Όταν ήμουνα μικρός άκουσα μια ιστορία ... : «κατασκεύασε γιγάντια φτερά από κλαριά λυγαριάς και πανί και τα κόλλησε με κερί. Συμβούλεψε το γιο του πώς να πετάει, στερέωσε με κερί τα φτερά στους ώμους και πέταξαν μαζί πάνω από τα ψηλά βουνά της Κρήτης για την ελευθερία. Το θέαμα που αντίκρισαν ήταν μοναδικό και το ταξίδι στους αιθέρες ανεπανάληπτο. Για πρώτη φορά ο άνθρωπος έσχιζε το γαλάζιο ορίζοντα και κατακτούσε τους ουράνιους δρόμους.

Άφηναν πίσω τους τη σκλαβιά και ταξίδευαν για τόπους μακρινούς, αγαπημένους κι ονειρεμένους..» άκουσα κ την συνέχεια της .. «σαν νιόβγαλτο πουλί, πλημμυρισμένο από  ευτυχία, ο Ίκαρος πετούσε πότε ψηλά, καλημερίζοντας τον ολόλαμπρο Ήλιο και πότε χαμηλά, δροσίζοντας τις φτερούγες του στα γαλανά νερά της θάλασσας. Μάταια ο πατέρας του φώναζε να μην πλησιάζει τον ολόφωτο δίσκο του Ήλιου. Το κακό ήρθε γρήγορα. Οι καυτές αχτίδες του Ήλιου μαλάκωσαν το κερί και  έλιωσαν τα δεσίματα των φτερών. Ο άτυχος νέος έπεσε στα βαθιά νερά της θάλασσας και πνίγηκε. Η μοίρα στάθηκε σκληρή για τον άμυαλο και απερίσκεπτο νέο. Από τότε η θάλασσα του ανατολικού Αιγαίου ονομάζεται Ικάριο πέλαγος, ενώ το κοντινό νησάκι Ικαρία..»

Η πτήση - πτώση αυτή μου θυμίζει τις πτήσεις - πτώσεις του Φαέθοντα και ιδίως του Βελλεροφόντη, κ τώρα του ikariamag οι οποίοι, όπως και ο Ίκαρος, ήταν (με όλα τα θετικά και αρνητικά) ... ήρωες φτερωτοί. Φτερωτός! η λέξη «φτερώνω» ήταν από τα πρώτα ακούσματα μου από Καριώτη, μου έκανε τόσο ωραία εντύπωση, με  ενθουσίασε, τόσο που ενίσχυσε την απόφαση μου στο να μετακομίσω στο νησί και από εκεί να ανοίγω φτερά και να «φτερώνω»!!

ikariamag ... Είθε να ίπταται ως Ίκαρος πάνω από την νεοελληνική και Ικαριακή πραγματικότητα, να περιγράφει την ομορφιά, μα και την ασχήμια!! Ασχήμια;; θα φταίω εγώ που θα γράφω για αυτήν;  Ή αυτοί που την δημιούργησαν και αυτοί που την συνεχίζουν; Nαι, έχετε δίκιο, φταίμε κ εμείς, γι αυτό πρέπει να αλλάξουμε κάποια πράγματα για να παραδώσουμε στα παιδιά μας κάτι καλύτερο από αυτό που παραλάβαμε. Με την πένα μας (πληκτρολόγιο!) ας δούμε τις ατέλειες μας, ας γίνουμε καθρέπτες, να αφυπνίσουμε - να αφυπνιστούμε , πριν να γίνουν όλα, μη αναστρέψιμα. ο καθένας μέσα από το δικό του μετερίζι και μετά  «ούλοι μαζί»  … καλά ταξίδια!

Γιώργος Βιτσαράς

gvitsaras@hol.gr
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από κακόβουλη χρήση. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε την Javascript για να τη δείτε.
O πίνακας είναι «ο θρήνος για τον Ίκαρο» του Draper Herbert James