Η συκιά θα μπορούσε να είναι το σύμβολο του καλοκαιριού για ένα νησί του νοτιά. Μπορεί να ακούγεται τρελό, αλλά αυτό το δέντρο είναι πολύ σημαντικό για μένα. Βλέπετε, δεν το συναντώ συχνά, εκεί που ζω, στη βόρεια Ευρώπη. Κανονικά, ξέρω τα σύκα μόνο από το σούπερ μάρκετ, απ’ όπου μπορώ να τα αγοράσω σε μια πολύ ακριβή τιμή, χωρίς η γεύση τους να ανταποκρίνεται στην τιμή τους. Έτσι, όταν περνώ το καλοκαίρι στην Ικαρία και τριγυρίζομαι από συκιές, νοιώθω όπως η Εύα στον Παράδεισο.
Εδώ και λίγο καιρό έχω κάνει κάποια βήματα ως stand up κωμικός και μπορώ να πω ότι ο χώρος της κωμωδίας είναι ένας χώρος δύσκολος, απαιτητικός αλλά και ψυχοθεραπευτικός! Σε γεμίζει ενέργεια τις καλές βραδιές, αλλά σε ρίχνει όταν δεν πας καλά ή όπως λέμε στην ορολογία μας, όταν «πεθαίνεις» στη σκηνή.
Το Παλιό Γυμνάσιο του Αγίου Κηρύκου είναι, κατά γενική ομολογία, ένα από τα αρχιτεκτονικά κοσμήματα του νησιού. Ως Καριωτάκι της Αθήνας, δεν είχα την τύχη να φοιτήσω εκεί, έζησα όμως πολύ όμορφες καλοκαιρινές στιγμές στο προαύλιό του, ακούγοντας μουσικές αγαπημένων μου τραγουδιστών και τραγουδοποιών και βλέποντας θεατρικές παραστάσεις, εφόσον για πολλά χρόνια ήταν ο επίσημος συναυλιακός χώρος-ανοιχτό θέατρο του Αγίου.
Σύρια ή Σύρα ή Συριανή ή εκείνη που βγήκε στο σεργιάνι, δεν έχει τόση σημασία, παιδί και λίγο κοπέλα, με υπέροχα μάτια και δυνατό γέλιο. Η μάνα της φορά μαντήλι στα μαλλιά, μου θυμίζει μια φωτογραφία ασπρόμαυρη της γιαγιάς μου στα νιάτα της. Θα φορούσε το μαντήλι, σκέφτομαι, ακόμη και στο ταξίδι για το Τσεσμέ και το Χαλέπι, τότε που έσερνε τα τρία της παιδιά μαζί.
Μια μέρα θα γεράσουμε, τουλάχιστον όσον αφορά στα χρόνια που περνούν και μετρούν στην ταυτότητα μας. Μπορεί να γίνουμε αδύναμοι, να έχουμε δυσκολία στο περπάτημα και να δυσκολευόμαστε στη διαχείριση της καθημερινότητάς μας. Αλλά πάντα θα υπάρχουν και αυτές οι στιγμές που η ηλικία, το βάρος της πείρας μας, απλώς θα ρέει.