Ο χρόνος μετράει αντίστροφα για τον άρρωστο πατέρα κι αποφασίζει ένα μακρινό δρομολόγιο με νταλίκα και συνοδηγό το δεκάχρονο γιο του. Η μητέρα έχει αντιρρήσεις γιατί η υγεία του Μάριο είναι εύθραυστη αλλά τελικά συμφωνεί μιας και το παιδί ονειρεύεται αυτό το ταξίδι και ο πατέρας θεωρεί ότι θα είναι μια τελευταία δυνατή ανάμνηση και μια συναισθηματική παρακαταθήκη.

Τρεις μονόλογοι συνθέτουν την αφήγηση. Ο Λίτο γράφει μια έκθεση με θέμα «πώς πέρασα στο ταξίδι με τον πατέρα μου», ο Μάριο μαγνητοφωνεί εκείνα που θα ήθελε να εκμυστηρευτεί κάποια στιγμή στον γιο του και η Έλενα καταφεύγει στο ημερολόγιο της. Αυτές οι τρεις αφηγηματικές φωνές εναλλάσσονται και ξεδιπλώνουν τα συναισθήματα.

Η αφήγηση της Έλενα δείχνει την ανθρώπινη ψυχή στα δυσκολότερά της. Η γυναίκα αυτή, που πενθεί όσο ο άντρας της είναι ακόμα ζωντανός- για τον άνθρωπο που χάνεται, για τον πατέρα του παιδιού της που δεν θα υπάρχει πια, για την προσωπική της ζωή που θα εξαφανιστεί, για την προσωπικότητά της που εκμηδενίζεται μπροστά στον τόσο πόνο του άλλου- είναι ένας αληθινός και σπαρακτικός χαρακτήρας.

Οι εκθέσεις του Λίτο είναι διασκεδαστικές με τους ατέλειωτους συλλογισμούς ενός παιδιού, με τον ενθουσιασμό και την αφέλειά του. Οι ηχογραφήσεις του Μάριο είναι μια φωνή που αποτυπώνει τον αποχαιρετισμό ανάμεσα στην εξασθένιση και το αίσθημα του επείγοντος.

Πολυφωνικό και πολυεπίπεδο το μικρό αυτό αριστούργημα του Νέουμαν, είναι ιδιαίτερα συγκινητικό αλλά δεν είναι καταθλιπτικό, ο επικείμενος θάνατος είναι μόνο η αφορμή, πριν και γύρω από αυτόν στριφογυρίζουν η αγάπη, το σεξ, η απώλεια και η συγγνώμη.

Βαρύ το θέμα, ρεαλιστική και εξαιρετική η γραφή, γεμάτη συμπεράσματα – αποφθέγματα, σε κάθε σελίδα υπάρχει κάτι να υπογραμμιστεί μιας και το βιβλίο ξεκινάει σαν road-novel αλλά καταλήγει σε στοχαστικό μυθιστόρημα.
 

Γιάννης Κέφαλος για το ikariamag.gr