Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που βλέπουν την πραγματικότητα με άλλο μάτι, πλάγιο, ανορθόδοξο ή και ανάποδο. Και την περιγράφουν χωρίς να την υπονομεύουν, με ακριβή σοβαρότητα αλλά και σεβασμό στη φαιδρή της όψη. Από την αριστοφανική υπερβολή στην αχαλίνωτη, πικρή πραγματικότητα του Λόρκα και από την «παλαβάδα» των Monty Python  στα Άπαντα (πεζά) του Γούντι Άλεν, η ζωή μια μαγιά που σου δίνει υλικό γεμάτο εκπλήξεις και ανατροπές.

Αρκεί να βάλεις… τα δάχτυλα στο ζυμάρι, να την αναμοχλεύσεις για να ανακαλύψεις τα αληθινά συστατικά της. Η ευρηματική πένα του Γιάννη Κέφαλου, την οποία έχουμε τη χαρά να απολαμβάνουμε και στις ελεύθερες πτήσεις, συνθέτει 16 «καθημερινές» ιστορίες παίζοντας την πραγματικότητα κορώνα γράμματα. Με κέρμα των θάνατο και ενδεχόμενα τις δυο του όψεις: τον φόνο και την αυτοκτονία.

Σε μια τέτοια πραγματικότητα που δε σου επιτρέπει να πλήξεις, τα διηγήματα είναι επίσης ποικίλου ύφους: Ερωτικά, δοκιμιακά, αστυνομικά, μαφιόζικα, σεξουαλικά, στοχασμού. Ήρωες τους, τα πλάσματα... της διπλανής πόρτας: συνταξιούχοι, θαμώνες, απολυμένοι, βιτσιόζες κυρίες … άγγελοι!

Και όλη αυτή η «πλάγια» απόδοση της ζωής, επιτρέπει να αναδυθούν μέσα στη φαινομενικά γνώριμη φόρμα της πραγματικότητας,  όλα εκείνα που δίνουν τη νοστιμιά… στο ζυμάρι: όνειρα, ονειρώξεις, φόβοι, μνήμες, εγκατάλειψη, το «μεγαλώνω» και φυσικά τα ένστικτά της (αυτό)καταστροφής.

Α και μη ξεχάσω, όλα τα λεφτά … το δοκίμιο του οινοπνεύματος!

Κωνσταντίνος Βατούγιος για το ikariamag

Τα δάχτυλα στο ζυμάρι κυκλοφορούν από τις εκδόσεις ΆΓΚΥΡΑ.