Τι εννοείς πώς βρέθηκα στο Ριάντ; Ακολούθησα τον αγαπητικό, όπως συμβαίνει συνήθως – όχι βέβαια Σαουδάραβα, μην ανησυχείς. Μη με ρωτήσεις πώς τα περνάω όμως. Ρώτα με τι κάνω τον τελευταίο καιρό.

Η απόφαση να μετακομίσω από την Αθήνα στην Ικαρία δεν ήταν δική μου και, το βασικότερο, δεν με έβρισκε σύμφωνη. Πολύ λογικό, αν υπολογίσει κανείς πως ήμουν δεκαέξι Μαΐων (Απριλίων για την ακρίβεια), και ποιός είναι αυτός που θέλει στα δεκαέξι να αφήσει ένα ωραιότατο δυτικό προάστιο των Αθηνών πενήντα πέντε τότε χιλιάδων κατοίκων, και να εγκατασταθεί σε ένα ημιορεινό χωριό της βορείου Ικαρίας τριανταπέντε μόνιμων κατοίκων το πολύ;

Κάθομαι στον καναπέ σιγοπίνοντας ένα τσίπουρο. Οι σταγόνες βροχής στο παράθυρό μου είναι μια τέλεια υπόκρουση για μια γκρίζα νύχτα του Νοεμβρίου. Θα προσπαθήσω να επικεντρωθώ σε αυτό το λευκό φύλλο χαρτιού. Μου ζητήθηκε να γράψω κάτι για τις «Ικαριώτικες μέρες στις Βρυξέλλες", κάτι προσωπικό, κάποια σημαντική μου εμπειρία.

Ξεκινήσαμε για έναν γάμο στις Ράχες, λέει, αρχές Οκτώβρη. Ήρθε η Μυρτώ να με πάρει από τα Θέρμα κατά τις 8μμ, με μια προβλεπόμενη μικρή καθυστέρηση από το κανονισμένο. Πήγαμε Φάρο να πάρουμε τον Σταμάτη. Πριν καλά-καλά βγούμε από το χωριό, θυμήθηκε ότι κάτι είχε ξεχάσει. Γυρίσαμε πίσω. Πεινούσα πολύ και είπαμε να κάτσουμε στου Ιάκωβου να φάω κάτι. «Δεν πίνουμε και ένα εσπρεσάκι;», μου λέει η Μυρτώ. Ε, και το ήπιαμε. Πήγε 9 και...