Μεγάλη Παρασκευή, όπως κάθε χρόνο, στο νεκροταφείο του Kαραβοστάμου για τη δίκη μας μέρα των νεκρών. Μόνο που φέτος όλα είναι διαφορετικά, πολλές απώλειες για το χωριό, κάποιος άλλαξε τη σειρά, κάποιο λάθος έγινε. Γλυκύτατο μου τέκνο, ο πόνος λένε της μάνας ειναι μια πληγή που δεν κλείνει ποτέ. Ίσως μαθαίνει μόνο να ζει με το μαχαίρι στην καρδιά, σε κάθε αναπνοή, σε κάθε ύπνο, σε κάθε ξύπνημα είναι εκεί και δε φεύγει.

Όχι, ο αδερφός μου δεν ειναι απο την Κίνα όσο κινέζικα κι αν ακούγονται τα κανάλια, το Qi, το γιν και το γιαν, οι μεσημβρινοί και όλα αυτά τα περίεργα... Τα τελευταία χρονια ασχολείται, με προσήλωση, με την παραδοσιακή κινεζικη ιατρική, το βελονισμό, την κινέζικη χειροπρακτική.

Η εμπειρία μου να γίνω μαμά μου έμαθε πολλα... Νέα συναισθήματα, πρωτόγνωρα, άλλαξα για πάντα σε μια νεα εκδοχή του εαυτού μου, με καινούριες παντοτινές αγωνίες και ευαισθησίες ενώ ως δια μαγείας, κατανόησα τις έως τότε ακατανόητες υπερβολικές αντιδράσεις της μαμάς, της δικης μου μαμάς.

Μικρά καλοκαίρια όπως αυτό, μικρές στιγμές έμπνευσης, μικρές απολαύσεις, μικρές γιορτές-σα γενέθλια, μικρές χαρές λίγο σαν αρραβώνες, λίγο σαν επέτειοι. Αυτά ειναι τα καλοκαίρια μας στο νησί. Κυνηγώντας τον ήλιο και τη θαλασσα, πίσω στη ζέστη της ψυχής, σαν πουλιά, μέσα απο μικρά ταξίδια- με κάθε τροπο και μέσο για μια εβδομάδα, μια μέρα, μια ώρα, να γεμίσουν τα ματια γνώριμα τοπία.