Τα δάση της Ικαρίας, λόγω των συνθηκών διαβίωσης των κατοίκων, δε διεκδικήθηκαν ποτέ από το δημόσιο, από την απελευθέρωση και μετά, αλλά ονομάστηκαν διακατεχόμενα, λόγω ακριβώς αυτών των συνθηκών. Διακατεχόμενα όμως μεταξύ των Δήμων και των κατοίκων και όχι του δημοσίου. Κι αυτό γιατί οι Δήμοι από αμέλεια δεν έκαναν τις απαραίτητες ενέργειες για να χαρακτηριστούν, όπως είχαν το δικαίωμα, σε δημοτικά. Εξαίρεση αποτελεί ο Δήμος Αγίου Κηρύκου που από το 1956 έσπευσε να τα κατοχυρώσει. Έχοντας λοιπόν αυτό το προηγούμενο, μπορεί συνολικά σήμερα ο Δήμος Ικαρίας να αποκτήσει την κυριότητα τους.

Ένα κόκκινο ικαριώτικο ζιράνι, αυτό με το σφιχτό μπουκέτο, ήταν η πρώτη μου γλάστρα, στο πρώτο μου σπίτι. Είχα κόψει ένα κλωνάρι από το πατρικό μου και το είχα χώσει άτσαλα σε ένα κουβά πλαστικού χρώματος γεμισμένο με άθλιο πασπαρόχωμα γεμάτο πέτρες. Ήταν μάλλον ενστικτώδης κίνηση, μηχανική, για να ' χει κι η αυλή μια γλάστρα.

Δώστου, δώστου, δώστου πέρα, μακριά πολύ όσο δεν φτάνεις και όσο δεν τους φτάνεις. Όσο δε φαντάστηκες ότι μπορεί να φτάσεις, ως εκεί που ονειρεύτηκες και ως εκεί που δε μπορεί κανείς να σε γυρίσει, δώστου πέρα και πιο πέρα, από κάθε όριο, να σε ψάχνουν και εσύ να μην αναγνωρίζεις τον εαυτό σου και να μη γυρνάς να δείς τι αφήνεις.

Βρε παιδιά, γίνεται να υπάρξει ευημερία μια κοινωνίας χωρίς ανάπτυξη; Για ποια ανάπτυξη μιλάμε; Τι είναι η από-ανάπτυξη; Τι σημαίνει ευημερία; Ποιος αναπτύσσει ποιόν;