη ή τη συνδρομή του γείτονα και του χωριανού γιατί «τα καταφέρνει» και μόνος. Η πρωτοβουλία τείνει να γίνει εντελώς ατομική υπόθεση και η συλλογικότητα χάνεται καθημερινά με το πέρασμα του χρόνου.

Για παράδειγμα, είναι όλο και περισσότεροι εκείνοι που αγοράζουν ανοξείδωτα καζάνια για την απόσταξη του τσίπουρου. Ο καθένας όμως θέλει το δικό του καζάνι παρόλο που θα το χρειαστεί μόνο για μερικές μέρες το χρόνο. Δε συζητιέται καν η αγορά του από κοινού με συγχωριανούς ή φίλους γιατί θέλει να το έχει στη δική του αποθήκη να αποστάζει τα δικά του σταφύλια και να παράγει το δικό του τσίπουρο. Οδηγούμενος από αυτήν την νοοτροπία έχει την ψευδαίσθηση ότι το προϊόν του είναι ανώτερο από εκείνο των υπολοίπων γιατί εκτός των άλλων είναι ο μοναδικός ιδιοκτήτης της μαγικής συνταγής. Ο συνεταιρισμός, έστω και σ’ αυτό το ερασιτεχνικό επίπεδο θα είχε οφέλη που δυστυχώς όμως δεν εκτιμούνται, δεν αναζητούνται καν.

Παρόμοια είναι η στάση των κτηνοτρόφων που αυτήν την περίοδο δοκιμάζονται. Θα μπορούσαν να είχαν προχωρήσει στην κατασκευή ενός σφαγείου, χρόνια πριν που οι προδιαγραφές ανέγερσης και λειτουργίας του ήταν από χαλαρές έως ανύπαρκτες. Θα μπορούσαν να είχαν προμηθευτεί ένα φορτηγό ψυγείο για να καλύπτουν τις ανάγκες μεταφοράς των σφαγίων τους.

Επειδή το κόστος συντήρησης των κοπαδιών τους είναι μηδαμινό, επιμένουν να μη βλέπουν το μέλλον. Αν όμως πλήρωναν για την εκτροφή των ζώων, αν το κόστος του κρέατος επιβαρυνόταν με τα έξοδα των όποιων εγκαταστάσεων ή  των φαρμάκων και την αμοιβή του κτηνίατρου, τότε όλα θα ήταν διαφορετικά. Τότε θα προσπαθούσαν να εκμεταλλευτούν το ζωικό τους κεφάλαιο πέρα από το κρέας. Το γάλα, το μαλλί, το δέρμα, ακόμη και τα… κέρατα.  Ποιος όμως θα παραχωρήσει μέρος της δικής του γης για το σφαγείο;

Ας περιμένουμε λοιπόν ως θεατές να βρουν άλλοι την κατάλληλη τοποθεσία, ας ελπίσουμε να μη βρεθούν κάποιοι άλλοι να καταθέσουν τις ενστάσεις τους και ας παρακαλάμε να βρουν άλλοι την απαραίτητη χρηματοδότηση.

Ως τότε όμως ας ανεχόμαστε την κοροϊδία του υπουργείου που προτείνει μονάδα κινητού σφαγείου και μέρες αργότερα ανακαλεί χαρακτηρίζοντας την πρόταση ως ανεδαφική.

Οι ουρανοκατέβατες λύσεις τελειώνουν, γαμώ το κέρατό μου.

Γιάννης Κέφαλος
jianniskefalos@yahoo.gr