Μπαίνουν σ' ένα αεροπλάνο μια Σαλονικιά, μια Καριωτίνα και μια Κομοτηναία. Θα μπορούσε να είναι κι ανέκδοτό, αλλά όχι. Τrue story.

Μαζεύουν, λοιπόν, αυτές τα μπογαλάκια τους να πάνε στο Παρίσι. Διότι έχουνε γάμο. Παντρεύουν την κολλητή τους φίλη με το υπέροχο ταίρι της, κι αν δεν πάνε αυτές να κάνουν τον δέοντα σαματά, ο γάμος δεν στεριώνει.

Οι βαλίτσες περιέχουν μόνο τα απολύτως απαραίτητα: φουστάνια, φουρώ, παπούτσια, πιστολάκια, αρώματα, μπονμπονιέρες, στέφανα, πέπλα, εσάρπες, ρύζι (όχι, ρύζι δεν έχουν οι Γάλλοι. Το ρύζι το σωστό, αυτό που κάνει το δεσμό να βγάλει ρίζες - πλατάνια, να μην κουνιέται ούτε με σεισμό), δώρα και ευχές από όσους δεν μπόρεσαν να παραβρεθούν, ασορτί στολίδια για όλους, για να μην τους μπερδέψουν με κανένα άλλο ηβέντ, και μια στολή παρανύφου για τη γάτα. Παιδιά δεν είχανε πρόχειρα, κάπως έπρεπε να το βολέψουν το θέμα.

Το ζεύγος είναι χαμηλών τόνων, λέει, και δεν θέλει πολλά ταρατατζούμ· να πάνε, να υπογράψουνε και έξω απ' την πόρτα, στο κάτω κάτω ένα χαρτί είναι, βρε αδερφέ, μην το κάνουμε θέμα. Ουδείς τους ρώτησε.

Η σεμνή τελετή θα λάβει χώρα στο δημαρχείο και οι ερωτευμένοι με την ακολουθία τους ξεκινάνε τις ετοιμασίες πρωί πρωί. Μαλλιά ισιώνονται, πόδια ξυρίζονται, βλεφαρίδες βάφονται, σερβίρεται παραδοσιακό πρωινό με κρουασάν και μαρμελάδες και από το youtube ακούγεται το σήμερα γάμος γίνεται, σήμερα νυφοστόλι (στην καριώτικη έκδοση, γιατί κάπως πρέπει να μορφωθούν και οι άνθρωποι στο εξωτερικό). Στο μπάνιο έχουν ανατιναχτεί τα σαμπουάν, οι ενυδατικές και τα βαποριζατέρ. Η γάτα έχει λουφάξει και αναρωτιέται αν αυτό είναι το τέλος του κόσμου και στην απίθανη περίπτωση που δεν είναι, απεργάζεται εναλλακτικούς τρόπους δολοφονίας καλεσμένων χωρίς να κινηθούν υποψίες.

Στο δημαρχείο μια κλητήρας με ένα μπροστινό δόντι λιγότερο, αλλά περισσευούμενη αυστηρότητα προσπαθεί να απαγορεύσει την είσοδο στην κομπανία. Μόνο το ζευγάρι, κυρίες και κύριοι, η διαδικασία είναι σοβαρή και πολύ τυπική, το τσίρκο μπορεί να περιμένει. «Καλέ, τι λέει αυτή; Ξέρει ποια είμαι εγώ; Πείτε της ότι είμαι η κουμπάρα! Πώς είναι στα γαλλικά η κουμπάρα;» «Αααα, δεν ξέρω. Να σου πω στα Ισπανικά;» Η δικαστική υπάλληλος, όμως, δείχνει λίγο περισσότερη συμπόνια. Σου λέει, για να κουβαληθούν όλοι αυτοί εδώ, στολισμένες λατέρνες ξημερώματα, δε μπορεί, μεγάλο καημό έχουν, άστους να μπουν, αμαρτία είναι.

Εν ριπή οφθαλμού, και πριν προλάβει ν’ αλλάξει γνώμη, ανοίγονται πτυσσόμενες καρέκλες και βρίσκονται όλοι να κάθονται με τις πλάτες ολόισιες, τα χέρια σταυρωμένα στις ποδιές και τους λαιμούς τεντωμένους μπροστά, να παρακολουθούν ευλαβικά την δικαστική υπάλληλο να εξηγεί τα terms and conditions και να υποδεικνύει τα σημεία που πρέπει οι νεόνυμφοι να βάλουν φαρδιές πλατιές τις καλλίγραφες υπογραφές τους. Γρι δεν καταλαβαίνουν, αλλά ουδεμία σημασία έχει, κουνάνε το κεφάλι επιδοκιμαστικά έτσι κι αλλιώς, σαν τις γιαγιάδες στη Θεία Λειτουργία. «Ωραία τα λέει, η άτιμη!»

Η διαδικασία λαμβάνει τέλος και οι παριστάμενοι το παίρνουν χαμπάρι από το πλατύ χαμόγελο της υπαλλήλου που τους κοιτάει ενθαρρυντικά, οπότε και πετάγονται πάνω χειροκροτώντας μανιασμένα. Αγκαλιάζονται και φιλιούνται λες και είναι ο πρώτος γάμος που πήγανε ποτέ, ο πρώτος γάμος που έγινε ποτέ, οι πρώτοι άνθρωποι που ερωτευτήκαν σ’ αυτή τη Γη κι όλοι οι υπόλοιποι παίρνουν ελπίδες και παράδειγμα.

Πριν ανοίξουν την πόρτα και ξεχυθούν στους διαδρόμους φροντίζουν να κεράσουν κουφέτα την υπάλληλο (που μπερδεύεται και πάει να καβατζώσει όλο το κουτί - σιγά, μαντάμ, να φτάσουν για όλους!) και να συμμαζέψουν τις καρέκλες, μη τις περάσουν και για ακαμάτρες οι ξένοι. Στο ασανσέρ στριμώχνονται όλοι μαζί, ο ένας πάνω στον άλλο, ξεθάβοντας ταυτοχρόνως τα ρύζια, γιατί με το που βγαίνουν στην έξοδο πρέπει να τα έχουν στις χούφτες ετοιμοπόλεμα. Οι υπάλληλοι του δικαστικού μεγάρου, νοιώθοντας ξαφνικά πιεστική ανάγκη για τσιγάρο, κάνουν μαζικά διάλλειμα και παρακολουθούν αυτήν την εκστασιασμένη παρέα να λούζεται στα ρύζια και στις ευχές.

Και, κοίτα, το ζευγάρι είναι σκασμένο στα γέλια, μα όχι μόνο απ’ τη δική τους χαρά. Απ’ των καλεσμένων πιο πολύ. Και σε γάμους έχεις πάει πολλούς, το ξέρω. Κι όλοι είναι όμορφοι και χαρούμενοι, μοναδικοί και συνεχείς αφορμές για τα πιο μεγάλα γλέντια. Μα είναι και μερικοί, σαν τον δικό μας, τώρα, εδώ, που δεν έχει σημασία αν είναι όμορφοι και μεγάλοι και πανηγυρικοί. Είναι μόνο χαρούμενοι. Γιατί είναι απόδειξη πως όταν δυο άνθρωποι αγαπιούνται θ’ αλλάξουν τον κόσμο ο ένας για τον άλλο. Θ’ αλλάξουν χώρα, θ’ αλλάξουν ζωή, θ’ αλλάξουν οι ίδιοι, μα δε θ’ αλλάξουν ο ένας το άλλο.

Ρωξάνα Θεοδώρου
roxana.theodorou@gmail.com

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις της Ρωξάνας Θεοδώρου.