Πρωί Δευτέρας στη δουλειά, κλεισμένος σε ένα γραφείο μπροστά από τον υπολογιστή. Έξω βρέχει και εγώ κοιτάζω το ρολόι, η ριμάδα η ώρα δεν περνάει. Και ξαφνικά έρχεται στο μυαλό μου η μόνη λέξη, η μόνη εικόνα που μπορεί να μου φτιάξει την διάθεση...ΙΚΑΡΙΑ. O μόνος τόπος που με κάνει να ονειρεύομαι αληθινά, να γαληνεύω, να αισθάνομαι. Το μυαλό αρχίζει να πλανιέται σε γνώριμα μονοπάτια και τα παιδικά μου χρόνια κάνουν την εμφάνιση τους σαν απόσπασμα ονείρου. Ξεγνοιασιά, ανεμελιά, μακριά από τις σκοτούρες των μεγάλων. Οι σκέψεις τρέχουν με απίστευτη ταχύτητα, μια αναδρομή στο παρελθόν, γύρω στο 90'.

Καλοκαίρι...κλείνουν τα σχολεία και με ενδιάμεσο σταθμό το Σάμαινα, το Αιγαίο, το Ίκαρος και αργότερα τα...σύγχρονα «παλάτια» Μιλένα και Νταλιάνα σαλπάρουμε για τον παράδεισο. Άγιος ή Εύδηλος; Δεν είχε καμία σημασία, η γνώριμη μυρωδιά ελευθερίας ήταν ίδια παντού. Η στιγμή που θα αντίκριζα την γιαγιά μου μοναδική. Και μετά (κάτι απόλυτα φυσικό και αναμενόμενο) αμολιόμουνα για παιχνίδι. Το χωριό τα καλοκαίρια ζωντάνευε από τις φωνές των παιδιών, μαζευόμασταν στην αυλή του σχολείου και μας έπερνε το βράδυ. Κρυφτό, κυνηγητό, εφτάπετρο, μήλα και άλλα πολλά είχε το μενού.

Κυρίως πιάτο η θάλασσα. Βουτιές απ’ τα βράχια, βότσαλα, κοχύλια....όλα ανάκατα στην απόλυτη σύνθεση ενός πίνακα που χρώματα του στάζουν καλοκαίρι....σαν τα ζουμιά που κυλάνε στο σαγόνι από τη φέτα το καρπούζι στο χέρι.  Η στάση στο σπίτι της θείας Αγγελικώς στο γυρισμό για ένα ποτήρι κρύο νερό και βανίλια αποτελούσε οπωσδήποτε μέρος του καλοκαιρινού τελετουργικού και το προοίμιο της μεσημεριανής υποχρεωτικής (για να ησυχάσουν και λίγο τα μυαλά των μεγάλων) σιέστας μετά το φαί.

«Παίζεις κρυφτό (κυνηγητό κλπ);»

Εννοείται πως έπαιζα, ανοιχτός πάντα σε οποιαδήποτε πρόταση. Ο ήλιος έγερνε και μέσα απ’ το σκοτάδι που πύκνωνε, άρχιζαν ν’ ακούγονται οι φωνές από τις...καλομοίρες.

Γιώωωωργο....Ειρήηηηνη....Φίιιιλιππα....

Οι μανάδες που φώναζαν τα βλαστάρια τους να μαζευτούν επιτέλους κι εκείνα – τι να έκαναν άλλωστε; - διαλύονταν ίδια παγανά που τα κυνήγησε κάποια αγιαστούρα, προσδοκώντας στην επομένη για καινούργιες...τσουλήθρες στις πευκοβελόνες και νέες ιδέες γεμάτες σκανταλιά και εύθυμη διάθεση. ....Παιδιά...Τι να πεις;

Μα τότε όλος ο κόσμος έμοιαζε να γυρίζει γύρω από μας. Γονείς, γιαγιάδες, παππούδες, θείοι και θείες, απλά αποτελούσαν μέρος του σκηνικού, ενός σκηνικού που απόπνεε ασφάλεια και σιγουριά πως τίποτα και κανείς δε θα μπορούσε να διαταράξει και να καταλύσει το απόλυτο παιδικό όνειρο: τις καλοκαιρινές μας διακοπές.

Ξανά πίσω στη μούχλα του χειμώνα. Πού θα πάει όμως; Κάποτε το καλοκαίρι θα ξανάρθει κι εγώ – πού ξέρεις; - μπορεί τούτη τη φορά να καταφέρω να ξεφύγω και το γλυκό άρωμα της Ικαρίας να τυλίξει ξανά με μυρωδιές τον κόσμο μου.

Γιώργος Φωκιανός
fokianosg@gmail.com

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις από τις φιλοξενούμενες πένες.