photo: Chris-Håvard Berge

Ένας από τους μεγαλύτερους φόβους στη διάρκεια μίας πτήσης είναι το κενό αέρος. Για όσο διαρκεί, λίγο ή πολύ, όλοι μας ανησυχούμε. Κλείνουμε τα μάτια και περιμένουμε να νιώσουμε πάλι τη δύναμη του αέρα στην ουρά και στα φτερά για να συνεχίσουμε την πτήση μας.

Το τελευταίο διάστημα βρισκόμαστε σε ένα διαρκές κενό αέρος. Είμαστε σε ελεύθερη πτώση. Χιλιάδες ειδήσεις και πληροφορίες περνάνε μπροστά στα μάτια μας και δεν προλαβαίνουμε να τις επεξεργαστούμε και να τις κατανοήσουμε. Αγανακτισμένος κόσμος στις πλατείες, μπαχαλάκιδες εντός και εκτός Βουλής, ψηφοφορία για το μεσοπρόθεσμο, χρεωκοπία και ελεγχόμενη πτώχευση, αυτοαποκαλούμενοι εθνοσωτήρες, αυτόφωτοι πολιτικοί λυτρωτές, στημένα παιχνίδια, στημένη διασκέδαση, στοιχήματα, αγαπούλες και αγορίνες, μαφιόζοι και παράγοντες σε τηλεφωνικές συζητήσεις με λίγες λέξεις και πολλά μπιπ, δακρυγόνα, χημικά, αστυνομικοί τραμπούκοι, εκρήξεις, ληστείες, σκάνδαλα, δολιοφθορές, θάνατοι…

Η λίστα είναι ατέλειωτη και προτού σταθώ να αφουγκραστώ  τη σημασία του ενός γεγονότος, να σου, σκάει η επόμενη είδηση. Εκεί που λες ότι θα βρεις λίγο αέρα να σηκώσεις ψηλά το κεφάλι, πάλι έρχεται η σφαλιάρα και πέφτεις από τα σύννεφα με τα όσα ακούς.

Μία από τις πολλές παρετυμολογικές αναγωγές που έχω ακούσει και μου αρέσει να πιστεύω ότι αυτή θα είναι και η σωστή είναι ότι η λέξη άνθρωπος προέρχεται από το άνω και θρώσκω. Αυτός δηλαδή που κοιτάζει ψηλά και προχωράει προς τα εμπρός με αισιοδοξία και στόχους. Το χειρότερο που βιώνουμε αυτή την περίοδο είναι ότι χάσαμε την ελπίδα και τη διάθεση να κοιτάζουμε μπροστά. Κοιτάζουμε μόνο πίσω και αναπολούμε όχι μόνο το λαμπρό αρχαίο παρελθόν μας αλλά ακόμα και το νεότερο. Αυτό είναι ανησυχητικό!

Εξακολουθούμε να ασχολιόμαστε με την καμπούρα του άλλου αδιαφορώντας για τις δικές μας ευθύνες. Ευχόμαστε να πάθουν και οι άλλοι το ίδιο με εμάς και όχι να καταφέρουμε όλοι μας να βγούμε από τη δίνη που μας ρουφάει όλους στον πάτο. Η πτήση από την πτώση απέχουν μόλις ένα γράμμα. Αυτό που τα ξεχωρίζει είναι η φορά…

Με την ευχή να ανοίξουμε τα μάτια μας και τα φτερά μας και να ξαναπετάξουμε ψηλά.

Σταύρος Παπακωνσταντινίδης
stapap@gmail.com

υγ: Άλλο ένα καλοκαίρι που δεν θα καταφέρω να δω την Ικαριά. Αν και φέτος, λόγω του ikariamag, έφτασα πιο κοντά από ποτέ.