Είχα πολύ καιρό να ακούσω το τραγούδι που ερμηνεύει ο  Παπάζογλου  και λεει ένα κι ένα κάνουν δυο, αλλά εγώ, εγώ με εσένα , ένα κι ένα κάνουν ένα...

Μισό και μισό κάνουν σίγουρα ένα.... Ένα κι ένα σαφώς και κάνουν δυο. Όμως, ένα κι ένα αποκλείεται να κάνουν ένα. Ούτε καν με τα μάτια του έρωτα. Και βυθίστηκα στις σκέψεις....

Δεν είναι τυχαίο που όλοι λεμε ψάχνω το άλλο μου «μισό». Πιο ισορροπημένο θα ήταν να λέμε  ψάχνω άλλο ένα «ένα».

Τελικά οι περισσότεροι άνθρωποι αισθανόμαστε μισοί. Υπάρχει ένα τεράστιο κομμάτι του εαυτού μας που μάλλον μοιάζει χαοτικό. Λίγο δεν ξέρουμε τι θέλουμε, τι μας ικανοποιεί, τι μας γεμίζει, τι φταιει που επαναλαμβάνουμε λάθη, που καμια φορά συμπεριφερόμαστε αλλοπρόσαλλα, που γινόμαστε σκληροί. Απορούμε με το ίδιο μας τον εαυτό!

Αλλά κάπου εκεί σταματάμε. Αποφεύγουμε να κάνουμε βουτιά στα έγκατα της ψυχής μας, να αυτοαναλυθούμε για να αποκτήσουμε μια σχετική αυτογνωσία, να διώξουμε φόβους και ανασφάλειες, να αναζητήσουμε προσωπική ευτυχία και ανεξαρτησία και σιγά σιγά  να κτίσουμε το υπόλοιπο μισό μας ώστε να γίνουμε ακέραιοι. Σαν το ένα.

Εναποθέτουμε όλη την προσπάθεια στους άλλους. Εγκλωβίζουμε δηλαδή τον άλλον στο υπόλοιπο κενό μισό μας και απαιτούμε να κάνει όλη τη δουλειά για μας. Να μας συμπληρώσει, να μας καταλάβει, να μας κατανοήσει, να μας διώξει τους φόβους, να μας προσφέρει  συναισθηματική ασφάλεια. Και όταν δεν τα καταφέρνει...κηρύσσεται ακατάλληλος.

Όμως ούτε καν σκεφτόμαστε το ενδεχόμενο ο άλλος να έχει επίσης άχτιστο το άλλο του μισό. Και σε αυτή την περίπτωση  ποιος θα πρωτοπάρει το μυστρί; Ποιος θα πρωτοδώσει χρόνο στον άλλον να κάνει τις αναζητήσεις του. Ποιος θα πρωτοαισθανθεί ασφάλεια, αυτοπεποίθηση. Και βασικά ποιος θα συμπληρώσει ποιον; Να γιατί οι σχέσεις αναβλύζουν γκρίνιες, παράπονα, έλλειψη επικοινωνίας, εμπιστοσύνης και κατανόησης.

Συμβιβαζόμαστε σε σχέσεις  έντονων διαφορών με την κρυφή ελπίδα μια μέρα να γίνει το θαύμα. Μόνο που το θαύμα περιμένει εμάς.

Kάτι σαν την ατάκα διάβασα κάποτε σε ένα βιβλίο «στην τρικυμία ζήτα απ’ τον Θεό να σε σώσει, όμως τράβα και κουπί».

Κική Τσαντίρη
t_kyriaki@yahoo.com

(Από το περιοδικό: Το κείμενο αυτό γράφτηκε λίγες μέρες πριν πετάξει μακριά μας, ο Νίκος Παπάζογλου. Τι σήμαινε και σημαίνει ο Ν.Π. και οι συναυλίες του για το κοινό και τις παρέες της Ικαριάς, το γνωρίζουμε όλοι μας πολύ καλά. Eπιλέξαμε να τον αποχαιρετίσουμε με την όμορφη αυτή "ελεύθερη πτήση" της Κικής! Καλό ταξίδι, Νικόλα...)