Ο Άλκης Αλκαίος συνεχίζει να είναι μία ξεχωριστή φυσιογνωμία και μία ιδιαίτερη προσωπικότητα στο πάνθεον των δημιουργών. Ένας μεγάλος ποιητής, μεταμφιεσμένος σε στιχουργό, ουσιαστικά πολιτικοποιημένος άνθρωπος, με έντονη αντιδικτατορική δράση της οποίας φορτώθηκε το τίμημα ως το τέλος της ζωής του. Είναι ο ποιητής που έγραψε τα πιο συγκλονιστικά ερωτικά κείμενα αλλά και κάποιους από τους πιο προφητικούς στίχους του ελληνικού τραγουδιού, στίχους που ακούμε σήμερα, πολλές δεκαετίες μετά, αλάτι στις πληγές μας αλλά μ’ έναν ανώτερο συμβολισμό και λυρισμό.

Αυτόν τον σπάνιο άνθρωπο, με τα μεγάλα ψυχικά αποθέματα, λίγοι είχαν την τύχη να τον συναντήσουν και να τον συναναστραφούν, εξαιτίας της σωματικής του αδυναμίας. Οι φίλοι του ήταν μετρημένοι στα δάχτυλα, ακόμα και ο Θ. Μικρούτσικος που πρώτος τον μελοποίησε, αρχικά και για χρόνια, επικοινωνούσε μαζί του μόνο δια αλληλογραφίας. Ο Μίλτος Πασχαλίδης μαζί με το Σωκράτη Μάλαμα ήταν από τους ελάχιστους της επόμενης γενιάς που αντάλλαξαν στίχους, μελωδίες και σκέψεις με το μεγάλο δημιουργό και δέθηκαν άρρηκτα μαζί του.

Ο συνθέτης των Βοριάς φυσάει τα λόγια μου και Το σαράκι του Ρεμπώ θέλησε να μας μεταφέρει μερικές προσωπικές στιγμές από τη γνωριμία του με τον Αλκαίο και κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Λιβάνη το βιβλίο με τίτλο Αγύριστο κεφάλι, ο Άλκης Αλκαίος που γνώρισα. Το βιβλίο συνοδεύεται από cd με τρία ανέκδοτα τραγούδια αλλά και ανέκδοτους μουσικούς σχεδιασμούς παλιότερων συνεργασιών τους.

Δε χρειάζεται σχολιασμός ούτε του συγγραφέα - τραγουδοποιού, πόσο μάλλον του μεγάλου στιχουργού. Το απόσπασμα που ακολουθεί τα λέει όλα.

«Ο Άλκης ήταν ένα θηρίο σε κλουβί. Μόνο που το κλουβί ήταν το σώμα του. Απλώς δεν ήθελε να είναι θηρίο σε ζωολογικό κήπο. Δεν καταδεχόταν να τον ταΐζουν οι περαστικοί. Θα προτιμούσε να πεθάνει από ασιτία. Γι αυτό έμεινε κλεισμένος μέσα, αλλά πάντα με τα παράθυρα ανοιχτά. Στις πορείες ήταν μαζί μας. Στις συναυλίες αλληλεγγύης δίπλα μας. Είναι σύνθημα στα πανό μας. Είναι τραγούδι στα χείλη μας.

Χαίρομαι που δεν ήταν εδώ στις 11 Ιούνη 2013, χαίρομαι που δεν είδε το εν ψυχρώ κλείσιμο της ΕΡΤ, χαίρομαι που δεν έμαθε την εν ψυχρώ δολοφονία του Παύλου Φύσσα από το χέρι πληρωμένου από φασίστες δολοφόνου, εκείνος που έμεινε μια ζωή σακατεμένος από φασίστες.

Χαίρομαι που, στο ζόφο που ζούμε, δεν είναι ακόμα κλεισμένος στο σπίτι του να σιχτιρίζει τη μοίρα που τον κράτησε αλυσοδεμένο σε μια καρέκλα για τριάντα χρόνια και δεν μπορεί να βγει στο δρόμο να ουρλιάξει μόνος του, να κάνει μια μεγαλειώδη διαδήλωση του ενός, να μας πάρει από το χέρι, να μας οπλίσει το χέρι με τις χειροβομβίδες λέξεις του. Δεν θα το άντεχε. Δε θα μας άντεχε. Έτσι παρατημένους. Έτσι νικημένους.

Υπάρχει όμως και κάτι που με παρηγορεί και με γεμίζει ανυπομονησία. Ο Άλκης άφησε πολύ ανέκδοτο υλικό πίσω του. Να περιμένετε κι άλλα τραγούδια του. Μέχρι τότε, όποτε το έχετε ανάγκη, όποτε το έχουμε ανάγκη, ο Άλκης θα είναι εκεί. Συντροφιά μας. Με τα παιδιά του, τα ένοπλα στιχάκια του. Στέγη και τροφή.»

Γιάννης Κέφαλος για το ikariamag.gr

Διαβάστε σχετικά:
- Χωρίς τον Άλκη Αλκαίο
- Και οι από μηχανής θεοί αμήχανα κοιτάζουν…