Ο Τάκης Θεοδωρόπουλος αφηγείται την περιπέτεια του «Τετάρτου», ενός πολιτιστικού περιοδικού που ξεκίνησε να εκδίδεται το 1984 με διευθυντή τον Μάνο Χατζηδάκι. Η επιχείρηση άνηκε στον φρέσκο, τότε, επιχειρηματία… Γιώργο Κοσκωτά.

“Ποιος σκότωσε, βρε γκιαούριδες τον αγά;” “Ούλοι εμείς αφέντη... Πασά, δε φοβόμαστε το θάνατο, κάνε μας ό,τι θέλεις, φονιά”. Μέσα σε αυτές τις λέξεις κρύβεται αυτή η σπάνια και μοναδική αίσθηση συλλογικότητας που διακατέχει την ικαριώτικη ψυχή. Αυτό το αίσθημα της συλλογικής ευθύνης, που είναι συνάμα ευχή και κατάρα για την Ικαρία και γενικότερα για την Ελλάδα.

Το βιβλίο X-ΑΡΧΕΙΑ uncensored έπεσε στα χέρια μου πριν λίγε ημέρες .Φρέσκο-φρέσκο και μέσα στο πνεύμα της εποχής,ήταν ένα από τα λίγα πράγματα τελευταία που με έκαναν να πιστεύω ότι δεν είμαστε όλοι του "καναπέ".

Δεν είναι η πρώτη απόλαυσα την επαφή μου με τη γραφή του Σταμάτη Βασίλαρου. Στο βήμα που δεν έγινε, θαύμασα την ισορροπία στον λυρισμό του και την καθαρότητα των νοημάτων του. Τώρα, στο δελφίνι και τα άλλα διηγήματα, αντιλήφθηκα ότι ίδιο τα έχει καταφέρει και στον πεζό του λόγο.

Ο Andrew Nicoll είναι ένας πρώην ξυλοκόπος που έγινε δημοσιογράφος και μετά συγγραφέας. Μετά το «ο καλός δήμαρχος», δε θα μπορούσε να γράψει ένα αδιάφορο μυθιστόρημα και στήνει μια ιστορία γεμάτη χιούμορ και τραγελαφικές καταστάσεις. Η αφήγησή του έχει κανονιοβολισμούς αλλά και εξωφρενικούς διάλογους ή μπορεί οι διάλογοι να είναι σαν κανονιές.

Σουρεαλιστικός καφρισμός, σαρκαστικό και πανέξυπνα λογοπαιγνιδιάρικο με συμπυκνωμένο χιούμορ και ασφυκτικά - στριμωγμένα θεϊκές ατάκες που θα μπεις σίγουρα στον πειρασμό να αντιγράψεις, αλλά πρόσεξε… θα τις αναγνωρίσω.

Διάβασα πρόσφατα το καινούριο βιβλίο ενός παλιού μου συμφοιτητή, τον οποίο είχα να δω πολλά χρόνια. Στην παρουσίαση του βιβλίου αποφασίσαμε να του κάνουμε έκπληξη μερικές συμφοιτήτριες και η αλήθεια είναι πως τον χάρηκα πολύ.

Δύσκολη περίπτωση… επειδή ο Μουρακάμι αποφάσισε ότι ήθελε να γράψει κάτι με περισσότερες σελίδες και από το «Νορβηγικό Δάσος» και από το «Κουρδιστό Πουλί»… επειδή αποφάσισε ότι οι ήρωές του θα είναι λιγότεροι σε αριθμό από κάθε άλλη φορά… και κυρίως… επειδή αποφάσισε ότι το βιβλίο θα έχει δομή: δυτικού τύπου, όχι ιαπωνικού…

«Μα τις γαρίδες του Ωκεανού!» …για τους γατολάγνους σκέτο κόλλημα, πέθανα στα γέλια! Μια ανθρωπογατική ιστορία αγάπης, με ήρωα έναν λαλίστατο γάτο, με ταπεινές καταβολές, με ύφος, στυλ και τρόπο ομιλίας, που καταφέρνει ν’ ανεβεί την κοινωνική γατοσκάλα και να τρυπώσει στην καρδιά της «δεσποσύνης» του και στο βιβλίο της και να γίνει η μούσα της ...ΜΙΑΟ (Μαθήματα Ισχύοντα Αποδεδειγμένα και Οπωσδήποτε)…

Η απώλεια. Όσες ζωές και αν είχαμε, δεν θα συνηθίζαμε ποτέ τον πόνο ή το σοκ που προκαλεί. Εκτός και αν αποκτούσαν πολλές ζωές όσοι αγαπάμε. Εκτός και αν ζουν για πάντα. Στη μνήμη μας, στοιχειώνουν το κάθε μέρα μας ή έστω μάς κάνουν να πέφτουμε μέσα στο κενό που αφήνουν. Ένας νέος άνθρωπος που έχει χάσει πρόσφατα τη γυναίκα του και ζει στην Αθήνα της Κρίσης.

Σελίδες