Έφυγα από το Κιροβακάν με μεγάλα όνειρα και σπαραγμό ψυχής. Ήταν μονόδρομος και δεν αφορούσε το καλύτερο μέλλον. Απλώς έπρεπε να έχω ένα μέλλον. Στις Ποντιακές Άλπεις βρήκα πολλά χιόνια και κρύο αλλά συνέχισα να προχωράω χωρίς να κοιτάξω πίσω ούτε μια φορά. Όταν έφτασα στον Έβρο είχα πνευμονία και κρυοπαγήματα. Τώρα κάθομαι σε αναπηρικό καροτσάκι, το δεξί πόδι μου λείπει από τον αστράγαλο και το άλλο από το γόνατο.

Την άνοιξη κλείνω δώδεκα χρόνια στην Αθήνα. Το πρωί ζητιανεύω και το βράδυ πάω στο σχολείο. Πέρσι τελείωσα δύο τάξεις μαζί. Τι να κάνω; Θα είμαι καθηλωμένος για όλη μου τη ζωή, ο μόνος τρόπος να δουλέψω είναι να μάθω γράμματα.

Απλώνω το χέρι κι ευτυχώς, πάντα μου δίνουν κάτι. Καμιά φορά αυτό που περισσεύει το στέλνω στ΄αδέρφια μου. Αν μπορέσω θα ήθελα να πάω στο πανεπιστήμιο κι ευτυχώς, έχω ακόμα πολλή δύναμη στα χέρια και στην καρδιά. 

Θέλω να μάθω ποιος αποφάσισε να είμαστε φτωχοί και καταπιεσμένοι, ποιος έκανε τη χώρα μου εξαρτημένη και διεφθαρμένη. Θέλω μια μέρα να δω τ’ ανίψια μου, που δε θα ψηλώσουν ποτέ γιατί υποσιτίζονται, και να τους πω για τις μεγάλες ανακαλύψεις σας και για τις αποικίες σας. Να τους πω για τα πονηρά συμβόλαια εκμετάλλευσης της γης μας και τους οικονομικούς δολοφόνους σας. Να πω στ’ αδέρφια μου τι κερδίζει η κυβέρνησή τους όταν  σπέρνει το φόβο και τα τρομοκρατεί. Μόνο αν μάθουν κι αυτοί έχουν ελπίδες για ένα καλύτερο αύριο.

Θέλω να μάθω για τη δικιά σου χώρα, την ελεύθερη και δημοκρατική, που έγινε μίζερη και θλιμμένη. Που σε γέλασαν με μια πλασματική εικόνα ευημερίας και έφαγες όλο το δόλωμα γιατί δεν ήθελες να μοιάσεις στη δική μου φτωχή ανατολή αλλά στη δύση που ευημερεί, που διαπλέκεται, που κινεί τα νήματα. Πίστεψες ότι μπορείς να κάνεις ένα βήμα μεγαλύτερο απ’ όσο ανοίγουν τα πόδια σου. Θέλησες να πνιγείς στην αφθονία και το μόνο που κατάφερες ήταν ν’ αφήσεις ένα πανύψηλο κύμα να διαβρώσει τα πιστεύω και τη συνείδησή σου.

Θα με βρεις στη Νερατζιώτισσα να απλώνω το χέρι. Εκεί δεν έχει ανηφόρα να με κουράζει και η κίνηση δε σταματάει ποτέ. Αν έχεις διάθεση μείνε δίπλα μου και δες τον κόσμο με τα δικά μου μάτια, είναι πιο κουρασμένα αλλά βλέπουν πιο καθαρά. Αν πάλι σε πειράζει το ξεροβόρι και το χιονόνερο, να κοντοσταθείς μόνο για λίγο. Να σου θυμίσω ότι η γη δεν έχει σύνορα, μόνο ψηλά βουνά και απέραντες πεδιάδες και πριν φύγεις, αν μπορείς, δώσε κάτι. Ένα κέρμα είναι αρκετό. Δεν ονειρεύτηκα να ζήσω σε μια σκηνή ή σ΄ ένα εγκαταλειμμένο βαγόνι. Μ’ ένα κέρμα θα μάθω περισσότερα και θα ‘χω κι άλλα να σου πω, αν μ΄ αφήσεις. Αρκεί μόνο να το αντέχεις. Ξεκινάω τώρα που εσύ φτάνεις στο τέρμα.

Γιάννης Κέφαλος
jianniskefalos@yahoo.gr

photo: Lupen...::ZGZ::..