Θέλω να φωνάξω δυνατά μα δεν μου βγαίνει η φωνή. Σκέφτομαι να γραψω μα τρέμει το χέρι μου. Θελω να περπατήσω στο φωτισμένο δρομο, μα μου φαίνεται τόσο μακρύς και σκοτεινός. Θέλω να τρέξω μα νιώθω τα πόδια μου βαριά. Θέλω να κλείσω τα μάτια, να ονειρευτώ μα ο θόρυβος με ξυπνά.

Ο θόρυβος, τα φωτά, ο κόσμος που πάει και έρχεται, η πόλη, με τρομάζουν. Κόσμος, αυτοκίνητα, φασαρία και όμως… τίποτα.  Ένα απολυτό ΤΙΠΟΤΑ. Πέρα δώθε χωρίς ουσία, άγχος, νεύρα, ε και!
Να μεγαλώσω έλεγα κάποτε, να ανοίξω τα φτερά μου, να πεταξω. Τωρα δηλαδή που μεγάλωσα, πετάω;

Μάλλον όχι! Όσο μεγαλώνεις, λέει, γίνεσαι σοφότερος. Τώρα δηλαδή είμαι ένας σοφός; ΜΠΑ! Εγώ το μόνο που νιώθω είναι μεγαλύτερος και βαρύτερος (λες να είναι από αυτά που έφαγα μαζί με τον ΠΑΓΚΑΛΟ;).Ποσό σοφός μπορεί να είσαι όταν ζεις μέσα στο σημερινό χάλι;  Όταν ανέχεσαι να καθορίζουν άλλοι τη ζωή σου, όταν σου κόβουν το μισθό σου, όταν δε σε αφήνουν να σπουδάσεις τα παιδιά σου, όταν σε αναγκάζουν να πληρώσεις αυτά που έφαγαν όλλοι,  όταν σε πιέζουν να πιστέψεις ότι σε έσωσε το ΔΝΤ; Οταν σου αρνούνται το δικαίωμα στη δουλεία;

ΑΥΤΟ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΟΝΕΙΡΕΥΤΗΚΑ; Γι’ αυτό πάλευα όταν ήμουν φοιτητής; Αυτό το μέλλον θέλω για τα παιδιά μου; Θα τους πω δηλαδή, να γίνουν ΣΟΦΟΙ σαν έμενα;  Ε ΟΧΙ λοιπόν, ΩΣ ΕΔΩ!!

Ανοίξτε τα φτερά σας, πετάξτε, παλέψτε. Κλείστε τα αυτιά σας στις σειρήνες που λένε ότι το μέλλον είναι προκαθορισμένο. Το μέλλον σάς ανήκει, φτιάξτε το όπως εσείς το ονειρεύεστε. Υψώστε τη φωνή σας να τρομάξουν όσοι βολεύονται με αυτήν τη κατάσταση. Παρασύρετε και εμάς στο πέρασμα σας, σηκώστε μας από το καναπέ που αράξαμε. Κρατείστε από εμάς ό,τι αξίζει, πολεμήστε ό,τι σας πληγώνει. ΦΤΙΑΧΤΕ ΤΟ ΔΙΚΟ ΣΑΣ ΚΟΣΜΟ.

Έτσι θα πάψει αυτή η πόλη να με τρομαζει, γιατι η αύρα σας θα διώξει τη ομίχλη που σκεπάζει τούτη την εποχή, θα βγει ο ήλιος, θα λιώσει ο πάγος που έχει εγκλωβίσει και εμάς.

ΤΟΤΕ ΘΑ ΝΙΩΣΩ ΣΟΦΟΤΕΡΟΣ!

Μανώλης Σκόρδος
skordosm@yahoo.gr