Πολλή κουβέντα γίνεται τελευταία για το Χιώτη συγγραφέα Γιάννη Μακριδάκη, και όχι αδίκως. Ζει στην ύπαιθρο της Χίου, παράγει την τροφή του και κάνει πράξη την επιστροφή στη φύση και τη διαρκή επαφή μαζί της ως το μοναδικό τρόπο ευημερίας και ευτυχίας. Είναι δραστήριος και πολυπράγμων. Τα βιβλία του διαβάζονται ασταμάτητα, οι χαρακτήρες του είναι αυθεντικοί άνθρωποι της ελληνικής επαρχίας, με συσσωρευμένη πείρα και σοφία, που ζουν ανάμεσα μας. Ο ίδιος τους θεωρεί λογοτέχνες κι ας μη γίνουν ποτέ συγγραφείς. Τους χρησιμοποιεί για να γράφει πολιτικά βιβλία. Παίρνει την αυθεντική γλώσσα και την ατμόσφαιρα του τόπου που ζει και μέσα απ’ αυτή κοιτάει κριτικά τον κόσμο τριγύρω.

Στην τελευταία νουβέλα Του Θεού Το Μάτι, ο ήρωάς του αποσύρεται μετά τη σύνταξη στο κτήμα του. Ενώ ο Πεπόνας κατασκευάζει το Διομήδη, ένα σκιάχτρο, του διηγείται τη ζωή του και μέσα από τα αλλόκοτα πρόσωπα που έρχονται στη μνήμη του αναδεικνύονται οι πληγές του σύγχρονου κόσμου:

«Αυτά όμως που σου λέω ισχύουνε, Διομήδη. Είναι πράματα που τα 'χουνε μελετημένα οι επιστήμονες. Έχουνε κάμει πειράματα κι έχουνε βγάλει αποφθέγματα. Ένα πουλάκι μού το μαρτύρησε, έτσι μας έλεγε η μάνα μας σαν ήμαστε μικροί και κάναμε καμιά ζημιά. Διότι όλα τα ξέρουνε τα πουλιά. Τα πουλιά είναι του Θεού το μάτι από πάνω μας, Διομήδη. Είναι η συνείδησή μας τα πουλιά."

Θυμόμαστε επίσης από Το Ζουμί Του Πετεινού: «Διότι μια φορά ήρθανε να με ελέγξουνε, βλέπουνε την αρίγανη και μου λένε πού είναι το τιμολόγιο, τους λέω το βουνό δεν κόβει αποδείξεις, μου βάλανε πρόστιμο, αμέ, για σκέψου τώρα να ‘ρθουνε και να σου πούνε τούτο κι εκείνο κι εκείνο που ‘χεις απάνω στο τραπέζι, πού είναι τα χαρτιά τους, από πού τα πήρες, και να μην έχεις να δείξεις κανένα χαρτί, δεν τα θέλω εγώ αυτά τα πράματα…»

Γιάννης Κέφαλος για το ikariamag.gr