Η Ικαριακή και η Σαμιακή Σουίτα του μουσικολόγου και συνθέτη Δημήτρη Θέμελη θα ακουστούν το Σάββατο στις 8 το βράδυ, στο Μουσείο Μπενάκη (Πειραιώς 138), στο πλαίσιο των εορταστικών εκδηλώσεων για τα 100 χρόνια από την Ενσωμάτωση της Ικαρίας στην Ελλάδα. Αυτή η συναυλία της Συμφωνικής Ορχήστρας του Δήμου Αθηναίων είναι ενδεικτική της σοβαρότητας με την οποία προσεγγίζουν την επέτειο οι διοργανωτές, ο Δήμος Ικαρίας (http://www.dimosikarias.gr/) και το Φεστιβάλ Ικαρίας (http://www.festival-ikarias.gr/), καθώς και του σεβασμού σε αυτό το καθοριστικό γεγονός.

Άλλο πράγμα το καλοκαίρι, στο νησί, στις γιορτές για τα 100 χρόνια από την ικαριακή επανάσταση και την απελευθέρωση από την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Γλέντι και τραγούδι στα παραδοσιακά πανηγύρια, καθώς και στις συναυλίες που κατέληγαν σε ιδιότυπα πανηγύρια, χοροί (από τον κλασικό ικαριώτικο μέχρι τον δανεισμένο, αλλά στοργικά υιοθετημένο «πως το τρίβουν το πιπέρι»), κέφι και ξεφάντωμα μέχρι πρωίας.

Πυκνή η αναφορά της απάντησης «Ούλοι εμείς, εφέντη», που έδωσαν οι Ικαριώτες στον πασά, όταν προσπαθούσε να βρει ποιοι έριξαν τον αγά του στον γκρεμό.

Εντάξει, διαφορετικά τα μεγέθη. Άλλο η επέτειος της επανάστασης και της απελευθέρωσης και άλλο η ενσωμάτωσηστη Μητέρα Πατρίδα. Και μάλιστα, όταν πρόκειται για μια πατρίδα που σπάνια φανέρωσε τη μητρική της στοργή, που έδειχνε να συμπεριφέρεται στο ακριτικό νησί όχι σαν να ήταν παιδί της, αλλά σαν παραπαίδι.

Είναι όμως και κάτι ακόμα. Έχω συμμετάσχει ή παρακολουθήσει περισσότερες από τις μισές γιορταστικές εκδηλώσεις και θυμάμαι ότι η απελευθέρωση ήταν πάντοτε άρρηκτα συνδεδεμένη, συνυφασμένη με την ταυτόχρονη ανακήρυξη της «Ελευθέρας Πολιτείας της Ικαρίας»...

Απολύτως κατανοητή, για να γυρίσουμε στο σήμερα, η αγανάκτηση των κυβερνώντων, για τις διαστάσεις που πήρε η αναφορά μέλους τεχνικού κλιμακίου της τρόικας, περί εκκένωσης νησιών με λιγότερους από 150 κατοίκους. Μισόλογα, από χαμηλόβαθμο υπάλληλο, για πολύ μικρά νησιά.

Με τα λίγο μεγαλύτερα, τι γίνεται;
Η Ικαρία βρίσκεται εδώ και μήνες σε διαρκή κινητοποίηση για το γηροκομείο που έκλεισε, για τη ΔΟΥ που θα κλείσει, για το νοσοκομείο που αποψιλώνεται, για υπηρεσίες που υπολειτουργούν, για τις θαλάσσιες συγκοινωνίες (η περίπτωση να μην υπάρχει καράβι τον χειμώνα δεν ανάγεται στη σφαίρα της φαντασίας) και για πολλά ακόμα ζητήματα (http://www.ikariamag.gr/). Νιώθω πως, τηρουμένων των αναλογιών, το νησί βάλλεται ως οντότητα περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Μήπως έχουν γίνει συζητήσεις με τεχνοκράτες της τρόικας, σε υψηλότερο επίπεδο, για νησιά άνω των 150 κατοίκων; Ειλικρινά, θα με ανακούφιζε μια οργίλη απάντηση και θα με ενθουσίαζε μια έμπρακτη διάψευση ανάλογων ανησυχιών.

Ώσπου να φανούν οι καλές προθέσεις της πολιτείας, οι απανταχού Ικαριώτες οργανώνονται. Η συμμετοχή στους αγώνες θα είναι καθολική. Όχι πως δεν υποβόσκουν εσωτερικές έριδες (εκεί και αν υπάρχει έντονη πολιτικοποίηση, εκεί και αν εμφανίζονται οξύτατες κομματικές διαφορές), αλλά όταν πρόκειται για το καλό της Ικαρίας, για να μπορέσουν τα παιδιά τους να σταθούν σ' εκείνα τα χώματα, ενώνονται σαν μια γροθιά. Η στάση τους, οι πράξεις τους, η αποφασιστικότητα στο βλέμμα τους το δείχνει, το μαρτυράει, το φωνάζει: «Ούλοι εμείς»!

Του Κοσμά Κέφαλου
avgi.gr