Όταν ήμουνα μικρός άκουσα μια ιστορία ... : «κατασκεύασε γιγάντια φτερά από κλαριά λυγαριάς και πανί και τα κόλλησε με κερί. Συμβούλεψε το γιο του πώς να πετάει, στερέωσε με κερί τα φτερά στους ώμους και πέταξαν μαζί πάνω από τα ψηλά βουνά της Κρήτης για την ελευθερία. Το θέαμα που αντίκρισαν ήταν μοναδικό και το ταξίδι στους αιθέρες ανεπανάληπτο. Για πρώτη φορά ο άνθρωπος έσχιζε το γαλάζιο ορίζοντα και κατακτούσε τους ουράνιους δρόμους.
Ήρθε μια πρόσκληση κι έγινε αμέσως δεκτή γιατί ο Κωνσταντίνος ήταν πολύ πειστικός. «Εμπνεόμαστε από μια Ικαρία», έγραφε, «γραφική μόνο με την αρχιτεκτονική της έννοια. Δεν παρασυρόμαστε από το φολκλόρ της χαλαρότητας.» Θυμήθηκα λοιπόν το μεγάλο Γερμανό φιλόσοφο που αγαπούσε στους ανθρώπους την ελπίδα τους για υπέρβαση. Το διονυσιακό πνεύμα που χαρακτηρίζει τον Καριώτη, αντιπροσωπεύει για το Νίτσε την ηθική του ηρωισμού μέσα από τα πάθη. Σκοπός δεν είναι να γίνουμε ήρωες παρά μόνο να ξεπεράσουμε τα ίδια μας τα όρια για να μπορέσουμε να διακρίνουμε τις ικανότητές μας.