14/09/2012 - 00:49H γιαγιά Ερασμία
Την θυμάμαι καλά, σα να ήταν χθες… Καθόταν στην αυλή με την πλάτη της ακουμπισμένη στον τοίχο και ατένιζε ψηλά, ψηλά στον Αθέρα. Όμορφη γιαγιά, εξ’ Αιγύπτου. Τα γκριζογάλανα μάτια της περιεργάζονταν τα φυλλώματα και τις σκιές των δέντρων. Σα να κρυφάκουγε τους ψίθυρους του κελαρυστού νερού και το θρόισμα της φύσης. Ένα ματσάκι βασιλικό περασμένο στο αυτί της και ένα γερμένο χαμόγελο γλυκιάς μελαγχολίας.
13/09/2012 - 09:22Το μοιραίο στυλό
Η γιαγιά μου έμενε στο Σεβδαλή. Για όσους δεν ξέρουν, ο Σεβδαλής είναι μια γειτονιά στον Άγιο Κήρυκο που αποτελείται από σοκάκια και τουλάχιστον τρεις σειρές σκάλες. Το σπίτι της γιαγιάς λοιπόν ήταν στο δεύτερο σοκάκι από κάτω προς τα πάνω.
12/09/2012 - 00:06Ένα «ξενάκι» στην Ικαριά
Προσωπικά αισθάνομαι ξένος, άπατρις απανταχού επί γης. Δεν έχω ακόμα καταλήξει μέσα μου αν αυτό το περίεργο αίσθημα ξενότητας οφείλεται στα γονίδιά μου ή στο γεγονός ότι γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα, περικυκλωμένος από το τσιμέντο, χωρίς να έχω την τύχη κάποιας ιδιαίτερης «χωμάτινης» πατρίδας, ενός χωριού έστω καταγωγής των δικών μου.
11/09/2012 - 00:07Στο πλοίο της επιστροφής
Αφήνεις ένα τελευταίο βλέμμα να περιπλανηθεί ανάμεσα στις ακτές του Κάμπου και του Αυλακίου και μετά νωχελικά και έρποντας στις πατούσες αρχίζεις να ψάχνεις την καλύτερη σκιά για να «βγάλεις» το ταξίδι της επιστροφής.
10/09/2012 - 08:18Ικαρία, σαν πατελίδι στον βράχο
Κάθε χρόνο τελειώνοντας τις διακοπές μου στην Ικαρία δυσκολεύομαι πολύ στην ιδέα της επιστροφής στην Αθήνα. Δεν είναι ότι δεν μου αρέσει η Αθήνα, αντίθετα την αγαπώ πολύ. Το ίδιο σύνδρομο, της αίσθησης ενός βίαιου και αθέλητου αποχωρισμού, έχουν και πολλοί φίλοι μου. Κάτι σαν εξάρτηση σε ουσία, η Ικαρία μπαίνει στο αίμα σου και σε κρατά.
07/09/2012 - 00:10Πρόλαβες;
Μα στάσου λίγο! Δεν πρόλαβα να κάνω την τελευταία μου βουτιά. Να, εκείνον το βράχο εκεί τον βλέπεις; Κάθε μέρα έλεγα ότι θα πάω να βουτήξω και πάντα το άφηνα για αύριο. Κι εκείνο τ’ αγόρι; Εμένα μου άρεσε και αυτός μου χαμογελούσε. Θα βρισκόμασταν κάπου στην παραλία.. Τώρα που θα τον ξαναδώ;
06/09/2012 - 00:50Δύσκολος αποχωρισμός
Κάθε φορά τελικά γίνεται όλο και πιο δύσκολο.. Κάθε φορά υπόσχομαι στον εαυτό μου ότι δεν θα βάλω τα κλάματα, την ώρα που αποχαιρετάω τους φίλους μου στην πλατεία του Χριστού, λες και δεν θα τους ξαναδώ ποτέ...
05/09/2012 - 00:18Οι βετεράνοι
Λένε ότι τη δεύτερη φορά η ιστορία επαναλαμβάνεται ως κωμωδία, αλλά εδώ το αστειάκι είχε ξεκινήσει από την πρώτη. Ή τουλάχιστον αυτό θα πίστευε όποιος τους έβλεπε στην αφετηρία. Άλλος με βερμουδίτσα, άλλος με τζηνάκι, άλλος με σορτσάκι. Ένας πήγε να βγάλει το σορτσάκι και να μείνει με το μαγιώ, αλλά τον κράξανε οι υπόλοιποι και το ξανάβαλε.
04/09/2012 - 00:24Αντί γι' αντίο
Από το μπαλκόνι μου βλέπω τ' αστέρια. Όταν έφτασα, η μεγάλη άρκτος, φάτσα μπροστά στο παράθυρό μου, όρθια, ένα τεράστιο τσουκάλι που έβραζε ανακούφιση. Είναι μέρες τώρα που άρχισε να γέρνει, να μη βλέπει τους καλαμαράδες, αυτά τα μικρά φωτάκια που γεμίζουν σα στεριά το σκοτεινό ορίζοντα. Πιο λίγα φωτάκια και η στεριά ξεμακραίνει.
03/09/2012 - 01:23Τα παιδιά του νερού
Λίλιρο. Μπήκε το καλοκαίρι. Οι πασχαλιές ανασαίνουν με δυσκολία, ο πάσπαρος πυρώνει στη ντάλα του μεσημεριού. Ησυχία. Κάνα μπουμπουμπουμπου μόνο, από μια βάρκα που βγαίνει στ’ ανοιχτά και κόβει σαν πίτα τη θάλασσα σε δυο κομμάτια. Το ‘να για τον έξω άγνωστο και τ’ άλλο για τον μέσα κόσμο, τον Πρώτο. Η απόνερη μνήμη της ρότας, όριο αλλά και σήμα για να εμφανιστούν εκείνα …
