Σε μια μνημονιακή Ελλάδα, η γενιά μας μοιάζει σχεδόν καταδικασμένη. Ακόμα κι αν εν μέρει ευθυνόμαστε για αρρωστημένες νοοτροπίες του παρελθόντος, καλόυμαστε να πληρώσουμε τα σπασμένα από ένα φαγοπότι που δεν είμασταν καν καλεσμένοι και να βοηθήσουμε να οικοδομηθεί μια λύση, καρπούς της οποίας δεν θα γευτούμε ποτέ.

Από το Μνημόνιο 1 στο Μεσοπρόθεσμο και απο το Μεσοπρόθεσμο στο Μνημόνιο 2. Από τις περικοπές στο αλληλεγύης και από αυτό στο χαράτσι της ΔΕΗ. ‘Οταν κατάλαβαν πως με αυτά τα μέτρα δεν «βγαίνουν τα κουκιά» προτρέπουν σε κινήσεις ανάπτυξης και νέας επιχειρηματικότητας με μόνη πηγή χρημάτων αυτά που ήδη έχουν μαζέψει από τις περικοπές και αυτά που οι τράπεζες σταμάτησαν να δίνουν. Έχει πλέον δημιουργηθεί ένας φαύλος κύκλος στην μέση του οποίου βρίσκονται όλοι όσοι κοιτούν να φτιάξουν ένα κάποιο μέλλον για τον εαυτό τους όσο γύρω άτομα, υπηρεσίες και οργανισμοί δεν δείχνουν καμία διάθεση να βοηθήσουν.

Η κατάσταση έχει προ πολλού ξεφύγει απο τα όρια που θέτει ο Murphy και οι νόμοι του. Η ατυχία που κηρύττει ο Murphy προυποθέτει τα πράγματα να πηγαίνουν καλά πριν στραβώσουν. Εδώ δεν υπήρξε ούτε υπάρχει τίποτα καλο, τίποτα σωστό, τίποτα αισιόδοξο. Για δύο χρόνια οδηγούμαστε από το κακό στο χειρότερο και η έκφραση στα χείλη των περισοτέρων είναι «τα χειρότερα έρχονται». Πόσο χειρότερα δηλαδή; Ο Murphy δεν έχει πια νόμο να περιγράψει την κατάστασή μας.

Ό,τι μπορούσε να πάει στραβά πήγε και ό,τι μπορεί να πάει στραβά, είναι πια σίγουρο πως θα πάει. Αυτό το παιχνιδάκι το τερματίσαμε, δεν έχει παραπέρα. Φέρτε μας κάποιον άλλον να αξιολογήσει την γκαντεμιά μας, φέρτε μας κάποιον άλλον γιατί ο Murphy δεν μένει πια εδώ.

Λύσεις αμέτρητες. Αρκεί κανείς να κάθίσει μπροστά από την τηλεόραση για μισή ώρα. Έξοδος από το Ευρώ, προσφυγή στα ευρωπαικά δικαστήρια για το κατοχικό δάνειο, μποικοτάζ σε γερμανικά προιόντα, άρνηση πληρωμής χρέους, κινέζικη χρηματοδότηση. Όσοι κηρύττουν τέτοια τροπάρια δημιουργούν μια παντελώς αφελή εικόνα πως τα προβλήματα μας θα λυθούν από εξω προς τα μέσα. Για να ανακάμψουμε θα πρέπει οι εταίροι να κάνουν κάτι για εμάς, είτε να μας κουρέψουν το χρέος, είτε να μας ξαναβάλουν στις αγορές, είτε να μας αναβαθμίσουν την πιστοληπτική μας ικανότητα, είτε να μην μας ορισουν επιτρόπους, είτε να μας επιμηκύνουν τον χρόνο αποπληρωμής και στο φινάλε - το αγαπημένο μου - να δεχθούν οτι βοηθώντας εμάς βοηθούν ουσιαστικά την ίδια την Ευρωπαική Ένωση.

Ας δεχθούμε λοιπόν ότι κάποια από τα μέτρα που αποφάσισαν οτι θα βοηθήσουν στην συγκέντρωση χρημάτων, είτε με την μορφή εισφορών είτε με την μορφή κινήτρων για νέα επιχειρηματικότητα είναι όντως σωστά και δίκαια. Τι έχει γίνει; Ο νόμος για το άνοιγμα συγκεκριμένων επαγγελμάτων έχει περάσει απο 3 διαφορετικούς υπουργούς και 3 διαφορετικές τροπολογίες χωρίς να εχει βρεθεί ακόμα λύση. Οι μόνιμοι - ευλαβικά συνεπείς - τροφοδότες του μόνιμα αιμοραγούντος δημοσίου ταμείου παραμένουν οι μισθωτοί και συνταξιούχοι. Οι κακοί αυτοί άνθρωποι – οπως μας τους παρουσίασαν - που υπονόμευσαν την χώρα βγάζοντας τα χρήματά τους στο εξωτερικό  μετα από μια διετια παραμένουν άγνωστοι και οι λογαριασμοί τους άθικτοι. Όσοι με παρισσεία και μεγάλη αυταπάρνηση παραιτήθηκαν απο το κομματικό τους αξίωμα μη μπορώντας να ανεχθούν τη μνημονιακή πολιτική της εκάστοτε κυβέρνησης επανήλθαν δρυμήτεροι ιδρύοντας νέα κόμματα έτοιμα για τις επικείμενς εκλογές (λες και αυτόν τον ενάμισι μήνα που έλειψαν, τους φώτισε ο Θεός και πλέον έχουν και αυτοί κάτι να προσφέρουν στον τόπο).

«The fault dear Brutus lies not in the stars but in ourselves». Κύρια πρακτική και πρώτο μας μέλημα σε κάθε τι που προσπαθούσαμε να κάνουμε εδώ και πολλά χρόνια ήταν να κοιτάξουμε τι μας προσφέρουν οι άλλοι, (βλέπε επιδοτήσεις, ΕΣΠΑ, δάνεια), όμως έχουμε εγκληματικά αμελήσει να σκεφτούμε τι μπορούμε να κάνουμε ΕΜΕΙΣ για τον ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ. Έχουμε δυστυχώς απο καιρό μπει σε λάθος τρένο, και όπου και να βγούμε λάθος προορισμός θα είναι. Πρέπει να αναθεωρήσουμε. Πρέπει να αλλάξουμε νοοτροπία.

Τι εστί Murphy’s Law, εδώ.

Μανώλης Ξενάκης
exenakis@hotmail.com

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις του Μανώλη Ξενάκη.