Το βλέμμα της. Σίγουρα στα νιάτα της αυτό το βλέμμα θα είχε επιτυχίες. Γυναίκα κλασικότροπης ομορφιάς, όχι όμως απλησίαστης, από εκείνες που περνούν τις δεκαετίες χωρίς να αλλάζουν στυλ γιατί δε χρειάζεται, μια που κρατούν το πλάνο σταθερά πάνω στη θηλυκότητα. Κάλλος ελαφρώς ρετρό, με ελάχιστες επιρροές από την αλλαγή του αιώνα, θύμιζε λίγο την Laura Branigan στα πάνω της, χωρίς όμως η όψη της να αρνείται την αιγαιοπελαγίτικη καταγωγή της. Ήταν τα μάτια της που…

Ο νέος καθόταν στο Alecafe στον Άγιο Κήρυκο όταν την είδε  και… θες η δουλειά που του επέβαλε να μείνει κολλημένος στην οθόνη του lap top του, θες η από πού και ως πού βεβαιότητά του ότι θα έρθει να κάτσει στο διπλανό τραπέζι, δεν την κυνήγησε περισσότερο με το βλέμμα του. Μονάχα γύρισε στο word του και συμπλήρωσε φάλτσα στο επίσημο κείμενο που έγραφε: Τσσσσσσσσσσσσσσσσσσς…

Όχι πως εξεπλάγη, μα το ένστικτό του βγήκε πάλι λάθος. Εκείνη συνέχισε το δρόμο της. Κι εκείνου του έμεναν μόνο 3 ώρες μέχρι να πάρει το πλοίο από αυτό το παράξενο νησί που επισκεπτόταν για επαγγελματικούς λόγους για πρώτη φορά. Φυσικά, δε μπορούσε ποτέ να φανταστεί πως 3 ώρες μετά θα ήταν στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου της μαζί της, πολύ περισσότερο ότι δε θα έπαιρνε ποτέ, κανένα καράβι επιστροφής...

- Θέλετε βοήθεια; Τη ρώτησε όταν την είδε λίγο αργότερα έξω από το αυτοκίνητο της, ένα παλιό Ford Taurus του ’73, που έβγαζε καπνούς.
- Δε ξέρω αν μπορώ να το οδηγήσω με ασφάλεια μέχρι το σπίτι. Νυχτώνει κιόλας…
- Θα έρθω μαζί σας. Το όνομα σας;
- Αποστόλου.

«Τα παιδιά δεν καταλαβαίνουν», μονολόγησε ξαφνικά βγάζοντας τον καπνό από το στόμα της.  Κι ο άντρας της… νομίζει πως την κοιτά πια με λύπηση. Δε φταίει εκείνη. Δε γερνά μόνο αυτή. Γέρασε και εκείνος. Και το σπίτι τους. Και αυτό το αμάξι. Και πού δεν είχαν πάει στα νιάτα τους με το Ford… από πίστα σε πίστα. Τότε, που μέναν στην Αθήνα. Δουλεύαν, ζούσαν όμορφα, εκείνη ακολουθούσε πιστά τα λούσα της εποχής, είχε σουξέ. Στα κέντρα άκουγε τις αγαπημένες της τραγουδίστριες που τώρα είναι γιαγιάδες ή νεκρές, σέρβιραν ουίσκι σε σωλήνες από μπουκάλια δίχως μπίλιες, μπορούσε να καπνίσει πια ανενόχλητη, τα πλεκτά ήταν στη μόδα, τα Σαββατοκύριακα πήγαιναν εκδρομές, χατίρι δεν της χαλούσε. Και ύστερα η οικογένεια, τα 40, η μετακόμιση στο νησί, τα 50… Τώρα τα παιδιά της λένε πως αυτά που ακούει είναι ντεμοντέ, νιώθει ανακούφιση μόνο από τις ενυδατικές που τις τσιτώνουν τις ρυτίδες, τυλίγει το λαιμό της να μη φανούν οι ζάρες, η κλιμακτήριος, οι ανάγκες της που πέρασαν σε δεύτερη μοίρα, η αδιαφορία του. Είναι και οι τελευταίες του εξετάσεις που δε βγήκαν καλές… Τι τα θες; Είτε έτσι, είτε αλλιώς, πάλι μόνη έμενε.  

Έριξε το βλέμμα της στο γυμνό στήθος του νέου έτσι όπως είχε αποκοιμηθεί στη θέση του συνοδηγού. Πόσο ευγενικά προσφέρθηκε να τη βοηθήσει. Και αυτός ο πληθυντικός του… την τσάκισε. Ευτυχώς αργότερα, μόνο μούγγριζε στο πίσω κάθισμα μαζί της. Κι εκείνη είχε βάλει μπρος όλες της τις αισθήσεις μην και ξεφύγει τίποτα. Αναστέναξε βαθιά. Ω θεέ μου, να δεις που η μυρωδιά του κορμιού του δε θα φύγει ποτέ από τα καλύμματα αυτού το ξεχαρβαλωμένου κάρου.  Τα νεανικά κορμιά είναι γεμάτα μνήμες… δικές μας. Επίμονες. Την πόνεσε. Δεν το ‘θελε. Είναι νέος και έχει δύναμη. Σα να σάρωσε με την ορμή του τις τελευταίες δεκαετίες της ζωής της που λίμναζαν βουβές. Ένα παράνομο γαμήσι στο πίσω κάθισμα μιας σακαράκας, ανέτρεψε μια ολόκληρη Μεταπολίτευση. Φαίνεται είναι γραφτό οι απάτες να βάζουν το τέλος στις αυταπάτες. Όχι πως δεν το ευχαριστήθηκε. Δεν έπρεπε όμως να γίνει ό,τι έγινε.

Το αμάξι παρκαρισμένο στην άκρη της στροφής. Απ΄ το μπαρμπίζ του έβλεπες μόνο θάλασα. Ξημέρωνε, η θέα πάνω απ’ το Γλαρέδο προσέφερε μιαν αυγή πύρινη.

Η κυρία Αποστόλου έλυσε το χειρόφρενο, το αυτοκίνητο άρχισε να τσουλάει προς το γκρεμό. Ακούμπησε το κεφάλι στο κάθισμα, έγειρε να τον κοιτάζει και άνοιξε το κασετόφωνο…

Κωνσταντίνος Βατούγιος
konstantinos@ikariamag.gr

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις του Κωνσταντίνου Βατούγιου.