Το Σάββατο 12 Σεπτεμβρίου θέλαμε να εκμεταλλευτούμε την ξενάγηση που έκανε η δ. Δέσποινα Κόκκινου αρχαιολόγος - ξεναγός, μέσω της δραστηριότητας του συλλόγου «Ιωάννης Μελάς», και επισκεφθήκαμε το Αρχαιολογικό μουσείο στον Αγ. Κήρυκο. Πρόκειται για ένα πραγματικό στολίδι (ας μου επιτραπεί η έκφραση) του τόπου μας, τόσο το κτήριο (εξωτερικά-εσωτερικά) όσο και τα εκθέματα του.
Πέρασα το μεγαλύτερο μέρος των καλοκαιρινών μου διακοπών για νιοστή φορά στη Νήσο Ικαρία, για ευνόητους λόγους πατριωτισμού, οικογενειακούς, οικονομικούς, λόγω φιλικών δεσμών και φυσικά για λόγους τιμής! Να βάλω λοιπόν τα μπούλετς μου, που λένε και στην Ικαρία, κι αν δεν το λένε, σίγουρα θα μπορούσαν.
Ήθελα να γράψω κάτι. Όμως δεν πρόλαβα. Το πρώτο μου καλοκαιρι, έτσι θα έλεγαν το κείμενο μου. Μετά από ένα χρόνο που έχω να γράψω, ένα χρονο που μεγάλωνε μέσα μου ένα μωρό κορίτσι. Θα έγραφα οτι πήγαμε μαζί στην Ικαρία φέτος και πόσο όμορφα ήταν. Σα να ήταν το πρώτο μου καλοκαιρι! Θα έγραφα πόσο την αγαπώ, πώς ένιωσα, πως ακούω την ανάσα της, πόσα καλοκαίρια ονειρεύομαι μαζί της στην Ικαρία. Θα έγραφα πως δεν ξερω πώς ζούσα τόσα χρονια χωρίς αυτήν και άλλα τέτοια..
Αυτή τη φορά, αυτή τη χρονιά, τούτο το καλοκαίρι είπα να κρατηθώ. Παρόλο που ήμουν γεμάτος λαχτάρα, δεν κατέβηκα στο λιμάνι. Δεν ήθελα να προσπαθήσω ξανά να αναγνωρίσω τους δικούς μου ανθρώπους ανάμεσα σε πολύχρωμα σακίδια και κάτω από καπέλα, στο συνωστισμό και στη βιασύνη της μπουκαπόρτας. Δεν ήθελα, τη στιγμή που είμαι έτοιμος να δώσω τις πιο σφιχτές μου αγκαλιές, ν’ ακουμπήσω στα μάγουλα που κολλάνε μετά το πολύωρο ταξίδι και την αλμύρα, ν’ ακυρωθούν όλα από τη σφυρίχτρα του αγανακτισμένου λιμενάρχη και το «κάνε στην άκρη, αυτοκίνητο».