Φαντάζεστε ένα δαχτυλίδι να αλλάζει χέρια; Ή ακόμη καλύτερα φαντάζεστε ένα δαχτυλίδι να αλλάζει χώρες και να προσγειώνεται σ’ ένα τσίγκινο λαδοντενεκέ σ’ αυλή της Αρέθουσας Ικαρίας;

Σίγουρα δεν αναφέρομαι στο παιδικό παιχνίδι «πούντο πούντο το δαχτυλίδι;” ή σ’ ένα μαγικό ιπτάμενο δαχτυλίδι «που δεν θα το βρεις, δεν θα το βρεις, το δαχτυλίδι που φορείς”.  Η ιστορία που ακολουθεί είναι αληθινή και τα πρόσωπα επίσης αληθινά με καταβολές από την όμορφη Ικαρία μας.

Η μητέρα μου Ιωάννα Κ. στις 18 Απριλίου του 1978, χάρισε εσπευσμένα ως δώρο γενεθλίων το δαχτυλίδι που φορούσε στην εξαδέλφη της Μαρίκα στο αεροδρόμιο της Μελβούρνης Αυστραλίας την ώρα που την αποχαιρετούσε, προκειμένου να επιστρέψει εκτάκτως στην Ελλάδα για λόγους υγείας της μητέρας της (γιαγιάς μου).  Η μητέρα μου θεώρησε δε τη χειρονομία της αυθόρμητη και αληθινή μιας και το δαχτυλίδι αναπαριστούσε τον «δεσμό της άρρηκτης φιλίας».

Το καλοκαίρι του 1980 η εξαδέλφη της Μαρίκα επισκέπτεται την Ελλάδα και ξεκαλοκαίριασε με την οικογένειά μας στην Αρέθουσα Ικαρίας. Καθ’ όλη τη διάρκεια του καλοκαιριού η Μαρίκα φορούσε το δαχτυλίδι και το θαύμαζε με περίσσια χαρά.  Λίγες μέρες πριν την αναχώρηση της Μαρίκας για την μακρινή Αυστραλία, η μητέρα μου διαπίστωσε ότι το δαχτυλίδι απουσίαζε από τα χέρια της Μαρίκας.  Από ευγένεια η μητέρα μου δεν τόλμησε να τη ρωτήσει.  Σίγουρα της είχε μείνει η απορία, μιας και η εξαδέλφη της είχε κάνει επίδειξη των κοσμημάτων της μικρής μπιζουτιέρας της…και το δαχτυλίδι ήταν άφαντο!!!

Πέρασαν 15 ολόκληρα χρόνια. Ικαρία, καλοκαίρι του 1995.  Η γιαγιά Στέλλα, επέστρεφε απ’ τους κήπους που μόλις είχε τσαπίσει και φρεσκάρει.  Στα χέρια της κρατούσε ένα δαχτυλίδι.  Φώναξε τη μητέρα μου και τη ρώτησε:

- Κόρη μου, τι να ‘ναι τούτο; Nα ‘ναι αληθινό;

Έλαμψε το πρόσωπο της μητέρας μου και χαμογελώντας τη ρώτησε, που το βρήκε;

- Στο λαδοντενεκέ παιδί μου… δίπλα στην αυτοσχέδια καλοκαιρινή ντουζιέρα.  Άδειασα τον ντενεκέ απ’ το χώμα που’ χε τσιμεντάρει για να βάλω φρέσκο και να φυτέψω κάνα μαϊντανό και ξεφύτρωσε αυτό.

Η μητέρα μου της αφηγήθηκε την ιστορία και της περιέγραψε τη στεναχώρια που πήρε όταν διαπίστωσε ότι η εξαδέλφη της Μαρίκα έπαψε να φορά το δαχτυλίδι.  Η πιθανότερη εξήγηση θα μπορούσε να αποδοθεί στο σενάριο ότι η Μαρίκα κατά τη διάρκεια του υπαίθριου αυτοσχέδιου ντούζ, έβγαλε το δαχτυλίδι και το ακούμπησε κάπου κοντά της, τα νερά εν συνεχεία συμπαρέσυραν το δαχτυλίδι στο χώμα και φτυαρίστηκε δαχτυλίδι και χώμα στο λαδοντενεκέ –σε χρόνους ασύμμετρους.

Τελικά, όπως αντιλαμβάνεστε ήταν μοιραίο να επιστρέψει το δαχτυλίδι στη μητέρα μου…και στα πάτρια εδάφη !!!

Στέλλα Κυριακού
thejackalsk@gmail.com

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις της Στέλλας Κυριακού.