-Τα καλά μου, ναι να φορέσω τα καλά μου, ωστόσο θα πρέπει να χωρέσουν και τα φτερά μου! Τέτοιες σκέψεις έκανε πριν ξεκινήσει μια ελεύθερη πτήση. Ντύθηκε λιτά και άνετα, ξεκρέμασε τα φτερά του από τον τοίχο, τα έστρωσε όμορφα στους ώμους του και αφού τα έδεσε και τα εφάρμοσε δυνατά πάνω του, πήρε φόρα, έτρεξε με δύναμη στον αεροδιάδρομο και μ’ ένα δυνατό φτερούγισμα βρέθηκε στον αέρα! Τσίουου…
Τα πράγματα αλλάζουν τελικά ή όχι; Πρέπει να πάρουμε μία απόφαση, πρέπει να λύσουμε την απορία ,εκτός αν πούμε ότι κάποιοι πιστεύουν ότι δεν αλλάζει τίποτα και οι υπόλοιποι το αντίθετο. Έτσι θα ξέρουμε ο καθένας σε ποια κατηγορία ανήκει, δηλαδή όταν θα γνωρίζουμε έναν άνθρωπο θα πρέπει να μπορούμε να τον κατατάξουμε στην μία ή στην άλλη κατηγορία, κάτι που ίσως σημαίνει ότι τον καταδικάσουμε στην μη αλλαγή του αν είναι από τους άλλους. Εγώ είμαι από αυτούς.
Μία σύντομη περιήγηση στους περιφεριακούς, ακριτικούς δρόμους του νησιού μας αφήνει μονάχα πικρία και απογοήτευση. Στην Ικαρία του 2015 και μετά από αρκετές μηνύσεις με μια αθωωτική και μία καταδικαστική με αναστολή πάντα απόφαση (6 μηνών) αλλά και διάφορες εκστρατείες ενημέρωσης, βλέπουμε δεκάδες τετράποδα αλυσοδεμένα μοναχά τους μερόνυχτα στο κρύο και τις βροχές να υπομένουν καρτερικά τον θάνατό τους.
Τέτοιες μέρες του χρόνου κάτι με πιάνει από το 1998 και έπειτα. Ήταν τότε που έδωσα κι εγώ τις δικές μου Πανελλήνιες εξετάσεις. Τις εξετάσεις για γέλια όπως είχα γράψει παλαιότερα. Μία από τις εμπειρίες που δεν θα ήθελα να ξαναζήσω. Σχολεία, φροντιστήρια, καθηγητές ιδιαιτέρων, γονείς, συγγενείς, media, όλοι είναι πάνω από μία εφηβική ψυχή που βογκάει από την πίεση. Όλοι για το καλό του παιδιού μα λίγοι αυτοί που κατανοούν το ίδιο το παιδί.