Χτύπησε το τηλέφωνό μου κι από την ανοιχτή ακρόαση άκουσα τη διαταγή: «Στην αίθουσα συνεδριάσεων, σε μισή ώρα». Σκέφτηκα ότι θα έχουμε πάλι δράματα και σηκώθηκα να φτιάξω τη γραβάτα και να πάρω έναν καφέ από το κυλικείο πριν τη συνάντηση. Το φωτοκύτταρο διάβασε το περπάτημά μου και μου άνοιξε στη θέα του μεγάλου μακρόστενου τραπεζιού και του ήλιου πάνω από το Σαρωνικό.

Μια μέρα, εκεί που τα παιδιά έπαιζαν στην καρδιά του Μαγεμένου Δάσους στο Μυθικό Νησί, σκόνταψαν πάνω σ' ένα αντικείμενο.

Ήταν μόλις 3 μήνες πριν, την 1η Μαρτίου 2010, όταν μαζί με την Άνοιξη, το ikariamag και οι ελεύθερες πτήσεις άνοιξαν φτερά! Και από το πρώτο μας κείμενο μέχρι σήμερα, πολλά έχουν πετάξει στον αέρα μας:

Οι πτήσεις για και από Ικαρία ήταν ανέκαθεν λίγο πολύ προβληματικές. Τα αεροσκάφη ήταν πάντοτε μικρά και παλιά, δεν ήξερες αν θα φύγεις, αν θα φτάσεις ή αν θα επιστρέψεις. Μπορεί να είχες διανύσει δυόμιση ώρες δρόμου με το αυτοκίνητο -εκ των οποίων η μία ήταν σε χωματόδρομο- για να αναχωρήσεις με το πιο σίγουρο μέσο. Όμως τελικά εξαιτίας της κακοκαιρίας ή κάποιου άλλου λόγου, αυτό δεν ερχόταν στον προορισμό του. Στη συνέχεια έπρεπε ταλαίπωρος να επιστρέψεις πίσω διανύοντας άλλες δυόμιση ώρες δύσβατου χωματόδρομου.