Φτάνοντας στο αεροδρόμιο η βροχή έπαιρνε να σταματήσει. «Άντε να δούμε» είπε βγάζοντας τη βαλίτσα ο ταξιτζής «Γιατί δεν έχω ξαναδεί τέτοια πρωτοβρόχια. Μήπως και βγει λίγο ο ήλιος όσο είναι ακόμα μεσημέρι και στεγνώσει το κοκαλάκι μας»… και πράγματι, μέχρι να φτάσει στην πύλη ο ουρανός καθάριζε «30 λεπτά πτήση είναι, θα προλάβω να λιαστώ στον καφενέ μόλις φτάσω» σκέφτηκε και έδωσε την κάρτα επιβίβασης στην κοπέλα…

Οι συνθήκες ήταν με το μέρος των ταξιδιωτών και, παρά το χαμηλό ύψος, το αεροπλάνο επέπλεε στον αέρα ενώ ο εκτυφλωτικός ήλιος διαπερνούσε την καμπίνα των επιβατών «Επιτέλους… να κατέβω στο νησί… όλα μισά έχουν μείνει!»

Πόσο εύκολα μπορούσε να διακρίνει τα νησιά από ψηλά… ούτε μαντεψιές, ούτε μέτρημα με το ρολόι, ούτε συζητήσεις για φάρους και βράχους-σημάδια… μια φορά να έχεις δει στον χάρτη το πέλαγος και όλα ξεχωρίζουν μετά στα σίγουρα…

Το εκτυφλωτικό μεσημέρι διαδεχόταν το ηπιότερο απόγευμα και άρχισε να αναπολεί καλοκαιρινά απογεύματα, κοντά στο τέλος του μπάνιου, την ώρα της τελευταίας βουτιάς ή της πρώτης κουβέντας για το βράδυ που θα ακολουθούσε. Οι σκιές στα νησιά είχαν γίνει πιο συμπαγείς, οι βράχοι έδειχναν την κοφτερή τους νιότη, πορτοκαλί θάμπος… Κοίταξε το ρολόι και απόρησε που δεν έλεγαν να φτάσουν, μα έβαζε στοίχημα πως ο χάρτης από κάτω, ακολουθούσε την σωστή σειρά. Έσπρωξε την πλάτη της καρέκλας και έκλεισε τα μάτια… ξεκίνησε ένα παιδικό τραγούδι και μέχρι τα παράθυρα του αεροπλάνου έφτασε η μυρωδιά από το θυμάρι και τα αγριόχορτα… την «πρωτομυρωδιά» του νησιού κάθε που έδενε το Πάσχα το πλοίο στον μώλο…

Στο σύντομο όνειρο είδε τις δύο γιαγιάδες που δεν πρόλαβε να γνωρίσει… κάθονταν στο αναμμένο τζάκι και μίλησαν και οι δύο… με την σειρά… καλωσόρισμα ήταν…

Ανοίγοντας τα μάτια είχε πάρει να νυχτώνει και η θάλασσα δεν φαινόταν μα έπιασε με την άκρη του ματιού την αντανάκλαση του φεγγαριού στο νερό. Εκτιμούσε ότι είχαν αρχίσει την κάθοδο. Το λαμπάκι για τη ζώνη είχε ανάψει χωρίς να το ακούσει και δέθηκε όπως όπως, ακόμη μέσα στον ύπνο… «Θα με ξύπνησε η βουτιά του αεροπλάνου… κατεβαίνουμε για την προσγείωση»… σήκωσε την πλάτη της καρέκλας, χτένισε πρόχειρα τα μαλλιά με τα δυο χέρια, έβηξε και κοίταξε ξανά το ρολόι για να υπολογίσει πόσο χρόνο πήρε αυτό το ταξίδι…

Νικόλας Κοντινάκης
nkonti@gmail.com

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις του Νικόλα Κοντινάκη.