Εντάξει, έχουμε πλέον καταλήξει. Οι ευθύνες έχουν αποδοθεί αλλά οι ένοχοι αναζητούνται. Τη Δευτέρα έφταιγαν οι δημόσιοι υπάλληλοι με τα πολλά και παχυλά επιδόματα. Πριν συμπληρωθεί εικοσιτετράωρο μάθαμε ότι έφταιγαν εκείνοι που εισέπρατταν με εξουσιοδότηση τη σύνταξη της προ εικοσαετίας αδικοχαμένης γιαγιάς. Φτάσαμε στην Τετάρτη για να μάθουμε ότι οι ελεύθεροι επαγγελματίες, αυτοί οι αλήτες, φοροδιαφεύγουν κι ούτε ανησυχούν για την ψυχή που θα παραδώσουν.

Ξαφνικά αποκαλύπτεται ή διαρρέει ένα σκάνδαλο και αντί να ψάξουμε τον ένοχο ψάχνουμε το δαιδαλώδες και πονηρό ταξίδι της δικογραφίας που άλλαζε συρτάρια για χρόνια ολόκληρα. Όταν πια βρεθεί τα αδικήματα έχουν παραγραφεί. Μεγάλος όφελος είναι το γεγονός ότι τα έγγραφα έχουν πια αξία αρχαίας περγαμηνής και αν δεν τα έχει φάει ο σκώρος, μπορούμε να τα πάμε στο μουσείο.

Όταν φυλάς τα νώτα σου δεν μπορεί να υπάρξει κανένας Εφιάλτης να σε προδώσει. Τα προβλήματα τα αντιμετωπίζεις με σοβαρότητα και μεθοδικότητα γιατί όταν φτάσεις στο τελικό στάδιο του καρκίνου, χωρίς καμία προηγούμενη θεραπευτική προσέγγιση, το μόνο που σου μένει είναι να κάνεις τη διαθήκη σου. Γράφεις π.χ. «και στους αγαπητούς δανειστές μου αφήνω το Αλατσονήσι, τη Στρογγυλή, το Μικρό Ανθρωποφά, και το βράχο του Ίκαρη. Τους αφήνω επίσης το λιμάνι του Καρλοβάσου και τη μαρίνα που θα φτιάξω, αν προλάβω, στον Άγιο Κήρυκο».

Η χώρα μας καταναλώνει περίπου 30 χιλιάδες τόνους φασόλια ενώ παράγει μόνο τις 7 χιλιάδες τόνους. Αυτό δεν είναι κακό αφού το εθνικό μας πιάτο, η φασολάδα, έχει αντικατασταθεί από πιο εξευγενισμένες γεύσεις όπως τα λαχανάκια Βρυξελών και τα μανιτάρια σαμπινιόν. Τις προάλλες συζητούσα με την κυρία Σοφία, μια ηλικιωμένη κυρία από το Μάραθο, που της αρέσει πολύ το διάβασμα. Για να την πειράξω την ρώτησα αν ξέρει το σνίτσελ και το πέστο. Εκείνη μου απάντησε πως δεν τους ξέρει, πως δεν διαβάζει ξένους συγγραφείς.

Τι ψάχνουμε να βρούμε σε μια χώρα που δεν μπορεί να καλλιεργήσει ούτε τα φασόλια που τρώει; Δεν πειράζει, δεν έχουμε βρει φταίχτη για την Παρασκευή οπότε οι μεσάζοντες των παραγωγών είναι ό,τι πρέπει.

Ο Αριστοτέλης είχε καταφέρει να καταλήξει στη διπλή χρήση του εμπορεύματος και μερικούς αιώνες αργότερα, ο Μαρξ ξαναδιατύπωσε, μέσες - άκρες την ίδια ιδέα: το εμπόρευμα είναι ένα πράγμα που κατά κύριο λόγο ικανοποιεί μία βασική ανάγκη του ανθρώπου. Συμπληρώνω εγώ, το καινούριο κινητό «με επιδότηση» δεν είναι καν προϊόν αφού η προηγούμενη συσκευή προς αντικατάσταση συνεχίζει να ικανοποιεί την ανθρώπινη ανάγκη για επικοινωνία.

Όπου να ‘ναι, χωρίς ρευστό, θα περάσουμε στην ανταλλακτική οικονομία, αναγκαστικά. Τι θα ανταλλάσσουμε τότε; Το θηριώδες πολυμορφικό των 2.000 κυβικών; Φυλάξτε μου τα καθίσματα, σας παρακαλώ, μασιούνται καλύτερα.

Γιάννης Κέφαλος
kefalos@ikariamag.gr

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις του Γιάννη Κέφαλου.