Ξέρεις εσύ ποια κορίτσια δίνουν τα καλύτερα φιλιά; Πού πάνε οι παλιές αγάπες; (όχι στον Παράδεισο). Τι κάνουν τα μηχανάκια στο Τραπάλου και πώς βοηθούν τα Λατάρια στη γονιμότητα; Πόσο καιρό καρτεράει η Σταματούλα και τι απέγινε το κορίτσι από την Παναγιά;

Ποια είναι η ιστορία της της Παλλικαρούς, του Πανταρούχα, της Κατσαρόλαινας και της Γριάς του Κακοπέρατου; Τι σχέση έχει ο Tom Waits με το καριώτικο ψωμί και ο Καπετάν Χοντρός με τον έλεγχο των τραπεζών;

Πολλές φορές, όταν δημοσιεύουμε μια ιστορία στις ελεύθερες πτήσεις, κάποιοι με ρωτούν; «Είναι αληθινή;». «Ναι, απαντώ, αλλα τι σημασία έχει;» Κάποιοι άλλοι με ρωτούν, «Είναι παλιά ή σύγχρονη;» Μα και πάλι, τι σημασία έχει;

Αυτό το Κάτι που χαμογελάει στις σκιές, μόλις χαμογέλασε και κάτω από τα φώτα της δημοσιότητας αλλά και της προτίμησης του κόσμου. Ο λόγος για το νέο βιβλίο του συμπατριώτη μας Ηλία Φουντούλη «Κάτι χαμογελάει στις σκιές» από τις εκδόσεις Χρονικό που μόλις πήρε το Βραβείο Κοινού στον ετήσιο διαγωνισμό που διοργανώνουν τα Public.

Δε θυμάμαι πού πρωτογνωριστήκαμε με τον Ηλία. Δεν πάνε δα και τόσα πολλά χρόνια αλλά είναι που κάνει τόσα πολλά και διαφορετικά πράγματα. Δεν τον προλαβαίνεις. Από αρχισυνταξία σε εκπομπές μαγειρικής και stand up comedy μέχρι εκπομπές στο Youtube και συγγραφή. Και στο τελευταίο ακόμα, τη συγγραφή, πάλι τόσα πολλά και διαφορετικά πράγματα κάνει:

Έχουμε σχεδόν διανύσει την ανηφόρα και του φετινού χειμώνα (ελπίζω) και βρισκόμαστε πια στην αρχή του δρόμου προς το καλοκαίρι του 2017. Κοιτώντας προς τα πίσω, σας μεταφέρω ένα ενδιαφέρον γεγονός του περυσινού θέρους.

Artεις Fest, Αθήνα, 2015. Εγκατάσταση: Whispers. Ένα σαλόνι, ο χώρος της αναμονής, της ενθύμησης, της επικοινωνίας, της συνάντησης, της μοναξιάς, υποδέχεται τη μνήμη. Ερειπωμένο, με παλιά έπιπλα, μια ανοιχτή βαλίτσα, ένα ζευγάρι παπούτσια. Καρτ ποστάλ και φωτογραφίες από τους Ικάριους πρόσφυγες και μετανάστες του πρώτου μισού του 20ου αιώνα.

Ένα θρίλερ από το παρελθόν, μια μνήμη παλιά, ξεφτισμένη, τραυματική και συνάμα ένα κυνηγητό στο παρόν. Δυο πλάνα, ένα αδιάκοπο φλας μπακ και φλας φόργουορντ, δυο συγκοινωνούντα δοχεία, μια εγκιβωτισμένη αφήγηση μέσα σε δυο διαφορετικούς τόπους της σιωπής, που σταδιακά διεισδύουν ο ένας στον άλλο· τον Βράχο και την Αθήνα. Μόνο που τελικά, ο Βράχος αυτός δεν είναι άλλος από την πόλη της χαμένης μας αγάπης, που συντρίβει κάθε αντίσταση, τις σκέψεις, τα πάντα. Είναι μια εξουσία που δεν αλλάζει, ένας δυνάστης από τον οποίο δε θα απαλλαγούμε ποτέ, ο εαυτός μας.

Η συγγραφή ήταν πάντα ο ουσιαστικότερος τρόπος έκφρασής μου. Έτσι, το 1997 ξεκίνησα να γράφω μικρές ιστορίες –διηγήματα, όπως έμαθα ότι λέγονται–, προσπαθώντας να τις κάνω τρομακτικές για τα δικά μου δεδομένα. Στην πορεία, μια ας πούμε «κωμική φλέβα» που προϋπήρχε μέσα μου άρχισε να χτυπάει πιο έντονα. Άρχισα να ασχολούμαι με το stand up comedy, και ο τρόπος γραφής άλλαξε εντελώς.

Όχι, ο αδερφός μου δεν ειναι απο την Κίνα όσο κινέζικα κι αν ακούγονται τα κανάλια, το Qi, το γιν και το γιαν, οι μεσημβρινοί και όλα αυτά τα περίεργα... Τα τελευταία χρονια ασχολείται, με προσήλωση, με την παραδοσιακή κινεζικη ιατρική, το βελονισμό, την κινέζικη χειροπρακτική.

Σελίδες