Το timeline μου φέτος με έκανε να καταλάβω ότι Ο ΠΡΟΟΡΙΣΜΟΣ για διακοπές ήταν η Ικαρία, αυτό το άγιο νησί που όταν πατήσεις το πόδι σου σε κάνει να ξεχνάς τα πάντα γιατί «μεθάς» από την καλή ενέργεια και «ραδιενέργεια»  του ραδονίου που βγάζουν τα ιαματικά, λένε.

Στην Ικαρία έχω να πάω από το 2004, ήταν κάπου αρχές καλοκαιριού το 2001 όταν κάποιος στο closing party του Umatic ξεστόμισε… ο Mikee θα παίξει φέτος στην Ικαρία, οι διακοπές είχαν μόλις κανονιστεί, δεν μας ένοιαζε πόσες ώρες θα ταξιδεύαμε, πόσο κόστιζε η φάση μόνο ότι η φάση θα συνεχιζόταν εκεί.

Ακόμη θυμάμαι να αναζητώ κατάλυμα για 6 δια τηλεφώνου, μέσα από τον αλησμόνητο ετήσιο κατάλογο ΔΙΑΚΟΠΕΣ.

Τέσσερα χρόνια στην Νικαριά πήγαινέ έλα, επίσης προσπαθώ ακόμη να διαγράψω  από την μνήμη μου, το 18ωρο ταξίδι με τις σκυλοπνίχτρες και την πρώτη φορά που έκλεισα δωμάτιο στα Θέρμα. Είχαμε φτάσει εκεί, στις 7 παρά το πρωί αντικρύζοντας μια πιο spooky πραγματικότητα από την cool αναμενόμενη… ένα τοπίο ομιχλώδες με ανθρώπους τρίτης ηλικίας φορώντας  μπουρνούζια και νάιλον σκουφιά να κυκλοφορούν στους δρόμους. Η ξενοδόχος μας κέρασε καφέ και μας έδωσε το τηλέφωνο τους φίλου της του Κυριάκου, να πάμε να μείνουμε στον Αρμενιστή, πήραμε και ωραίες τυρόπιτες από τον φούρνο-φάντασμα, ο φούρνος ήταν ανοιχτός αλλά ο φούρναρης κοιμόταν σπίτι του,  ένας τιμοκατάλογος σου έλεγε πόσο κοστίζει αυτό που πήρες, πληρώσαμε όλοι κανονικότατα και φύγαμε. Στις 2 το μεσημέρι ξέραμε πια ότι ήμασταν στο σωστό μέρος. Τι διάολο, πόσες όψεις είχε αυτό το νησί; Και αυτοί οι γκρούβαλοι του Να τι φάση;

Και ήταν κι εκείνο το βράδυ στο Μάραθο, στο Καριώτικο πανηγύρι που εκτίμησα την Ελληνική παράδοση, στα 20, τρώγοντας γαμοπίλαφο και πίνοντας άφθονο κρασί. Το πρωί σαν ερείπια, από τον χορό, κορμιά γεμάτα τατουάζ, περίεργα μαλλιά-κουβάρια και μυαλό ξελογιασμένο από τον Πράμνειο οίνο ανταλλάζαμε τηλέφωνα και δίναμε ραντεβού στην Μεσσακτή.
Μετά η ευτυχία ολοκληρώθηκε υπό τους ήχους του qbase team στις 8 το πρωί και όλες τις υπόλοιπες ημέρες κολυμπούσαμε σε πανέμορφες παραλίες, μας ρούφαγαν τα κύματα, τρώγαμε ήσυχα και ωραία.

Τα επόμενα 4 χρόνια ήταν σαν το τάμα της Τήνου,  8-17 Αυγούστου έπρεπε να ήμασταν Ικαρία.

Η Ικαρία προφανώς είναι πάνω από μια δεκαετία place to be και όχι hype, οπότε μην το παιδεύουμε…

Αυτό που θα θυμάμαι για πάντα είναι ότι στην Ικαρία όλα είναι α-ρ-γ-ά, ήρεμα και πανέμορφα, άραγε είναι έτσι ακόμη, μακάρι να είναι έτσι!

Σουφικό Ικαρίας και το σετάκι του δοξασμένου τότε Mikee στο Alta Mar από το 2002, με ό,τι έχει απομείνει από εκείνο το καλοκαίρι.

Το Σουφικό Ικαρίας είναι ένα παραδοσιακό φαγητό, οι Καριώτισσες νοικοκυρές μάζευαν τα τελευταία λαχανικά του φθινοπώρου και επειδή ήταν λίγα τα μαγείρευαν όλα μαζί για να βγάλουν το φαγητό της ημέρας!

Υλικά
2 μελιτζάνες
2 κολοκυθάκια
2  πιπεριές
2 σκελίδες σκόρδο
2 κρεμμύδια γλυκά
Μια χούφτα φασολάκια
1 μεγάλη ντομάτα
200 ml. κόκκινο κρασί
50 ml. ελαιόλαδο
Αλάτι
Πιπέρι

Πώς να το φτιάξεις
Κόβουμε τα λαχανικά σε μέτρια κομμάτια.
Σοτάρουμε τα λαχανικά για 5 λεπτά σε ένα βαθύ τηγάνι, μέχρι να μαραθούν και αλατίζουμε.
Προσθέτουμε το κρασί, ανακατεύουμε για 1 λεπτό και αμέσως μετά το ελαιόλαδο και πιπέρι.
Χαμηλώνουμε την φωτιά και σιγοβράζουμε μέχρι να μελώσει το φαγητό.
Το φαγητό είναι έτοιμο σε περίπου 20-25 λεπτά , τρώγεται ζεστό και κρύο.

grekamag.gr