Έχω χρόνια να πάω στην Ικαρία. Μάλλον επειδή κάποτε έπαθα ένα overdose προκειμένου να γράψω αυτό, αλλά η αγάπη μου για το νησί δεν έχει μειωθεί ούτε στο ελάχιστο. Απλά περιορίστηκε κάπως η αφοσίωσή μου σ’ αυτό. Αποφάσισα δηλαδή να δω και κανένα άλλο μέρος εκτός από την Ικαρία, πράγμα που φυσικά μου βγήκε σε καλό.
Τρία παιδιά ήταν. Ο Γιώργος, η Μαρία και ο Παύλος. Κουβαλούσαν στην πλάτη τη σκηνή τους, τις κατσαρόλες και τ’ αρβυλάκια τους. Κουρασμένα φαίνονταν απ’ το λιοπύρι και τα πήρα στ’ αμάξι. Είχαν δώσει πανελλαδικές τον Ιούνη κι είχαν έρθει στο νησί για ξεκούραση και γλέντι. Δεν είχαν λεφτά για ξενοδοχείο. Γλυκύτατα ήταν. Έφευγαν με το καράβι απ’ τον Εύδηλο. Δεν πέρασαν καλά, λέει, γιατί φέτος είχε πολλούς στην παραλία κι έκαναν φασαρία όλο το βράδυ.
Με αφορμή τα πρόσφατα σεμινάρια του κέντρου δια βίου μάθησης του δήμου Ικαρίας, με ποικίλη θεματολογία όπως “αστικοί” λαχανόκηποι και νέες “εναλλακτικές” καλλιέργεις ( ιπποφαές, στέβια) επανήλθαν στο μυαλό μου σκέψεις σχετικά με την ολική έλλειψη σχεδιασμού της αγροτικής παραγωγής της Ικαρίας που αντανακλάται και στη μνημειώδη αστοχία των θεματικών των παραπάνω σεμιναρίων.
Τα τελευταία 15 χρόνια δουλεύω σε μαγαζιά "πιάτσας", από αυτά, τα πρώτα 10, σε μαγαζιά στην περιοχή Να - Αρενιστή. Έχω δει πολλά. Έχω ακούσει πολλά. Και έχω σχηματίσει άποψη. Γιατί κακά τα ψέματα, μόνο έτσι σχηματίζεις άποψη, αν δεις και ακούσεις και έχεις φυσική παρουσία σε γεγονότα ,πολλές και επαναλαμβανόμενες φορές. Αλλιώς, συγγνώμη, αλλά δεν έχεις άποψη, ή τουλάχιστον δεν θα έπρεπε να έχεις.
Σίγουρα υπάρχουν άνθρωποι που διαφυλάσσουν τις αρχές του ελεύθερου κάμπινγκ, αλλά θα βοηθούσε αν κι αυτοί οι ίδιοι "περιφρουρούσαν" (και προφανώς όχι με την "κομματική" έννοια) το χωρό στον οποίο επιλέγουν οι ίδιοι να περάσουν τις διακοπές τους και προσπαθούσαν να εξηγήσουν την αναγκαιότητα του να σέβονται το περιβάλλον και τους γύρω τους σε όσους αδιαφορούν και θεωρούν ότι η δική τους ελευθερία είναι μεγαλύτερη και ανώτερη από των υπολοίπων.