-καλή χρονιά! πότε φεύγει η επόμενη πτήση;
-σε ένα λεπτό απογειωνόμαστε. παρακαλούμε προσδεθείτε. θα ακολουθήσει σύντομη επίδειξη…

σας ενδιαφέρει στ' αλήθεια αν κάτω απ’ τη θέση σας βρίσκεται όντως ένα σωσίβιο; κόπτεστε να μάθετε πού βρίσκονται οι έξοδοι κινδύνου; είναι στ’ αλήθεια φλέγον να γνωρίζετε πού βρίσκονται τα κορδονάκια και πώς προσθέτουμε αέρα, αφού εγκαταλείψουμε το σκάφος; για μένα ναι! όχι γιατί πιστεύω ότι έτσι θα σωθώ σε περίπτωση που –ο μη γένοιτο- το αεροπλάνο παρουσιάσει βλάβη και μάλιστα είμαι τόσο «τυχερή» ώστε αυτό να συμβεί πάνω από θαλάσσια περιοχή… όχι.

είναι απλώς ανακουφιστικό να ξέρεις πως υπάρχει ένα σωσίβιο, ένα κορδονάκι κι ένα σωληνάκι… πως κάποιος έχει σκεφτεί από πριν τι μπορεί να χρειαστείς σε περίπτωση εναέριας κατάδυσης και έχει ασχοληθεί –σε κάποιο βαθμό- με την ασφάλεια και τη διάσωσή σου. αν θέλετε, είναι λυτρωτική η αίσθηση πως κάποιος έχει πάρει την ευθύνη για ό,τι δυστυχές μπορεί να σου συμβεί κατά τη διάρκεια μιας «ελεύθερης» πτώσης…  πράγμα που, βέβαια, δεν μπορείς να περιμένεις από την ίδια τη ζωή!

η πτητική διαδικασία, εδώ, είναι… άνευ διδασκάλου! υπό κανονικές συνθήκες, περιλαμβάνει ένα πλούσιο μενού από εκδορές, κακώσεις ίσως και κατάγματα. αλλά προσφάτως –να φταίει άραγε κι η κρίση;- μοιάζει εμποτισμένη από μια αίσθηση πως σωσίβια, συνταξιδιώτες και αεροσυνοδοί έχουν εγκαταλείψει τις θέσεις τους – αν ποτέ βρίσκονταν εκεί. τώρα το πόστο τους έχουν πάρει κέρινα ομοιώματα, άβαταρ μιας βίρτσουαλ ριάλιτυ καλοστημένης παιχνιδομηχανής, ανθρωποειδή που στήθηκαν σ’ ένα καλά γειωμένο όχημα χωρίς κινητήρα… κι η έννοια της πτήσης, πόσο μάλλον και της πτώσης, έχει ριζικά μεταλλαχθεί, σφιχτοδεμένη κι αυτή σ’ απάνεμο λιμάνι, όπου τίποτα πια δεν πετά, κανένας κίνδυνος δεν την απειλεί. ο νόμος της βαρύτητας έχει ξεχαστεί• τα φεγγάρια που από καιρό πατήσαμε δεν μας θυμίζουν πως μπορεί ν’ ανατραπεί• και τα φτερά –είδος πολυτελείας- στεγνώνουν σε βιτρίνες αντί να λαχταρούν τα καυτερά συναπαντήματα στις αγκαλιές των ήλιων.

- α, όχι. σ’ αυτή την πτήση δεν θα επιβιβαστώ.
…ένα ζευγάρι φτερά παρακαλώ!
όχι μην τα τυλίγετε…
τα θέλω ατσαλάκωτα…

Αμαλία Κοντογιάννη
amkondoyanni@hotmail.com