Μέρες ψάχναμε το χαμένο σκουλαρίκι. Κι ήταν πολύ σημαντική η αξία του. Ήταν, μαζί με το ταίρι του, δώρο της γιαγιάς, ανεκτίμητο για το συμβολισμό και για την προέλευσή του. Χαρισμένο από τον ερωτευμένο τότε παππού στη γιαγιά, πριν την επιστροφή από την Αλεξάνδρεια.

Ύστερα οι γιορτές πέρασαν κι εσύ γύρισες στην Ικαριά. Έμεινα στην πόλη, στη ρουτίνα της και στην ανάμνησή σου.  Να ονειρεύομαι τις Απόκριες και τους Κουδουνάτους της, για να έρθω εγώ πια σε σένα, να σμίξουμε πάλι διψασμένα κι ανυπόμονα. Ώσπου, κάπου εκεί στην αντίστροφη μέτρηση των αργόσυρτων ημερών, έτσι τυχαία, προέκυψε μια μετακίνηση του καναπέ.

Και να, το μαργαριτάρι να ιριδίζει στο απογευματινό φως που έμπαινε από το παράθυρο. Να ‘σαι μπροστά μου ξαφνικά πιο ζωντανή και χειροπιαστή από ποτέ. Κι όλες οι μυρωδιές του νησιού ν’ αναβλύζουν από το κορμί σου. Αλισίβα να μυρίζουν τα μακριά μαλλιά σου σαν να λούστηκες μ’ αυτήν πριν ζυμώσεις τα πιο τραγανά φοινίκια.  Μανταρίνι ν’ ανεβαίνει απ’ την αναπνοή σου σαν να φύσηξες μαζί με το Γαρμπή πάνω από το περιβόλι  της Χωραφούς με τα ξινόδεντρα. Τα στήθια σου πιο πικάντικα, σαν να τ’ άγγιξες φευγαλέα όταν έτριβες τη θρούμπη για την κοπανιστή στο πρωτοχρονιάτικο τραπέζι.

Έσκυψα κι έπιασα το σκουλαρίκι, σκονισμένο ακόμα μα λαμπερό. Μου φάνηκε να φουσκώνει το μαργαριτάρι του σαν το προζύμι που ανυπόμονα ξεσκέπαζα παιδί τρυπώνοντας στο φουρναριό. Και τα μεγάλα σου μάτια υγρά, μάλλον από τον καπνό. Λαμπερά κι αυτά γιατί είσαι πιο παιδί απ’ τα παιδιά, γεμάτη χαρά.

Σ’ ευχαριστώ που ό,τι έχασες, στη μνήμη μου το βρήκα. Κι η δική μου Ιθάκη από γιώτα αρχίζει.

Γιάννης Κέφαλος
kefalos@ikariamag.gr

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις του Γιάννη Κέφαλου.