Έπλενε κάτι καρέκλες στην πίσω τουαλέτα. Στο Αμάλου. 15αύγουστος. Όλοι θα ήταν στο πανηγύρι στη Λαγκάδα. Δεν μπορούσε να πάει. Δεν θα τον έβλεπε κανείς. Είχε πάψει από καιρό να είναι ορατός γιατί δεν τον έβλεπε εκείνη. Φυσικά η ίδια δεν το ήξερε. Είχε ακούσει ότι τα τελευταία χρόνια τον ‘λέγαν η «φωνή» αλλά έμενε στην Αθήνα και δεν ήξερε ότι δεν ήταν απλώς το νέο του παρατσούκλι.

Οι παραδοσιακοί χοροί αποτελούν ένα από τα πιο ζωντανά και άμεσα αναγνωρίσιμα κομμάτια της πολιτιστικής ταυτότητας ενός λαού, όχι μόνο γιατί εκφράζουν με τρόπο δραματοποιημένο τη συλλογική ύπαρξη, αποκαλύπτοντας την ποιότητα των αλληλεπιδράσεων μεταξύ των ανθρώπων.

Συνέβη πριν κάμποσα χρόνια, αρχές Αυγούστου ήταν που ταξιδεύαμε προς το νησί για διακοπές… κινητά δεν υπήρχαν τότε, οπότε αρχίσαμε να το μαθαίνουμε από στόμα σε στόμα μόλις πατήσαμε το πόδι μας στον Άγιο… Ο Θανάσης είχε χαθεί στη θάλασσα..

Για σβήσετε τα φώτα, να δούμε, μας βλέπουνε στους Φούρνους; Για να δούμε... Σβήστε τα όλα, ναι, ναι και εκείνα… όλα, όλα, ΟΛΑ… Ε, και για ελάτε σιγά σιγά στην πίστα που έχει κάτι να δείτε… Κάτι θα γίνει παιδιά μου στη πίστα… Ελάτε, ελάτε.