Αυτό το Κάτι που χαμογελάει στις σκιές, μόλις χαμογέλασε και κάτω από τα φώτα της δημοσιότητας αλλά και της προτίμησης του κόσμου. Ο λόγος για το νέο βιβλίο του συμπατριώτη μας Ηλία Φουντούλη «Κάτι χαμογελάει στις σκιές» από τις εκδόσεις Χρονικό που μόλις πήρε το Βραβείο Κοινού στον ετήσιο διαγωνισμό που διοργανώνουν τα Public.
Δε θυμάμαι πού πρωτογνωριστήκαμε με τον Ηλία. Δεν πάνε δα και τόσα πολλά χρόνια αλλά είναι που κάνει τόσα πολλά και διαφορετικά πράγματα. Δεν τον προλαβαίνεις. Από αρχισυνταξία σε εκπομπές μαγειρικής και stand up comedy μέχρι εκπομπές στο Youtube και συγγραφή. Και στο τελευταίο ακόμα, τη συγγραφή, πάλι τόσα πολλά και διαφορετικά πράγματα κάνει:
Artεις Fest, Αθήνα, 2015. Εγκατάσταση: Whispers. Ένα σαλόνι, ο χώρος της αναμονής, της ενθύμησης, της επικοινωνίας, της συνάντησης, της μοναξιάς, υποδέχεται τη μνήμη. Ερειπωμένο, με παλιά έπιπλα, μια ανοιχτή βαλίτσα, ένα ζευγάρι παπούτσια. Καρτ ποστάλ και φωτογραφίες από τους Ικάριους πρόσφυγες και μετανάστες του πρώτου μισού του 20ου αιώνα.
Ένα θρίλερ από το παρελθόν, μια μνήμη παλιά, ξεφτισμένη, τραυματική και συνάμα ένα κυνηγητό στο παρόν. Δυο πλάνα, ένα αδιάκοπο φλας μπακ και φλας φόργουορντ, δυο συγκοινωνούντα δοχεία, μια εγκιβωτισμένη αφήγηση μέσα σε δυο διαφορετικούς τόπους της σιωπής, που σταδιακά διεισδύουν ο ένας στον άλλο· τον Βράχο και την Αθήνα. Μόνο που τελικά, ο Βράχος αυτός δεν είναι άλλος από την πόλη της χαμένης μας αγάπης, που συντρίβει κάθε αντίσταση, τις σκέψεις, τα πάντα. Είναι μια εξουσία που δεν αλλάζει, ένας δυνάστης από τον οποίο δε θα απαλλαγούμε ποτέ, ο εαυτός μας.
Η συγγραφή ήταν πάντα ο ουσιαστικότερος τρόπος έκφρασής μου. Έτσι, το 1997 ξεκίνησα να γράφω μικρές ιστορίες –διηγήματα, όπως έμαθα ότι λέγονται–, προσπαθώντας να τις κάνω τρομακτικές για τα δικά μου δεδομένα. Στην πορεία, μια ας πούμε «κωμική φλέβα» που προϋπήρχε μέσα μου άρχισε να χτυπάει πιο έντονα. Άρχισα να ασχολούμαι με το stand up comedy, και ο τρόπος γραφής άλλαξε εντελώς.