Δεν είχα διαβάσει ούτε ένα βιβλίο του Αύγουστου Κορτώ όταν «το βιβλίο της Κατερίνας» έφτασε στα χέρια μου τα Χριστούγεννα. Τον διάβαζα όμως στο Protagon, ενώ παρακολουθούσα ανελλιπώς τα status και τα λεγόμενά του στο facebook και ομολογώ πως με είχε εντυπωσιάσει! Το βιβλίο της Κατερίνας που μου δόθηκε ως δώρο, έχει ένα ιδιαίτερα ευαίσθητο θέμα, το οποίο πρέπει να παραδεχτώ πως απέφευγα να ξαναβάλω στις σκέψεις μου. Όταν, μετά από μια σχετική άρνηση, τελικά το έπιασα, το ρούφηξα. Ξέρω, το ρήμα είναι τρομερά κλισέ αλλά αυτό έκανα. Δύο εικοσιτετράωρα, μέρα και νύχτα, το διάβαζα ασταμάτητα, μέχρι που το τελείωσα κι έμεινα να το κοιτάζω με σκέψεις αναπόφευκτα λυτρωτικές.

Λογοτεχνικά, είναι πολύ απλό. Η γραφή του Αύγουστου δεν είναι περίπλοκη, ούτε προσπαθεί να το παίξει ψαγμένη. Ωστόσο η ιστορία που εκτυλίσσεται μέσα σ’ αυτές τις σελίδες, είναι πραγματικά συγκλονιστική και το βιβλίο με έπεισε να διαβάσω και τα άλλα έργα του. Η Κατερίνα είναι η μητέρα του Αύγουστου/Πέτρου στο βιβλίο, είναι διπολική και μέσα από αυτές τις σελίδες ξεδιπλώνει στο πρώτο πρόσωπο την ιστορία ολόκληρης της οικογένειάς της, μέχρι τη νύχτα που τελικά αυτοκτόνησε. Γλυκά και τρυφερά, ωμά και ψυχρά, αυστηρά και επιθετικά, ο Αύγουστος Κορτώ μπαίνει στο μυαλό της νεκρής διπολικής μητέρας του (!) και περιγράφει τη ζωή της, ακροβατώντας ανάμεσα στην αλήθεια και τη φαντασία, στάζοντας οργή, πόνο, χαρά και αγάπη, πολλή αγάπη… Ατρόμητος και αυτοσαρκαστικός, σαρωτικός και δυναμικός, ειλικρινής αλλά και πληγωμένος, τα λέει όλα για όλους, χωρίς ντροπή, χωρίς ανάγκη για επιβεβαίωση, χωρίς να έχει τίποτε άλλο να χάσει.

Ομολογώ πως το βιβλίο του μου άρεσε πολύ, ειδικά η συγκλονιστική ατάκα που στο τέλος κάθε κεφαλαίου κατόρθωνε να ξεσηκώνει τις τρίχες στο πίσω μέρος του κεφαλιού μου. Αλλά θέλω να του πω πως δεν ξεμπέρδεψε με την Κατερίνα. Θα επιστρέφει ξανά και ξανά, για πάντα. Και αυτό είναι καλό.

Αλεξία Παλαιστή για το ikariamag.gr