Στις 17 Ιουλίου του 1912 ξεκίνησε η ένοπλη επανάσταση των κατοίκων της Ικαρίας κατά του Τουρκικού ζυγού. Η πρώτη πράξη της Γενικής Επιτροπής, 18 Ιουλίου 1912, ήταν να διορίσει τον Γιώργη Σταματίου Φουντούλη (Ψαρά) 1870-1942 ...αρχηγόν πασών των στρατιωτικών δυνάμεων της Νήσου...

Η αφορμή της επιστολής μου είναι σχετική με τα 100 χρόνια απελευθέρωσης της Ικαρίας και την μη τίμηση του ιστορικού γεγονότος από τα Ελληνικά ταχυδρομεία. Ως φιλοτελιστής και καταγόμενος από το νησί της Ικαρίας, θεωρώ αναγκαία την έκδοση λευκώματος έστω με τη μορφή αναμνηστικού γραμματοσήμου και όχι προσωπικού.

Βρεθήκαμε το περασμένο Σάββατο 15 Δεκεμβρίου στην αναβληθείσα εκδήλωση για τα 100 χρόνια από την ενσωμάτωση της Ικαρίας με την Ελλάδα. Την εκδήλωση διοργάνωσαν το Φεστιβάλ Ικαρίας και ο Δήμος Ικαρίας.

«Το ικαριακόν ειδύλλιον του 1912» δημοσιεύτηκε σε μικρό φυλλάδιο το 1920 με αυτόν το συμβολικό τίτλο και αναφέρεται στους αγώνες της Ικαρίας για να ενωθεί με τη μοναδική της αγάπη, την Ελλάδα.

Η Ικαριακή και η Σαμιακή Σουίτα του μουσικολόγου και συνθέτη Δημήτρη Θέμελη θα ακουστούν το Σάββατο στις 8 το βράδυ, στο Μουσείο Μπενάκη (Πειραιώς 138), στο πλαίσιο των εορταστικών εκδηλώσεων για τα 100 χρόνια από την Ενσωμάτωση της Ικαρίας στην Ελλάδα.

Η ανυπαρξία ακτοπλοϊκών δρομολογίων που θα συνδέσουν την Ικαρία με τη Χίο, νησιά της ίδιας Περιφερειακής Ενότητας, ανάγκασε το Γυμνάσιο Βολισσού να ματαιώσει τις πολιτιστικές εκδηλώσεις με τις οποίες ήθελε να τιμήσει τους εθελοντές από την Ικαρία που πολέμησαν πριν 100 χρόνια για την Απελευθέρωση της Χίου.

Συνήθως δεν προβαίνουμε σε δημοσιεύσεις, με αφορμή ανακοινώσεις και σχόλια, καλοπροαίρετα και μη, που κατά καιρούς διαβάζουμε στον ηλεκτρονικό τύπο. Αυτή τη φορά όμως εκτιμήσαμε ότι πρέπει να πούμε ευθαρσώς, σε όσους δεν το γνωρίζουν, ότι οι σημερινοί Καριώτες (τουλάχιστον όχι όλοι) δεν ξέχασαν την ιστορία τους και δεν έπαψαν να εκφράζουν την ευγνωμοσύνη τους και το θαυμασμό τους,

ΕΝΑ ΑΠΟ τα νησιά του Βορείου Αιγαίου (ή αλλιώς, Ανατολικών Σποράδων) που γιορτάζει εφέτος τη συμπλήρωση 100 χρόνων ελληνικής ελευθερίας είναι η Ικαρία, ανάμεσα στη Σάμο και στις Κυκλάδες, γνωστός τόπος εξορίας των «αντιφρονούντων» στο μεσοπόλεμο και στα μεταπολεμικά χρόνια (Αξίζει να σημειώσουμε ότι η Ικαρία, όπως και η Κύπρος, είναι τα μόνα νησιά της Ανατολικής Μεσογείου όπου είναι γνωστό και τιμάται ιδιαίτερα το κολοκάσι.)

Ο Γεράσιμος Ανδρεάτος, ικαριακής καταγωγής εκ μητρός, ξεκίνησε από μικρός να παίζει μπουζούκι. Ήταν αυτοδίδακτος αλλά στη συνέχεια έκατσε δίπλα σε μεγάλους δασκάλους, με κορυφαίο το Θέμη τον Παπαβασιλείου. Ζήτησε τα φώτα του αφού είχε ξεκινήσει να παίζει και να τραγουδάει επαγγελματικά.

Την Κυριακή 15/07/2012 ο Ικαριώτης Βαγγέλης Κοτσαμπάς (από τη Πλαγιά), μαζί με τον φίλο του και φίλο της Ικαρίας Σταμάτη Μέξη, μετά από πολύωρη πεζοπορία και ορειβασία, κατέκτησαν την ψηλότερη κορυφή του Ολύμπου και της Ελλάδας, τον Μύτικα σε υψόμετρο 2.918μ.

Σελίδες

ikariastore banner